اثر بربرین در تنظیم آستروسیت های +GFAP ناحیه هیپوکمپ موش های صحرایی دیابتی شده با استرپتوزوتوسین

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

 اثر بربرین در تنظیم آستروسیت های +GFAP ناحیه هیپوکمپ موش های صحرایی دیابتی شده با استرپتوزوتوسین دارای ۱۳ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد اثر بربرین در تنظیم آستروسیت های +GFAP ناحیه هیپوکمپ موش های صحرایی دیابتی شده با استرپتوزوتوسین  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی اثر بربرین در تنظیم آستروسیت های +GFAP ناحیه هیپوکمپ موش های صحرایی دیابتی شده با استرپتوزوتوسین،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن اثر بربرین در تنظیم آستروسیت های +GFAP ناحیه هیپوکمپ موش های صحرایی دیابتی شده با استرپتوزوتوسین :

نام کنفرانس، همایش یا نشریه : طب جنوب

تعداد صفحات :۱۳

زمینه: دیابت، خطر ابتلای سیستم اعصاب مرکزی (CNS) به اختلالاتی مانند سکته مغزی، تشنج، زوال عقل و اختلال شناختی را افزایش می دهد. بربرین، آلکالوئیدی طبیعی با ساختار ایزوکینولین است که اثر بخشی آن بر اختلالات نورودژنراتیو در مطالعات اخیر گزارش شده است. همچنین ثابت شده است، آستروسیت ها برای عملکرد طبیعی CNS حیاتی می باشند و تغییر در عملکرد آن ها متعاقب دیابت در ایجاد اختلالات شناختی ناشی از دیابت نقش دارد. اغلب اختلالات متابولیکی و اکسیداتیو منجر به تغییرات سریع در سلول های گلیال می شود و شاخص این تغییر افزایش تولید پروتئین اسیدی رشته ای گلیالی (GFAP=glial fibrillary acidic protein) به عنوان یک نشانگر آستروسیتی می باشد. لذا این مطالعه به منظور بررسی اثر بربرین در تنظیم آستروسیت های GFAP+ ناحیه هیپوکمپ موش های صحرایی دیابتی طراحی گردید.مواد و روش ها: گروه های تجربی در این مطالعه شامل کنترل، کنترل تیمار شده با بربرین (۱۰۰ میلی گرم / کیلوگرم وزن بدن روزانه، به مدت ۸ هفته)، دیابتی و دیابتی تیمار شده با بربرین (۱۰۰ و ۵۰ میلی گرم / کیلوگرم وزن بدن روزانه، به مدت ۸ هفته) بودند. اثر بربرین بر واکنش گلیال هیپوکامپ موش های دیابتی با آزمون ایمونوهیستوشیمی GFAP ارزیابی گردید در پایان نتایج با نرم افزار آماری ۵ Prism و آزمون های One Way ANOVA و Tukey تجزیه و تحلیل شدند.یافته ها: هشت هفته پس از القای دیابت، افزایش معنی دار آستروسیت های GFAP+ در ناحیه هیپوکمپ موش های دیابتی، نسبت به گروه کنترل مشاهده شد. همچنین تجویز طولانی مدت با بربرین (۱۰۰، ۵۰ میلی گرم / کیلوگرم وزن بدن روزانه به مدت ۸ هفته) سبب مهار افزایش آستروسیت های GFAP+ در مغز موش های دیابتی گردید.نتیجه گیری: پژوهش حاضر نشان می دهد که درمان با بربرین به طور معنی داری منجر به کاهش آستروسیت های GFAP+ در هیپوکامپ موش های صحرایی دیابتی شده با استرپتوزوتوسین گردید.

کلید واژه: بربرین، دیابت، استرس اکسیداتیو، پروتئین اسیدی رشته ای گلیالی (GFAP)