مقاله در مورد استان گیلان

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

 مقاله در مورد استان گیلان دارای ۲۱ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد مقاله در مورد استان گیلان  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی مقاله در مورد استان گیلان،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن مقاله در مورد استان گیلان :

استان گیلان

لاهیجان
شهرستان لاهیجان در ناحیه شرقی استان گیلان واقع شده و از شمال به دریای خزر، از جنوب به شهرستان رودبار، از شرق به شهرستان‌های لنگـرود و رودسر و از غرب به شهرستان‌های آستانه اشرفیه و رشت محـدود می‌شود. لاهیجان از زیباترین شهرهای گیلان، بلکه ایران است. موقعیت جغرافیایی این شهر در ناحیه پایکوهی که تپّه‌ماهورهای آن را بوته‌های همیشه‌سبز چای، در ردیف‌کاری‌های منظّم هندسی پوشانده، همراه با معماری زیبا و خانه‌های ویلایی با سقف‌های سفالی و رنگ‌آمیزی سفید، جلوه زیبایی به سیمای شهر بخشیده است. به عبارت دیگر، در لاهیجان، زیبایی‌های طبیعت و شهرسازی همدیگر را تکمیل کرده‌اند.

این شهرستان، سرزمینی هموار و جلگه‌ای است که حاصل رسوبات به‌جامانده از رودهای گیلان می‌باشد. جلگه لاهیجان به علّت زیبایی و قدرت حاصلخیزی اراضی و وجود فرآورده‌های کشاورزی و منابع اقتصادی، در بین دیگر شهرهای استان اهمیت خاصّی دارد. هموارترین نقطه این سرزمین، در قسمت‌های شمالی، مجاور دریاست و هرچه از شمال به طرف جنوب پیش رویم، بر ارتفاع آن افزوده می‌شود. قسمتی از رشته‌کوه البرز، ناحیه بزرگی از جنوب این شهرستان را شامل می‌گردد و مهم‌ترین رودخانه جاری در آن “پرده‌سر” است.

شهرستان لاهیجان دارای دو ناحیه عمده جغرافیایی جلگه‌ای و کوهستانی است. در ناحیه جلگه‌ای، نوار باریک ساحلی و در ناحیه کوهستانی، محدوده‌های کوهپایه‌ای، جنگلی و مرتعی در ارتفاعات مختلف به چشم می‌خورد. آب و هوای نواحی ساحلی و جلگه‌ای شهرستان لاهیجان، مرطوب و در فصول مختلف دارای شرایط خیلی مطلوب می باشد و در کوهستان، نیمـه‌‌مرطوب و دارای شرایط متوسط است. میـزان بارنـدگی در شهرستـان لاهیجان، سالانـه ۱۰۰۰ تـا ۱۴۰۰ میلی‌متر می‌باشد. کشاورزی (کشت چای، برنج، حبوبات، درختان میوه، کنف و درخت توت)، پرورش کرم ابریشم و همچنین صید ماهی و شکار، فعالیت‌های اقتصادی این منطقه را تشکیل می‌دهد.

لاهیجان، مهم‌ترین مرکز کشت و تولید چای ایران به‌شمار می‌رود و این موقعیت را تاکنون با فعالیتی چشمگیر حفظ کرده ‌است؛ به‌طوری‌که از کلّ زمین‌های زیر کشت چای در گیلان (۳۰۲۹۷ هکتار)، حدود ۶۰۰۰ هکتارِ آن در لاهیجان می‌باشد. کشت این محصول برای نخستین‌بار در زمان ناصرالدین‌شاه قاجار، به‌وسیله حاج محمِدحسین اصفهانی در ایران متداول گشت، ولی رواج

چندانی نیافت. تا این‌که در سال ۱۳۱۹ هجری‌قمری با پشتکار محمِدمیرزای چایکار، معروف به کاشف‌السلطنه، کشت آن متداول شد و اولین مزارع چای در لاهیجان آماده بهره‌برداری گردید. با توجه به تعداد زیاد کارخانه‌های چای‌سازی در لاهیجان، این شهر را می‌توان یک شهر کشاورزی-صنعتی دانست. دامپروری در این شهرستان، به‌صورت یکجانشینی است و روستاییان علاوه بر کار کشاورزی، اقدام به نگهداری تعدادی دام می‌نمایند، که در درجه اول از فرآورده‌های آن استفاده نموده، مازاد آن را برای فروش به شهر می‌آورند.

ساختمان‌های قدیم لاهیجان اغلب به سبک معماری دوره صفویه است. دیوارهای قطور با ارتفاعی قریب به پنج متر و کوچه‌های پیچ‌درپیچ، نموداری از نمای شهر در گذشته می‌باشد. اغلب خانه‌های شهر به صورت شرقی-غربی ساخته می‌شود و کمتر خانه‌ای را می‌توان در جهت شمالی-جنوبی مشاهده نمود، که علّت آن، تأثیر عوامل جوی از قبیل رطوبت، گرما و باد است.
تاریخ لاهیجان
لاهیجان از نظر سابقه شهری قدمت زیادی دارد و قبل از رشت، مرکز ایالت گیلان بوده است. علاوه بر آن، حتّی پس از این‌که رشت از دوره صفویه اهمیت یافت، باز هم لاهیجان به دلیل سوابق تاریخی و موقعیت جغرافیایی، مرکز گیلان “بیه‌پیش” باقی‌ماند.

این شهر نیز همانند دیگر شهرهای گیلان، از گزند بلاهای طبیعی و غارت‌ها و آتش‌سوزی‌ها به‌دور نمانده‌ است. در سال ۷۰۶ هجری‌قمری، اولجایتو این شهر را اشغال کرد و در سال ۸۹۰ هجری‌قمری، زلزله شهر را ویران ساخت. حکّامِ دو قسمت گیلان در طرفین رودخانه سفیدرود پیوسته با هم در جدال بودند؛ بخش شرقی با مرکزیت لاهیجان و بخش غربی با مرکزیت فومن، در هر فرصتی که دست می‌داد، برای کسب قدرت و تاراج شهرهای یکدیگر، رقابت‌های خونینی با هم

داشتند که صفحات تاریخ گیلان از منازعات آنان رنگین شده‌است، به‌طوری‌که در فاصله سال‌های ۹۰۸ تا ۹۱۴ هجری‌قمری، پیش از این‌که قدرت حکومت صفوی در گیلان تثبیت شود، شهر به دفعات از طرف حکّامِ گیلان “بیه‌پس” غارت شد. پس از آن، حریق سال ۱۰۵۸ هجری‌قمری و زلزله سال ۱۰۸۸ هجری‌قمری، خرابی‌های زیادی در شهر به‌بار آورد. در سال ۱۲۴۶ هجری‌قمری، طاعون در لاهیجان کشتار زیادی برجای گذاشت و باز هم آتش‌سوزی سال ۱۲۵۸ هجری‌قمری، شهر را از هستی ساقط کرد.
“رابینو” وضعیت لاهیجان را در اوایل سده میلادی اخیر به تفصیل توضیح داده ‌است. بر اساس

نوشته وی، لاهیجان دارای ۷ محلّه، ۲۲۶۰ خانه، ۱۱۰۰۰ نفر جمعیت، ۱۵ مسجد، ۲۵ زیارتگاه، ۴ مدرسه، ۶ کاروانسرا، ۳ بازار، ۲ زورخانه، ۳۰۰ دکان و تعداد زیادی حمِام بوده ‌است. توسعه شهر لاهیجان را در سده اخیر باید مدیون کشت چای و رواج سریع آن در منطقه دانست. با توسعه این کشت، صنایع چای‌خشک‌کنی زیادی در لاهیجان پا گرفت و از این طریق، اقتصاد شهر به رونق گرایید.
ناحیـه تاریخی “دیلمان” و منطقـه “کاکـو” در شهرستان لاهیجان واقع بـود که هـم‌اکنون جزء “سیاهکل” است، و بخش دیگر شهرستان لاهیجان، “آستانه” نام داشت که اکنون هر دو ناحیه، شهرستان شده‌اند. شهر لاهیجان، مرکز شهرستان، دارالملک “خان ‌احمدخان” بود و اولین ناحیه از گیلان است که به سال ۱۲۸۱ هجری‌شمسی، تخم چای در آن کشت شده و به حاصل نشسته است. شهرستان لاهیجان تا اواسط سال ۱۳۳۹ هجری‌شمسی، از سمت غرب تا حدِ شاهرود و ناحیه بابامنصوری ممتد بود و از جانب شرق، کلیه مناطق جلگه‌ای و کوهستانی تا حدِ رامسر را در بر می‌گرفته، وسیع‌ترین شهرستان گیلان بوده ‌است. در سال ۱۳۳۹ هجری‌شمسی، شهرستان رودبار از شاهرود تا حدِ دیلمان از شهرستان لاهیجان منتزع، لنگرود و روستاهای مجاورش تا حدِ رودسر، و رودسر و روستاهای مجاورش تا حدِ رامسر، از شهرستان لاهیجان جدا و به نام

شهرستان‌های رودبار، لنگرود و رودسر نام‌گذاری شدند. نام لاهیجان در جغرافیای عمومی “حدودالعالم” نیامده ‌است و چنین برمی‌آید که تا قرن چهارم هجری‌قمری، نام و نشانی نداشته است. اما در یادداشت‌های “خواجه اصیل‌الدین محمِد زوزنی” به سال۶۵۰ هجری‌قمری، نام لاهیجان آمده است؛ بدین شرح که اولین ناحیه شرقی گیلان، خطّه لاهیجان است و قوم آن، ناصری ‌مذهب هستند. “حمدالله مستوفی” نیز به سال ۷۳۱ هجری‌قمری در باب بیستم از “نزهه القلوب” گوید: “; معظّم بلاد آن (گیلانات) لاهیجان و فومن است و ;”. دوران نام‌برداری لاهیجان تا سال ۱۰۰۱ هجری‌قمری به‌عنوان یکی از دو دارالملک معتبر گیلان بوده ‌است. شهر لاهیجان در

فاصله سال‌های ۴۵-۳۶ هجری‌قمری، یکی از قرارگاه‌های اشغالگران روسی بود و در فاصله سال‌های ۳۷-۳۵ هجری‌قمری، مرکز فرماندهی کلّ قوای شرقی جنگل در شرق گیلان و شاهد حوادثی دیگر از پیکارهای نامنظّم بوده که در کوهستان‌هایش از جمله دیلمان روی می‌داده است.
بعضی تاریخ‌نویسان اسلامی، بنای شهر لاهیجان را به نام “لاهج‌بن نوح” نسبت می‌دهند که افسانه‌ای بیش نیست. چنان‌که حتّی در قرن سوم هجری‌قمری، لاهیجان، منطقه شناخته‌شده‌ای نبود و بعدها رو به آبادی گذاشت و نام‌بردار شد. به نظر می‌رسد نام شهر لاهیجان، مرکّب از

واژه‌های “لاه”، “ی نسبت”، “ج صامت میانجی” و “ان جمع” باشد، یعنی “لاه ی ج ان” یا “لاهی گان” یا منسوب به “لاه” که به معنی ابریشم است. زیرا آبادی‌های لاهیجان، یکی از مراکز مهم تولید پیله و ابریشم و تهیه دست‌بافت‌های ابریشمی بوده است. قومیت اهالی شهرستان لاهیجان، گیلک است و به زبان گیلکی با لهجه بیه‌پیش (شرق گیلان) و گویش لاهیجانی سخن می‌گویند.
جذابیت های گردشگری
لاهیجان از نظر جذابیت توریستی، اهمیت زیادی دارد و سالانه پذیرای حدود ۲ میلیون گردشگر می‌باشد. بلوار و جزیره و استخر قدیمی، شیطان‌کوه و بام‌سبز و آبشار مصنوعی، ایستگاه کشاورزی، بقعه شیخ زاهد گیلانی (متعلّق به دوره تیموریان)، مقبره کاشف‌السلطنه و گنجینه تاریخ چای ایران، بقعه چهار پادشاهان (متعلّق به دوره کیائیان در قرن هشتم)، مسجد جامع (متعلّق به قرن نهم)، حمّام گلشن (متعلّق به دوره صفویه)، مسجد اکبریه (متعلّق به دوره قاجاریه در قرن

سیزدهم)، پل خشتی (متعلّق به دوره صفویه)، بقاع محلّه اردوبازار (متعلّق به قرن یازدهم)، بقعه آقا امیرشهید (متعلّق به دوره صفویه)، بقعه محلّه گابنه (متعلّق به دوره سامانیان)، بقاع محلّات خمیرکلایه، کاروانسرابر، پرده‌سر، شعربافان و آقا سیدحسین، تالاب بین‌المللی امیرکلایه و; از جمله جاذبه‌های طبیعی و تاریخی-مذهبی لاهیجان به‌شمار می‌آیند. مهم‌ترین سوغات شهر لاهیجان، “کلوچه” است که با سابقه‌ای بسیار طولانی شهرت زیادی یافته و اغلب مسافران، آن را به‌عنوان ره‌آورد سفر گیلان با خود همراه می‌برند.

هم‌اینک شهرستان لاهیجان با وسعت ۳/۵۸۴ کیلومترمربع، جمعیت ۱۵۹۰۱۳ نفر، ۳۷ درصد شهرنشین، دارای ۲ شهر لاهیجان و رودبنه، ۲ بخش مرکزی و رودبنه، ۷ دهستان آهندان، بازکیاگوراب، رودبنه، شیرجوپشت، لفمجان، لیالستان و لیل و ۱۸۳ پارچه آبادی می باشد. شهر لاهیجان نیز بالغ بر ۵۹ هزارنفر جمعیت دارد.
خانه محمد صادقی
این خانه که در بافت تاریخی لاهیجان قرار دارد، یکی از بناهای مسکونی دوره قاجار و از نظر تزئینات و گچ‌بری بسیار زیباست. خانه محمِد صادقی دارای یک تالار و شاه‌نشین با طاق گنبدی و سقف مقرنس‌کاری‌شده است و ارسی‌های مشبک دارد. خانه محمِد صادقی، متعلّق به دوره قاجاریه بوده و دارای شماره ثبت ملّی ۱۴۹۸ سازمان میراث فرهنگی و گردشگری کشور است.
پل خشتی نال‌کیاشهر
این پل در راه قدیمی لاهیجان به لنگرود، بین روستاهای لیالستان و نال‌کیاشهر قرار دارد و به نام سازنده آن، “حاج یحیی پردسر” نیز نامیده می‌شود. طول این پل قاجاری، ۲۲ متر و ارتفاع آن از سطح آب، بیش از ۵/۶ متر و عرض آن ۳۸۳ سانتی‌متر است. سطح پل خشتی نال‌کیاشهر، سنگ‌فرش و پل از دو سیل‌برگردان در دو طرف پایه‌ها برخوردار است. اضلاع آجرهای این پل، ۴ × ۲۰ × ۲۰ سانتی‌متر است.

پل خشتی لاهیجان
این پل در شمال‌غربی لاهیجان در محلّه پرده‌سر قرار دارد و متعلّق به دوره کیاییان است. در ساخت مجدِد این پل در زمان قاجاریه، “حاجی جعفرخان” بنا را تعمیر کلّی کرد. طول این پل ۵۰ متر و عرض آن ۴/۵ متر و ارتفاع تقریبی آن ۱۱ متر است. پل دارای دو دهانه بزرگ با طاق جناقی است. در قسمت پایه میانی پل، سیل‌برگردان وجود دارد. پل دارای یک سطح عابرروی مسطّح و دو سطح شیب‌دارِ جانبی است که با سنگ قلوه‌ای سنگ‌فرش شده است.
پل خشتی تجن‌گوک
این پل در دهکده “تجن‌گوکه” از توابع لاهیجان قرار دارد و دارای دو چشمه با طاق جناقی است. در پایه‌های میانی و جانبی پل، اتاقک‌های کوچکی برای بیتوته کاروانیان احداث شده بود. طول پل ۶۰ متر و عرض آن ۲۵/۴ و ارتفاع کلّی آن بیش از ۵/۷ متر است. مصالح به‌کاررفته در این پل، آجر، سنگ و ملات ساروج است. این پل در زمان قاجاریه ساخته شده است. پل خشتی تجن‌گوکه، متعلّق به دوره صفویه بوده و دارای شماره ثبت ملّی ۱۴۳۲ سازمان میراث فرهنگی و گردشگری کشور است.
حمام گلشن
خشی از حمِام گلشن لاهیجان با گسترش شهرسازی و لزوم احداث خیابان و میدان، ویران شده است. بنای حمِام، پلان کثیرالاضلاع داشت و برای ساخت آن از آجر قرمز محلّی، ساروج و گل آهک استفاده شده است. در تعمیرات اخیر پس از زلزله گیلان، برای استحکام بنا از مصالح جدید استفاده شد. درِ سنگ‌کاری‌شده امروزی حمِام در کوچه‌ای در ضلع جنوب آن واقع شده است.
مسجد جامع لاهیجان

این مسجد در ضلع شمال‌غربی میدان وحدت (چهار پادشاه) واقع شده و در دوره کیاییان بنا گردیده است. بنای اصلی مسجد در طول زمان دچار تغییرات بسیار شده، ولی قسمت‌هایی از بقعه، مانند ایوان، سردر و مناره از قدمت بنا خبر می‌دهند. “سلطان محمد کیا” در عید قربان ۸۹۳ هجری قمری در این مسجد نماز گذارده است. شبستان گنبددار و بزرگ قسمت زنانه در طبقه دوم از عظمت بنا نشان دارد.

مسجد اکبریه
این مسجد در محلّه “گابنه” در شهر لاهیجان واقع شده و تاریخ ساخت آن مربوط به زمان حکومت فتحعلی‌شاه قاجار است. ساخت این مسجد به دلیل سعایت بدخواهان حاکم وقت لاهیجان به دربار شاهی و کاخ نامیدن این مسجد، نیمه‌کاره رها شد. سنگ‌نبشته مرمری به خطّ نستعلیق که بر دیوار ضلع شرقی مسجد جای دارد، بانی مسجد را “حاج علی‌اکبر لاهیجانی” نامیده است.
تکیه و بقعه پیرعلی

تکیه و بقعه پیرعلی، متعلّق به دوره قاجاریه بوده و به ترتیب دارای شماره ثبت ملّی ۳۸۴۴ و ۳۸۴۳ سازمان میراث فرهنگی و گردشگری کشور است.
بقعه میرشمس‌الدین
این بقعه در قسمت شمال‌غربی میدان شهدا، در محلّه اردوبازار لاهیجان واقع شده و از بناهای دوره کیاییان است. این بنا شامل مجموعه بقعه، مدخل شرقی و حسینیه است. بنای بقعه دارای اتاق میانی آرامگاه با سقف گنبدی است که در اطراف آن، اتاق‌ها و ایوان قرار دارد. طول و عرض بقعه، ۵/۱۵ × ۵/۱۵ متر است و در سمت شرق بقعه، ایوانی با چهار فیلپای قطور دیده می‌شود.