تاثیر مهاری نانوالیگونو کلئوتیدها به عنوان یکی از روش های جدید نانوتکنولوژی در ژن درمانی لوسمی در شرایط In Vitro

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

 تاثیر مهاری نانوالیگونو کلئوتیدها به عنوان یکی از روش های جدید نانوتکنولوژی در ژن درمانی لوسمی در شرایط In Vitro دارای ۸ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد تاثیر مهاری نانوالیگونو کلئوتیدها به عنوان یکی از روش های جدید نانوتکنولوژی در ژن درمانی لوسمی در شرایط In Vitro  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی تاثیر مهاری نانوالیگونو کلئوتیدها به عنوان یکی از روش های جدید نانوتکنولوژی در ژن درمانی لوسمی در شرایط In Vitro،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن تاثیر مهاری نانوالیگونو کلئوتیدها به عنوان یکی از روش های جدید نانوتکنولوژی در ژن درمانی لوسمی در شرایط In Vitro :

نام کنفرانس، همایش یا نشریه : مجله دانشگاه علوم پزشکی قم

تعداد صفحات :۸

زمینه و هدف: یکی از روش های جدید و تخصصی درمان لوسمی، ژن درمانی(Gene Therapy) است. برای مهار تکثیر سلول های سرطانی می توان از یک ویژگی تخصصی این سلول ها استفاده نمود.یکی از این روش ها، استفاده از آنتی تلومرازها در سطوح مختلف می باشد. تلومراز یک آنزیم ریبونوکلئوپروتئینی است که توالی های هگزانوکلئوتیدی TTA GGG را به انتهای کروموزوم خطی یوکاریوتی می افزاید. فعالیت تلومرازی در ۹۰-۸۵% کل سلول های سرطانی انسان یافت می شود. این مطالعه با هدف بررسی تاثیر مهاری نانوالیگونوکلئوتیدها به عنوان یکی از روش های جدید نانوتکنولوژی در ژن درمانی لوسمی در شرایط In Vitro صورت گرفت. روش بررسی: در این مطالعه، عملکرد نانوذرات الیگومری در مهار اختصاصی فعالیت تلومراز در یک رده سلولی لوسمی به نام K562 بررسی شد. بدین منظور سه گروه از نانوالیگومرهای آنتی سنس، سنس و تصادفی با غلظت های ۰.۵-۳mm به سلول ها افزوده شدند. میانگین فعالیت آنزیم تلومراز گروه های فوق در ۳ آزمایش جداگانه با گروه کنترل مقایسه گردید. یافته ها: در این پژوهش، ۳ روز بعد از تیماربا الیگومرها، غلظت ۰.۵۲mm از سنس و آنتی سنس، تاثیری بر فعالیت این آنزیم نداشت، و غلظت های ۱-۳mm گروه های سنس و آنتی سنس باعث کاهش معنی دار فعالیت تلومراز در مقایسه با گروه کنترل گردید. در ضمن، گروه الیگومرهای تصادفی تاثیر چندانی بر روی فعالیت تلومراز نداشت. نتیجه گیری: یکی از دلایل مهار تلومراز به واسطه آنتی سنس های مزبور، اتصال آنها به RNA تلومری به نام hTR و جلوگیری از عملکرد این آنزیم می باشد. با انجام این امر در واقع hTR تلومراز تجزیه می شود. با استفاده از روش اخیر درمان در In Vitro، زمینه برای درمان لوسمی در انسان فراهم می شود.

کلید واژه: دی ان آ، آنتی سنس، الیگونوکلئوتیدها، تلومراز