مقاله نقش وجودی انسان در معرفت بشری مطالعه ای تطبیقی در آرای ملاصدرا و هیدگر

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

  مقاله نقش وجودی انسان در معرفت بشری مطالعه ای تطبیقی در آرای ملاصدرا و هیدگر دارای ۳۲ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد مقاله نقش وجودی انسان در معرفت بشری مطالعه ای تطبیقی در آرای ملاصدرا و هیدگر  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی مقاله نقش وجودی انسان در معرفت بشری مطالعه ای تطبیقی در آرای ملاصدرا و هیدگر،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن مقاله نقش وجودی انسان در معرفت بشری مطالعه ای تطبیقی در آرای ملاصدرا و هیدگر :

مقاله نقش وجودی انسان در معرفت بشری مطالعه ای تطبیقی در آرای ملاصدرا و هیدگر که چکیده‌ی آن در زیر آورده شده است، در زمستان ۱۳۸۸ در معرفت فلسفی از صفحه ۱۳ تا ۴۰ منتشر شده است.
نام: نقش وجودی انسان در معرفت بشری مطالعه ای تطبیقی در آرای ملاصدرا و هیدگر
این مقاله دارای ۲۸ صفحه می‌باشد، که برای تهیه‌ی آن می‌توانید بر روی گزینه‌ی خرید مقاله کلیک کنید.
کلمات مرتبط / کلیدی:
مقاله معرفت
مقاله ساختار وجودی انسان
مقاله آشکارسازی
مقاله شى فى نفسه
مقاله هیدگر
مقاله ملاصدرا

چکیده و خلاصه‌ای از مقاله:
در کل سنت متافیزیک، چه در دنیای غرب و چه در جهان اسلام، با دو تفسیر عمده از نقش وجودی انسان در عمل «معرفت» مواجه می شویم: ۱) تفسیری که بر پایه آن، انسان صرفا نقشی منفعل دارد و همچون لوح سفید یا آیینه ای است که صور یا نقوشِ اشیا در وجود وی، یا مرتبه خاصی از وجود وی (به نام «ذهن») مرتسم می شوند، ۲) تبیینی که (اولین بار به وسیله کانت ارایه شد) در آن انسان فعالانه در عمل معرفت وارد شده و نقشی سازنده به عهده دارد. در هر دو تبیین یادشده وجود انسان به منزله حجابی است که مانع از ظهور اشیاء فی نفسه می شود، در نتیجه امکان وصول به اشیا فی نفسه در معرفت بشری به مساله و مشکلی چالش برانگیز تبدیل می شود تا جایی که در فلسفه کانت اصولا وصول به اشیا فی نفسه غیرممکن می نماید.
از نظر هیدگر و ملاصدرا، نقش انسان در عمل معرفت صرفا نوعی آشکارسازی است که در پرتو آن، شی آن گونه که هست خویشتن را ظاهر می سازد. انسان چیزی از خود بر اعیان تحمیل نمی کند، او به دلیل ساختار و نحوه خاص وجودی خود، اجازه می دهد که اشیا آن گونه که هستند خویشتن را بنمایانند.