اثرات تجویز نخاعی هموگلوبین بر رفتارهای دردی و التهاب در موش صحرایی

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

 اثرات تجویز نخاعی هموگلوبین بر رفتارهای دردی و التهاب در موش صحرایی دارای ۱۳ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد اثرات تجویز نخاعی هموگلوبین بر رفتارهای دردی و التهاب در موش صحرایی  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی اثرات تجویز نخاعی هموگلوبین بر رفتارهای دردی و التهاب در موش صحرایی،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن اثرات تجویز نخاعی هموگلوبین بر رفتارهای دردی و التهاب در موش صحرایی :

نام کنفرانس، همایش یا نشریه : علوم پزشکی رازی (مجله دانشگاه علوم پزشکی ایران)

تعداد صفحات :۱۳

زمینه و هدف: هموگلوبین پروتئینی است که در گلبول های قرمز خون وجود دارد و نقش آن حمل و نقل گازهای اکسیژن و دی اکسیدکربن در خون می باشد. این پروتئین دارای گروه هم که یک گروه پروستتیک است می باشد. مولکول هموگلوبین به عنوان یک القاء کننده قوی آنزیم هم اکسیژناز است. همچنین مولکول های آزاد کننده مونوکسیدکربن (CORMs) دارای اثرات ضد دردی بر درد نوروپاتیک هستند، بنابراین تحقیق حاضر بر این فرضیه استوار بوده است که تجویز نخاعی هموگلوبین می تواند با افزایش تولید CO موجب تخفیف درد حرارتی و شیمیایی و التهاب شود.روش کار: در این مطالعه تجربی – آزمایشگاهی، موش های صحرایی نر نژاد ویستار (۲۰۰-۲۵۰ گرم) به سه گروه دریافت کننده طی تجویز نخاعی سالین، تجویز حاد هموگلوبین و تجویز مزمن هموگلوبین طی ۵ روز متوالی (mg/ml 1) تقسیم بندی شدند. درد حرارتی توسط آزمون Tail flick قبل و ۵ دقیقه بعد از تجویز نخاعی مورد سنجش قرار گرفت و پاسخ به درد شیمیایی با تزریق کف پایی فرمالین طی یک ساعت ثبت گردید. حجم پا قبل از تجویز ها و یکساعت پس از تزریق کف پایی فرمالین به روش پلتیسومتری برای سنجش میزان ادم التهابی اندازه گیری شد.یافته ها: نتایج بدست آمده از این تحقیق نشان داد که تجویز نخاعی حاد و مزمن هموگلوبین موجب کاهش معنی دار درد شیمیایی (p<0.01) و التهاب (p<0.001) ناشی از تزریق کف پایی فرمالین گردید. از طرفی اگرچه تجویز حاد هموگلوبین بر آستانه درد حرارتی اثری نداشت اما تجویز مزمن هموگلوبین منجر به افزایش معنی دار آستانه درد حرارتی شد (p<0.01).نتیجه گیری: هموگلوبین احتمالا از طریق افزایش سطح مونو اکسیدکربن در بافت نخاعی، میزان درد شیمیایی و التهاب را کاهش می دهد، از طرفی بیشتر بودن این اثر در گروه مزمن نسبت به گروه حاد احتمالا به علت اثر هموگلوبین در سطح ژنی و بر روی بیان ژن هم اکسیژناز می باشد.

کلید واژه: هموگلوبین، درد، التهاب، تجویز نخاعی