مقایسه اثر دو شیوه تمرین درمانی عضلانی بر بهبود درد، توانایی عملکردی و تعادل استاتیک در بیماران دارای درد مزمن پاتلوفمورال

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

 مقایسه اثر دو شیوه تمرین درمانی عضلانی بر بهبود درد، توانایی عملکردی و تعادل استاتیک در بیماران دارای درد مزمن پاتلوفمورال دارای ۱۶ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد مقایسه اثر دو شیوه تمرین درمانی عضلانی بر بهبود درد، توانایی عملکردی و تعادل استاتیک در بیماران دارای درد مزمن پاتلوفمورال  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی مقایسه اثر دو شیوه تمرین درمانی عضلانی بر بهبود درد، توانایی عملکردی و تعادل استاتیک در بیماران دارای درد مزمن پاتلوفمورال،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن مقایسه اثر دو شیوه تمرین درمانی عضلانی بر بهبود درد، توانایی عملکردی و تعادل استاتیک در بیماران دارای درد مزمن پاتلوفمورال :

سال انتشار : ۱۳۹۶

نام کنفرانس، همایش یا نشریه : سلامت و مراقبت

تعداد صفحات :۱۶

زمینه و هدف: فیزیوتراپیست ها اغلب از تقویت عمومی گروه عضلانی کوادریسپس جهت بهبود عملکرد بیماران با درد مزمن پاتلوفمورال استفاده می کنند. از آن جایی که درد مزمن پاتلوفمورال، معلول آتروفی بخش داخلی کوادریسپس است، بنظر می رسد تقویت انتخابی این بخش از عضله در صورت امکان، نتایج بالینی بهتری بدنبال داشته باشد. بنابراین هدف پژوهش حاضر، مقایسه اثر تمرینات تقویت عمومی کوادریسپس و تقویت اختصاصی کوادریسپس داخلی بر بهبود درد، توانایی عملکردی و تعادل استاتیک در بیماران مبتلا به درد مزمن پاتلوفمورال بود.روش کار: در تحقیق نیمه تجربی حاضر، ۶۰ زن مبتلا به درد مزمن پاتلوفمورال، به روش در دسترس انتخاب و به ۳ گروه تقویت عمومی کوادریسپس، تقویت اختصاصی کوادریسپس داخلی و کنترل تقسیم شدند. گروه تقویت عمومی کوادریسپس، در تمرینات تقویت عمومی کوادریسپس بصورت ۲ روز در هفته و هر روز ۳ تمرین و گروه تقویت اختصاصی کوادریسپس داخلی، در تمرینات تقویت انتخابی کوادریسپس داخلی بصورت ۳ روز در هفته و هر روز ۳ تمرین- هر کدام بمدت ۸ هفته- شرکت نمودند. ارزیابی درد، توانایی عملکردی و تعادل استاتیک بترتیب با مقیاس های آنالوگ تصویری، ووماک و آزمون شارپند رومبرگ، قبل و بعد از ۸ هفته صورت گرفت. داده ها با آزمون های آنالیز واریانس با اندازه گیری مکرر و T وابسته در نرم افزار SPSSv21 آنالیز شد. سطح معنی داری بصورت p<0.05 در نظر گرفته شد.یافته ها: هر دو تمرین، سبب کاهش سطح درد استراحت (p<0.001) و فعالیت (p<0.01) و بهبود توانایی عملکردی (p<0.01) شد. با این حال، درصد کاهش درد فعالیت (p<0.05) و بهبود توانایی عملکردی (p<0.001) در گروه تقویت اختصاصی کوادریسپس داخلی بیشتر از گروه تقویت عمومی کوادریسپس بود. همچنین تعادل استاتیک، در گروه تقویت اختصاصی نسبت به گروه تقویت عمومی و کنترل بطور معنی داری بهبود یافت (p<0.01) اما بین دو گروه تقویت عمومی و کنترل تفاوت معنی داری دیده نشد (p>0.05).نتیجه گیری: برخلاف رویکرد درمانی رایج در مراکز توانبخشی یعنی تجویز تمریناتی برای تقویت کل گروه عضلانی کوادریسپس، تقویت انتخابی بخش داخلی این گروه از عضلات، جهت بهبود درد، توانایی عملکردی و تعادل استاتیک بیماران مبتلا به درد مزمن پاتلوفمورال، شیوه تمرین درمانی موثرتری است.

کلید واژه: کوادریسپس داخلی، درد مزمن پاتلوفمورال، تمرینات ایزوکینتیک، توانایی عملکردی، تعادل استاتیک