اثر تجویز دراز مدت سیلی مارین بر شاخص های استرس اکسیداتیو بافت کلیه موش صحرایی نر دیابتی

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

 اثر تجویز دراز مدت سیلی مارین بر شاخص های استرس اکسیداتیو بافت کلیه موش صحرایی نر دیابتی دارای ۹ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد اثر تجویز دراز مدت سیلی مارین بر شاخص های استرس اکسیداتیو بافت کلیه موش صحرایی نر دیابتی  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی اثر تجویز دراز مدت سیلی مارین بر شاخص های استرس اکسیداتیو بافت کلیه موش صحرایی نر دیابتی،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن اثر تجویز دراز مدت سیلی مارین بر شاخص های استرس اکسیداتیو بافت کلیه موش صحرایی نر دیابتی :

نام کنفرانس، همایش یا نشریه : مجله علمی دانشگاه علوم پزشکی گرگان

تعداد صفحات :۹

زمینه و هدف: دیابت قندی موجب افزایش استرس اکسیداتیو و کاهش فعالیت سیستم دفاع آنتی اکسیدانتی می شود.با توجه به اهمیت تشدید استرس اکسیداتیو در بروز آسیب کلیوی در بیماری دیابت، این مطالعه به منظور ارزیابی اثر تجویز دراز مدت سیلی مارین بر شاخص های استرس اکسیداتیو بافت کلیه موش صحرایی دیابتی انجام شد.روش بررسی: این مطالعه تجربی روی ۴۰ سر موش صحرایی نر سفید نژاد ویستار با وزن تقریبی ۳۰۰-۲۴۰ گرم انجام شد. موش ها به پنج گروه کنترل، کنترل تحت تیمار با سیلی مارین (۱۰۰ میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن)، دیابتی و دو گروه دیابتی تحت درمان با سیلی مارین (۵۰ و ۱۰۰ میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن) تقسیم شدند. سیلی مارین ۱۰ روز پس از تزریق استرپتوزوتوسین به مدت ۴ هفته (داخل صفاقی و روزانه) تجویز شد. سطح مالون دی آلدئید، نیتریت، نیترات و فعالیت سوپراکسید دیس موتاز در بافت کلیه اندازه گیری گردید. داده ها با استفاده از آزمون های ANOVA و توکی تجزیه و تحلیل شدند.یافته ها: افزایش معنی داری در سطح بافتی مالون دی آلدئید، نیتریت و نیترات در موش های دیابتی مشاهده شد (P<0.05). درمان با سیلی مارین در دوز ۱۰۰ میلی گرم بر کیلوگرم میزان آنها را به صورت معنی داری کاهش داد (P<0.05). به علاوه فعالیت آنزیم سوپراکسید دیس موتاز در موش های دیابتی به طور غیرمعنی دار کاهش یافت و درمان با سیلی مارین در هیچکدام از دوزها (۵۰ و ۱۰۰ میلی گرم بر کیلوگرم) موجب افزایش معنی دار آن نشد.نتیجه گیری: تجویز چهارهفته ای سیلی مارین در دوز ۱۰۰ میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن باعث کاهش شاخص های استرس اکسیداتیو در بافت کلیه در موش های دیابتی گردید.

کلید واژه: سیلی مارین، دیابت قندی، کلیه، استرس اکسیداتیو، مالون دی آلدئید، سوپر اکسید دیس موتاز