بررسی ارتباط پلی مورفیسم ژن اینترلوکین-۱۷ (IL-17F) با افزایش استعداد ابتلا به سرطان معده

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

 بررسی ارتباط پلی مورفیسم ژن اینترلوکین-۱۷ (IL-17F) با افزایش استعداد ابتلا به سرطان معده دارای ۱۳ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد بررسی ارتباط پلی مورفیسم ژن اینترلوکین-۱۷ (IL-17F) با افزایش استعداد ابتلا به سرطان معده  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی بررسی ارتباط پلی مورفیسم ژن اینترلوکین-۱۷ (IL-17F) با افزایش استعداد ابتلا به سرطان معده،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن بررسی ارتباط پلی مورفیسم ژن اینترلوکین-۱۷ (IL-17F) با افزایش استعداد ابتلا به سرطان معده :

نام کنفرانس، همایش یا نشریه : مجله دانشگاه علوم پزشکی مازندران (نامه دانشگاه)

تعداد صفحات :۱۳

سابقه و هدف: سرطان معده یکی از شایع ترین سرطان های دستگاه گوارشی در دنیا می باشد که در ایران نیز از شیوع بسیار بالایی برخوردار است. اینترلوکین – (IL-17) 17 یک سایتوکاین پیش التهابی می باشد است که توسط سلول های Th-17 ترشح می شود و از طریق القای فاکتورهای مختلف باعث ایجاد و تقویت التهاب می شود. هدف از این مطالعه بررسی ارتباط پلی مورفیسم IL-17 در بیماران مبتلا به سرطان معده و مقایسه آن با گروه شاهد می باشد.مواد و روش ها: این مطالعه مورد – شاهدی بر روی ۳۳۲ نفر انجام گردید که شامل ۱۶۱ بیمار مبتلا به سرطان معده با میانگین سنی ۶۲.۱۴±۱۲.۶ سال (۸۹ مرد و ۷۲ زن) و ۱۷۱ فرد سالم با میانگین سنی ۵۸.۹۳±۱۴.۲ سال (۷۴ مرد و ۸۷ زن) بودند. DNA ژنومی با استفاده از روش تغییریافته رسوب پروتئین با کمک غلظت بالای نمک استخراج شد و ژنوتیپ های حاصل از پلی مرفیسم (IL-17F (rs 7488T/C در ژن IL-17F با روش RFLP-PCR مورد بررسی گرفت و نتایج بین گروه بیمار و شاهد مقایسه گردید.یافته ها: فراوانی آلل G در بیماران مبتلا به سرطان معده بیشتر (۱۲.۱ درصد) از فراوانی آن در گروه سالم (۹.۱۵ درصد) بود ولی این تفاوت از نظر آماری معنی دار نشد (p=0.22). همچنین فراوانی ژنوتیپ هموزیگوت موتان GG در بیماران مبتلا به سرطان معده به مراتب از افراد سالم بیشتر بود (۴.۳ درصد در مقابل ۱.۸ درصد) با این وجود این تفاوت هم از نظر آماری قابل توجه نبود (p=0.182). ارتباط معنی داری بین حضور آلل ۷۴۸۸G با مراحل بالینی تومور (p=0.28)، درجه بدخیمی تومور(p=0.36) و عفونت هلیکوباکتر پیلوری (p=0.89) دیده نشد.استنتاج: عدم وجود ارتباط معنی داری بین پلی مرفیسم A7488G در پروموتور ژن IL-17F و سرطان معده بیان می نماید که آلل G نمی تواند به تنهایی به عنوان یک فاکتور خطر ژنتیکی در تعیین استعداد ابتلا به سرطان معده نقش داشته باشد.

کلید واژه: سرطان معده، پلی مورفیسم ژن، اینترلوکین، Th17 ،۱۷-F