روش تغییریافته کارگذاری بخش استخوانی گرافت در بازسازی رباط متقاطع پشتی زانو با پیچ اینترفرانس (مطالعه بیومکانیک بر روی مدل حیوانی استخوان گاو)

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

 روش تغییریافته کارگذاری بخش استخوانی گرافت در بازسازی رباط متقاطع پشتی زانو با پیچ اینترفرانس (مطالعه بیومکانیک بر روی مدل حیوانی استخوان گاو) دارای ۹ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد روش تغییریافته کارگذاری بخش استخوانی گرافت در بازسازی رباط متقاطع پشتی زانو با پیچ اینترفرانس (مطالعه بیومکانیک بر روی مدل حیوانی استخوان گاو)  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی روش تغییریافته کارگذاری بخش استخوانی گرافت در بازسازی رباط متقاطع پشتی زانو با پیچ اینترفرانس (مطالعه بیومکانیک بر روی مدل حیوانی استخوان گاو)،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن روش تغییریافته کارگذاری بخش استخوانی گرافت در بازسازی رباط متقاطع پشتی زانو با پیچ اینترفرانس (مطالعه بیومکانیک بر روی مدل حیوانی استخوان گاو) :

نام کنفرانس، همایش یا نشریه : مجله جراحی استخوان و مفاصل ایران

تعداد صفحات :۹

پیش زمینه: در این مطالعه روش تغییریافته تثبیت به روش «جاگذاری در محفظه استخوانی» (Inlay) در بازسازی رباط متقاطع پشتی زانو را معرفی و مشخصات ساختاری تثبیت به روش «جاگذاری در محفظه استخوانی» با تثبیت به روش جدید و تغییریافته مقایسه گردید. در روش تغییر یافته از پیچ اینترفرانس استفاده شد و عمل جراحی در حالت خوابیده (supine) که قابلیت اجرایی بهتری دارد و از احتمال بروز عوارض عصبی و عروقی حین عمل می کاهد، استفاده گردید. مواد و روش ها: ۴۰ زانوی گاو از ۲۰ گاو سه ساله که وزن بین ۲۰۰ الی ۳۰۰ کیلو گرم داشتند جهت این مطالعه آماده شدند. استخوان های درشت نی به صورت جداگانه برای شبیه سازی تثبیت سمت درشت نی بازسازی رباط متقاطع پشتی با پیوند توبروزیته – تاندون پاتلار- کشکک مورد استفاده قرار گرفتند. سمت درشت نی پیوند در ۲۰ مورد با پیچ اسفنجی و در ۲۰ مورد دیگر با پیچ اینترفرانس در داخل تونلی مایل ثابت شدند. آزمون «کشش تاحدگسیختگی» (load-to-failure) در ۱۰ نمونه از هر گروه، و آزمون «کشش دوره ای» (Cycling loading) برای نمونه های دیگر انجام شد. خصوصیات ساختاری هر گروه با آزمون های آماری مقایسه شدند. یافته ها: در آزمون «کشش تاحدگسیختگی» تفاوت معنی داری در دو گروه وجود نداشت ولی میانگین افزایش طول پیوند در دور ۱۰۰۰تایی کشش در روش تغییریافته به طور معنی داری کمتر از روش «جاگذاری در محفظه استخوانی» بود. نتیجه گیری: در این مطالعه، از نظر «کشش تاحدگسیختگی» بین دو روش تفاوت معنی داری وجود نداشت. حداکثر کشش در دو روش «جاگذاری در محفظه استخوانی» و «روش تغییریافته» متفاوت بود ولی این تفاوت اندک از نظر آماری معنی دار نبود. بار حد انعطاف (yield load)، خشکی خطی (stiffness linear) و تغییر شکل در نقطه حد انعطاف نیز بین دو گروه یکسان بود. تنها تفاوت عمده بین دو روش، میزان افزایش طول در دورهای ۱۰۰۰ تایی کشش در روش تغییر یافته بود که به طور معنی داری از روش «جاگذاری در محفظه استخوانی» کمتر بود (P=0.01).

کلید واژه: زانو، رباط متقاطع پشتی، بیومکانیک