مقایسه اثربخشی دو روش رفتار درمانی «تقویت و پاداش» و روش شناخت درمانی «الیس» بر میزان پرخاشگری کودکان بی سرپرست

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

 مقایسه اثربخشی دو روش رفتار درمانی «تقویت و پاداش» و روش شناخت درمانی «الیس» بر میزان پرخاشگری کودکان بی سرپرست دارای ۹ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد مقایسه اثربخشی دو روش رفتار درمانی «تقویت و پاداش» و روش شناخت درمانی «الیس» بر میزان پرخاشگری کودکان بی سرپرست  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی مقایسه اثربخشی دو روش رفتار درمانی «تقویت و پاداش» و روش شناخت درمانی «الیس» بر میزان پرخاشگری کودکان بی سرپرست،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن مقایسه اثربخشی دو روش رفتار درمانی «تقویت و پاداش» و روش شناخت درمانی «الیس» بر میزان پرخاشگری کودکان بی سرپرست :

نام کنفرانس، همایش یا نشریه : مجله دانشگاه علوم پزشکی کرمانشاه (بهبود) (journal of kermanshah university of medical sciences)

تعداد صفحات :۹

زمینه: کنترل و اداره خشم به روشی مثبت و بی ضرر بسیار مهم است. این پژوهش به منظور مقایسه تاثیر دو روش رفتار درمانی «تقویت و پاداش» و شناخت درمانی «الیس» بر میزان پرخاشگری کودکان بی سرپرست ۱۸- ۱۰ ساله سازمان بهزیستی شهر کرمانشاه انجام پذیرفت.روش ها: از بین ۸۹ نفر از کودکان ۱۸- ۱۰ ساله ساکن در ۶ مرکز شبانه روزی نگه داری از کودکان بی سرپرست سازمان بهزیستی، ۵۷ نفر (۳۱ پسر و ۲۶ دختر) بعد از تکمیل پرسشنامه پرخاشگری (AGQ) به عنوان افراد پرخاشگر تشخیص داده شده و وارد مطالعه شدند. سپس هرکدام از مراکز نگه داری به روش تصادفی در یکی از گروه های «تقویت و پاداش»، «الیس» و کنترل قرار گرفتند. پس از آن بر روی هر کدام از گروه ها روش موردنظر به مدت ۱۰ جلسه ۲ ساعته اجرا شد. گروه کنترل در این مدت هیچ تقویت یا روشی را دریافت نکردند. سپس پرسشنامه پرخاشگری (AGQ) دوباره اجرا و داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون های تی و آنالیز واریانس یک طرفه تحلیل شد.یافته ها: نمره پرخاشگری گروه تقویت و پاداش در پس آزمون به طور معنادار کم تر از پیش آزمون بود (P=0.011). تفاوت معنادار آماری بین میانگین نمره پرخاشگری گروه «الیس» قبل و بعد از اعمال روش مشاهده نشد (P=0.258). نتایج آنالیز واریانس، تفاوت معناداری بین سه گروه مورد مطالعه در پیش آزمون و پس آزمون نشان نداد (P=0.691).نتیجه گیری: دو روش رفتاردرمانی تقویت و پاداش و شناخت درمانی الیس در مقایسه با گروه کنترل، تاثیر معناداری بر کاهش پرخاشگری کودکان بی سرپرست ساکن در مراکز نگه داری شبانه روزی ندارد. احتمالا شرایط خاص زندگی این کودکان باعث می شود که برنامه های کوتاه مدت درمانی موثر واقع نشود.

کلید واژه: پرخاشگری، روش تقویت، روش الیس