اثر یک دوره تمرین مقاومتی بر خودپنداره بدنی و کارکرد بدنی پسران ۱۳ تا ۱۸ ساله فلج مغزی شهر تهران

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

 اثر یک دوره تمرین مقاومتی بر خودپنداره بدنی و کارکرد بدنی پسران ۱۳ تا ۱۸ ساله فلج مغزی شهر تهران دارای ۱۸ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد اثر یک دوره تمرین مقاومتی بر خودپنداره بدنی و کارکرد بدنی پسران ۱۳ تا ۱۸ ساله فلج مغزی شهر تهران  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی اثر یک دوره تمرین مقاومتی بر خودپنداره بدنی و کارکرد بدنی پسران ۱۳ تا ۱۸ ساله فلج مغزی شهر تهران،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن اثر یک دوره تمرین مقاومتی بر خودپنداره بدنی و کارکرد بدنی پسران ۱۳ تا ۱۸ ساله فلج مغزی شهر تهران :

نام کنفرانس، همایش یا نشریه : پژوهش در مدیریت ورزشی و رفتار حرکتی (علوم حرکتی و ورزش)

تعداد صفحات :۱۸

خودپنداره بدنی می تواند تحت تاثیر برنامه های مداخله ای چون ورزش و تمرین بدنی قرار گیرد. بنابراین، فهم بیشتر از نحوه تاثیرپذیری آن به وسیله روش های تمرینی مناسب به جهت افزایش ادراک فرد از ویژگی های جسمانی خود و ایجاد انگیزه مشارکت در فعالیت بدنی از اهمیت بالایی برخوردار است. تحقیق حاضر برای تعیین اثر یک دوره تمرین مقاومتی فزاینده بر خود پنداره بدنی و کارکرد بدنی پسران فلج مغزی ۱۳ تا ۱۸ ساله طراحی شد. آزمودنی های تحقیق را ۱۶ پسر فلج مغزی دی پلژی (سن ۱۶.۰۵±۱.۲) تشکیل دادند که به طور تصادفی به دو گروه شاهد (۷ نفر) و تجربی (۹ نفر) تقسیم شدند. افراد گروه تجربی به مدت ۸ هفته یک برنامه تمرینی مقاومتی فزاینده شامل سه تمرین برای تقویت گروه عضلات حمایت کننده اندام پایین تنه را اجرا کردند. قبل و بعد از مداخله اطلاعات مربوط به خودپنداره بدنی آزمودنی ها توسط «پرسش نامه خودتوصیفی بدنی» (PSDQ) و اطلاعات کارکرد بدن از طریق آزمون های تعادل، پیاده روی، پله، قدرت عضلات بازکننده مچ پا، عضلات بازکننده زانو و عضلات بازکننده لگن خاصره مورد ارزیابی قرار گرفت. داده ها با استفاده از تحلیل واریانس با اندازه های تکراری و آزمون تعقیبی t جفت شده و وابسته تجزیه و تحلیل شدند. به طور کلی، کارکرد بدنی گروه تجربی در مقایسه با گروه شاهد تغییرات معنی داری در آزمون های پله، پیاده روی، تعادل و قدرت بازکننده های زانو، قدرت بازکننده های مچ پا و بازکننده های لگن خاصره نشان داد (P£۰.۰۵). اما، بین میانگین های پیش آزمون و پس آزمون گروه تجربی در خودپنداره بدنی کلی و خرده مقیاس های خودپنداره بدنی تفاوت معناداری نسبت به گروه شاهد وجود نداشت (P>0.05). در نهایت، فرآیند تغییر در خودپنداره بدنی از طریق فعالیت بدنی به عواملی نظیر طول دوره تمرین، بافت تمرین و نگرش آزمودنی ها وابسته است.

کلید واژه: خودپنداره بدنی، کارکرد بدنی، تمرینات مقاومتی، فلج مغزی