بررسی اثر تنش شوری بر پایداری غشاء سیتوپلاسمی، میزان کلروفیل، و اجزاء عملکرد در گندم تلقیح شده با باکتری های محرک رشد و اسید هیومیک

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

 بررسی اثر تنش شوری بر پایداری غشاء سیتوپلاسمی، میزان کلروفیل، و اجزاء عملکرد در گندم تلقیح شده با باکتری های محرک رشد و اسید هیومیک دارای ۲۱ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد بررسی اثر تنش شوری بر پایداری غشاء سیتوپلاسمی، میزان کلروفیل، و اجزاء عملکرد در گندم تلقیح شده با باکتری های محرک رشد و اسید هیومیک  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی بررسی اثر تنش شوری بر پایداری غشاء سیتوپلاسمی، میزان کلروفیل، و اجزاء عملکرد در گندم تلقیح شده با باکتری های محرک رشد و اسید هیومیک،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن بررسی اثر تنش شوری بر پایداری غشاء سیتوپلاسمی، میزان کلروفیل، و اجزاء عملکرد در گندم تلقیح شده با باکتری های محرک رشد و اسید هیومیک :

نام کنفرانس، همایش یا نشریه : زراعت و اصلاح نباتات ایران

تعداد صفحات :۲۱

شوری یکی از مهمترین موانع تولید محصولات زراعی در مناطق خشک و نیمه خشک جهان است که عملکرد گیاه زراعی را به روش های مختلف تحت تاثیر قرار می دهد. کاهش سطح برگ بعنوان نخستین اثر شوری، توانایی بالقوه گیاه جهت فتوسنتز را کاهش می دهد. به همین ترتیب تخریب کلروفیل توسط یونها سمی ازجمله سدیم، کاهش فتوسنتز را به دنبال خواهد داشت، و اسید هیومیک به عنوان یک اسید آلی حاصل از هوموس و سایر منابع طبیعی و باکتری های محرک رشد از طریق اثرات هورمونی و بهبود جذب عناصر غذایی جهت بالا بردن عملکرد دانه در گندم به خصوص در شرایط تنش شوری می توانند موثر واقع شود. بدین منظورآزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی درسه تکرار در گلخانه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی دانشگاه آزاد اسلامی واحد کرج در سال ۱۳۸۹ اجرا شد. تیمارهای آزمایشی شامل اسیدهیومیک در دو سطح شامل (A0): شاهد،A1) ): مصرف اسیدهومیک، وسطوح شوری در سه سطح شامل (B0): شاهد، (B1): شوری پایین به میزان ۷۵ میلی مولار، (B2): شوری بالا به میزان ۱۵۰ میلی مولار، استفاده از میکروارگانیسم ها در پنج سطح شامل: (C0) شاهد، (C1): تلقیح بذر با باکتری آزوسپیریلوم لیپوفروم، (C2): تلقیح بذر با باکتری ازتوباکترکروکوم، (C3): تلقیح بذر با باکتری سودوموناس پوتیدا، (C4): تلقیح بذر با باکتری های (ازتوباکتر کروکوم، آزوسپیریلوم لیپوفروم، پسودوموناس پوتیدا) به صورت محلول بود. نتایج نشان داد اثر متقابل تلقیح بذر با باکتری های محرک رشد و مصرف اسید هیومیک در زمان اعمال تنش شوری بر عملکرد دانه، عملکرد بیولوژیک، تعداد سنبلچه و کلروفیل a و b معنی دار بود. بیشترین عملکرد دانه از تیمار تلقیح بذر با باکتری ازتوباکتر کروکوم و عدم مصرف اسید هیومیک و اعمال تنش شوری ۷۵ میلی مولار بدست آمد، بیشترین میزان عملکرد بیولوژیک از تیمار تلقیح بذر با باکتری سودوموناس پوتیدا و مصرف اسید هیومیک و اعمال تنش شوری ۷۵ میلی مولار حاصل گردید. بیشترین تعداد سنبلچه در بوته از تیمار تلقیح بذر با باکتری های محرک رشد به صورت محلول و مصرف اسید هیومیک و عدم اعمال تنش شوری بدست آمد، ضمن آنکه بیشترین میزان کلروفیل a و b نیز از تیمار تلقیح بذر با باکتری آزوسپیریلوم لیپوفروم و مصرف اسید هیومیک و اعمال تنش شوری ۷۵ میلی مولار به دست آمد.

کلید واژه: گندم، کلروفیل، شوری، باکتری های محرک رشد، اسید هیومیک