برررسی روند رشد دیابت درجامعه عشایری ساکن شده طی سالهای(۱۳۸۵تا۱۳۸۹ )نمونه موردی: عشایر اسکان یافته بخش جرقویه استان اصفهان

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

 برررسی روند رشد دیابت درجامعه عشایری ساکن شده طی سالهای(۱۳۸۵تا۱۳۸۹ )نمونه موردی: عشایر اسکان یافته بخش جرقویه استان اصفهان دارای ۶ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد برررسی روند رشد دیابت درجامعه عشایری ساکن شده طی سالهای(۱۳۸۵تا۱۳۸۹ )نمونه موردی: عشایر اسکان یافته بخش جرقویه استان اصفهان  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی برررسی روند رشد دیابت درجامعه عشایری ساکن شده طی سالهای(۱۳۸۵تا۱۳۸۹ )نمونه موردی: عشایر اسکان یافته بخش جرقویه استان اصفهان،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن برررسی روند رشد دیابت درجامعه عشایری ساکن شده طی سالهای(۱۳۸۵تا۱۳۸۹ )نمونه موردی: عشایر اسکان یافته بخش جرقویه استان اصفهان :

تعداد صفحات :۶

چکیده مقاله:

بیماری های مزمنی همچون دیابت از بیماری های غیر قابل درمانی است که می توان آن را کنترل کرد. این مطالعه به منظور بررسی روند رشد دیابت در جامعه عشایری ساکن شد در بخش جرقویه استان اصفهان طی سالهای ۱۳۸۵ تا ۱۳۸۹ پرداخته است. روش مطالعه در این پژوهش توصیفی و تحلیلی بوده که با استفاده از روش مطالعه کتابخانه ای و برداشت های میدانی انجام گرفته است. بر اساس مطالعات اکتشافی و با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی از کل روستاهای عشایر اسکان یافته در استان اصفهان در بخش جرقویه دو روستای نصرآباد، محمدآباد به عنوان نمونه با استفاده از مدل رشد نمایی برای تجزیه و تحلیل مورد قرار گرفته اند. یافته های حاصل از نتایج بیماری دیابت در دو روستای نصرآباد، محمدآباد نشان می دهد که رشد این بیماری در گروه سنی تا ۰ ۲۹ سال نسبتا پایین بوده است. و در سالهای تا ۸۶ ۸۷ روند رشد بیماری در دو روستای مذکور بسیار افزایش یافته که از شاید دلایل آن می توان به کم تحرکی، خوردن بیشتر چربی، عدم مراقبت های بهداشتی – درمانی اشاره کرد. بافته های تحقیق حاکی از این است با توجه به اقتضای زندگی عشایری که در چند دهه اخیر که زندگی یکجانشینی را انتخاب کرده اند. افزایش آگاهی عمومی و حمایت اجتماعی در شناخت افراد مبتلا به این بیماری امری ضروری است ضمن اینکه به واسطه آموزش و حمایت می توان اثرات ناشی از این بیماری را کاهش داد.