نسبت دور کمر به قد، بهترین شاخص چاقی شکمی در مقایسه با نمایه توده بدنی در پیش بینی بروز دیابت در مردان بالغ تهرانی

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

 نسبت دور کمر به قد، بهترین شاخص چاقی شکمی در مقایسه با نمایه توده بدنی در پیش بینی بروز دیابت در مردان بالغ تهرانی دارای ۱۰ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد نسبت دور کمر به قد، بهترین شاخص چاقی شکمی در مقایسه با نمایه توده بدنی در پیش بینی بروز دیابت در مردان بالغ تهرانی  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی نسبت دور کمر به قد، بهترین شاخص چاقی شکمی در مقایسه با نمایه توده بدنی در پیش بینی بروز دیابت در مردان بالغ تهرانی،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن نسبت دور کمر به قد، بهترین شاخص چاقی شکمی در مقایسه با نمایه توده بدنی در پیش بینی بروز دیابت در مردان بالغ تهرانی :

نام کنفرانس، همایش یا نشریه : مجله غدد درون ریز و متابولیسم ایران

تعداد صفحات :۱۰

مقدمه: اهمیت نسبی شاخص های چاقی شکمی در پیش بینی بروز دیابت در جمعیت های مختلف هنوز در مقالات متعدد موضوع مورد بحث است. هدف این بررسی مقایسه قدرت پیش بینی شاخص های چاقی شکمی یعنی WC، WHR و WHtR در بروز دیابت نوع ۲ در مقابل BMI می باشد. مواد و روش ها: مطالعه آینده نگر حاضر بر روی ۱۸۵۲ نفر مرد شرکت کننده در مطالعه قند و لیپید تهران با سن بیشتر یا برابر ۲۰ سال صورت گرفت. اطلاعات دموگرافیک جمع آوری شده و شاخص های تن سنجی طبق دستورالعمل های استاندارد اندازه گیری شدند. فراسنج های بیوشیمیایی در نمونه خون ناشتا اندازه گیری شدند. دیابت به صورت قند خون ناشتا ۱۲۶mg/dL£ یا قند خون ۲ ساعت بعد از مصرف ۷۵ گرم گلوکز خوراکی ۲۰۰mg/dL£ بر اساس ADA تعریف شد. رگرسیون لجستیک با روش مرحله ای برای تخمین خطر نسبی بروز دیابت در ارتباط با هریک از شاخص های تن سنجی قبل و بعد از تعدیل برای عامل اختلال تحمل گلوکز انجام گرفت. جهت تعیین قدرت پیش بینی بروز دیابت در هریک از شاخص های تن سنجی از منحنی راک استفاده شد و مقایسه سطوح زیر منحنی هر یک از شاخص ها با یکدیگر توسط روش Delong انجام گرفت. یافته ها: میزان خطر تعدیل شده و ۹۵% فاصله اطمینان آن در پیش بینی بروز دیابت بعد از تعدیل اختلال تحمل گلوکز برای WHtR، WC،WHR و BMI به ترتیب ۴.۶، ۳.۰، ۲.۵ و ۱.۷ بود. قدرت آماری هریک از شاخص های فوق در پیش بینی بروز دیابت بعد از تعدیل اختلال تحمل گلوکز نسبت به قبل از آن کاهش داشت. در بین شاخص های چاقی شکمی، سطح زیر منحنی راک برای WHtR به میزان معنی داری بالاتر از BMI بود (۰.۷۱۶ در مقابل ۰.۶۹۳، P<0.05). همچنین WHtR در شرکت کنندگانی که دارای ۲۷>BMI kg/m2 بودند نیز بهترین شاخص چاقی شکمی در مقایسه با BMI بود، در حالی که در افراد با ۲۷>BMI kg/m2 هیچ کدام از شاخص های چاقی شکمی برتری معنی داری نسبت به BMI برای پیش بینی بروز دیابت نداشتند. نتیجه گیری: یافته های این مطالعه نشان می دهد که WHtR تنها شاخص چاقی شکمی در بین مردان است که در پیش بینی بروز دیابت به BMI برتری دارد. هم چنین این مطالعه بر تداوم اندازه گیری قد در بررسی های اپیدمیولوژیک تاکید دارد.

کلید واژه: نسبت دور کمر به قد، نمایه توده بدنی، دور کمر، دیابت نوع ۲، مردان