بررسی تاثیر مانور تودادن شکم بر ضخامت عضلات دیواره طرفی شکم

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

 بررسی تاثیر مانور تودادن شکم بر ضخامت عضلات دیواره طرفی شکم دارای ۹ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد بررسی تاثیر مانور تودادن شکم بر ضخامت عضلات دیواره طرفی شکم  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی بررسی تاثیر مانور تودادن شکم بر ضخامت عضلات دیواره طرفی شکم،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن بررسی تاثیر مانور تودادن شکم بر ضخامت عضلات دیواره طرفی شکم :

نام کنفرانس، همایش یا نشریه : پژوهنده

تعداد صفحات :۹

سابقه و هدف: عضله عرضی شکم عمقی ترین عضله ناحیه شکم و یکی از ثبات دهنده های مجموعه کمری – لگنی است. مانور تودادن شکم، روش بالینی برای فعال کردن این عضله به صورت مجزاست. هدف این مطالعه، بررسی تاثیر مانور تودادن شکم بر ضخامت عضلات دیواره طرفی شکم یعنی عضلات مایل خارجی، مایل داخلی و عرضی شکم در دو وضعیت خوابیده طاقباز و ایستاده در زنان و مردان سالم بود.مواد و روش ها: این مطالعه با طراحی کارآزمایی بالینی از نوع قبل و بعد در ۴۳ فرد سالم انجام گرفت. پس از تکمیل فرم اطلاعاتی، انجام مانور تودادن شکم در وضعیت ایستاده به افراد آموزش داده شد. سپس ضخامت عضلات قدامی – طرفی شکم در دو وضعیت خوابیده و ایستاده، قبل و حین مانور تودادن شکم با استفاده از ابزار اولتراسونوگرافی اندازه گیری شد. همزمان از ابزار بیوفیدبک فشاری، جهت کنترل انقباض عضله عرضی شکم استفاده گردید. از آزمونهای آنالیز واریانس، مقایسه زوج ها و پیرسون جهت تجزیه و تحلیل داده ها استفاده شد و مقادیر p<0.05 به عنوان سطح معنی دار مقدار p در نظر گرفته شد.یافته ها: با انجام مانور تودادن شکم در هر دو وضعیت خوابیده و ایستاده، ضخامت عضله عرضی شکم نسبت به حالت استراحت افزایش یافته بود (p<0.0001). همچنین انجام این مانور سبب افزایش ضخامت عضله مایل داخلی نسبت به حالت استراحت آن در هر دو جنس شده بود (p<0.0001). در حالت کلی تغییر وضعیت سبب افزایش ضخامت هر دو عضله مایل داخلی و عرضی شکم شده بود (p<0.0001 و p<0.03) ولی بررسی تعامل بین وضعیت فرد و حالت انقباضی در تاثیر بر ضخامت عضلانی نشان داد که تغییر وضعیت تنها بر ضخامت حالت استراحت عضله عرضی شکم تاثیر دارد (p<0.02). انجام مانور تودادن شکم و تغییر وضعیت بر ضخامت عضله مایل خارجی تاثیری نداشت (p<0.2).نتیجه گیری: به نظر می رسد که مانور تودادن شکم و وضعیت ایستاده درافزایش ضخامت عضله عرضی شکم موثر باشد، اما از آنجا که در بررسی اولتراسونیک انجام این مانورسبب افزایش ضخامت عضله مایل داخلی هم نسبت به حالت استراحت آن می شود، قابلیت ابزار بیوفیدبک فشاری در نشان دادن فعالیت مجزای عضله عرضی شکم در وضعیت ایستاده مورد تردید قرار می گیرد. پیشنهاد می شود مطالعات بعدی با انجام تصویر برداری سونوگرافیک و ثبت همزمان الکترومیوگرافیک انجام شوند.

کلید واژه: مانور تودادن شکم، ضخامت عضلانی، عضلات دیواره طرفی شکم