مقاله کارآزمایی بالینی دو سوکور برای بررسی تاثیر «آنژی پارس» خوراکی در زخم پای دیابتی مزمن

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

  مقاله کارآزمایی بالینی دو سوکور برای بررسی تاثیر «آنژی پارس» خوراکی در زخم پای دیابتی مزمن دارای ۱۱ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد مقاله کارآزمایی بالینی دو سوکور برای بررسی تاثیر «آنژی پارس» خوراکی در زخم پای دیابتی مزمن  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی مقاله کارآزمایی بالینی دو سوکور برای بررسی تاثیر «آنژی پارس» خوراکی در زخم پای دیابتی مزمن،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن مقاله کارآزمایی بالینی دو سوکور برای بررسی تاثیر «آنژی پارس» خوراکی در زخم پای دیابتی مزمن :

مقاله کارآزمایی بالینی دو سوکور برای بررسی تاثیر «آنژی پارس» خوراکی در زخم پای دیابتی مزمن که چکیده‌ی آن در زیر آورده شده است، در اسفند ۱۳۸۸ در مجله غدد درون ریز و متابولیسم ایران از صفحه ۶۴۷ تا ۶۵۵ منتشر شده است.
نام: کارآزمایی بالینی دو سوکور برای بررسی تاثیر «آنژی پارس» خوراکی در زخم پای دیابتی مزمن
این مقاله دارای ۹ صفحه می‌باشد، که برای تهیه‌ی آن می‌توانید بر روی گزینه‌ی خرید مقاله کلیک کنید.
کلمات مرتبط / کلیدی:
مقاله آنژی پارس
مقاله زخم پای دیابتی
مقاله داروی گیاهی
مقاله رتینوپاتی
مقاله نفروپاتی

چکیده و خلاصه‌ای از مقاله:
مقدمه: دیابت شایع ترین بیماری متابولیک است و زخم های پای دیابتی از مشکلات مهم در بیماران دیابتی می باشند. «آنژی پارس» به عنوان یک داروی گیاهی جدید، برای تسریع بهبودی این زخم ها پیشنهاد شده است. مطالعه حاضر با هدف بررسی تاثیر شکل خوراکی این دارو در کنار سایر درمان های استاندارد در روند بهبود زخم های پای دیابتی انجام شد.
مواد و روش ها: چهل بیمار دیابتی دارای زخم پای بیش از ۴ هفته به طور تصادفی به دو گروه مورد (درمان شده) و شاهد تقسیم شدند. ۲۰ نفر در گروه اول کپسول آنژی پارس ۱۰۰ میلی گرم هر ۱۲ ساعت دریافت کردند و ۲۰ نفر در گروه دوم با کپسول دارونما، تا زمان بهبودی کامل یا حداکثر ۶ هفته، پیگیری شدند. درمان های رایج دیابت به صورت یکسان برای هر دو گروه انجام شد و بیماران به مدت ۱۲ هفته پیگیری شدند. روند ترمیم با اندازه گیری مساحت زخم و عوارض دارویی با شرح حال و معاینه بالینی و سنجش متغیرهای آزمایشگاهی در هفته های مختلف درمان مورد ارزیابی قرار گرفت.
یافته ها: روند کاهش مساحت زخم در هر دو گروه معنی دار بود (p<0.0005). متوسط میزان بهبودی در دو گروه دریافت کننده «آنژی پارس» و دارو نما به ترتیب ۹۵۸% و ۷۹۲% بود و اگرچه تغییرات درصد مساحت زخم در تمام طول درمان در گروه دریافت کننده آنژی پارس بیشتر از گروه دارونما بود، فقط در هفته چهارم تفاوت بین دو گروه معنی دار بود (۸۴۲% کاهش مساحت زخم در هفته چهارم در گروه درمان شده، در مقابل ۵۶%، در گروه شاهد p=0.013) و در کل، تفاوت مشاهده شده بین دو گروه از نظر آماری معنی دار نبود (p=0.25). در نهایت طی ۱۲ هفته، بهبودی کامل در ۹۰% بیماران گروه دریافت کننده آنژی پارس و ۷۰% بیماران در گروه دارونما، حاصل شد. مدت زمان لازم برای بهبودی کامل هم در دو گروه تفاوت معنی دار نداشت.
نتیجه گیری: درمان های استاندارد رایج، اساس درمان زخم های پای دیابتی هستند و آنژی پارس اگرچه سبب تسریع روند بهبود در مرحله ای از درمان، به ویژه در هفته های دوم تا چهارم می شود ولی در نتیجه نهایی درمان تاثیر قابل توجهی ندارد. مطالعه های بیشتر با در نظر گرفتن جنبه های خاص درمان، برای ارزیابی کارایی این داروی جدید لازم است.