مقاله بررسی تاثیر سولفات روی خوراکی بر درمان اوتیت میانی با افیوژن در کودکان

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

  مقاله بررسی تاثیر سولفات روی خوراکی بر درمان اوتیت میانی با افیوژن در کودکان دارای ۱۰ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد مقاله بررسی تاثیر سولفات روی خوراکی بر درمان اوتیت میانی با افیوژن در کودکان  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی مقاله بررسی تاثیر سولفات روی خوراکی بر درمان اوتیت میانی با افیوژن در کودکان،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن مقاله بررسی تاثیر سولفات روی خوراکی بر درمان اوتیت میانی با افیوژن در کودکان :

مقاله بررسی تاثیر سولفات روی خوراکی بر درمان اوتیت میانی با افیوژن در کودکان که چکیده‌ی آن در زیر آورده شده است، در دی ۱۳۸۸ در دانشور از صفحه ۲۷ تا ۳۴ منتشر شده است.
نام: بررسی تاثیر سولفات روی خوراکی بر درمان اوتیت میانی با افیوژن در کودکان
این مقاله دارای ۸ صفحه می‌باشد، که برای تهیه‌ی آن می‌توانید بر روی گزینه‌ی خرید مقاله کلیک کنید.
کلمات مرتبط / کلیدی:
مقاله مکمل خوراکی روی
مقاله اوتیت میانی با تجمع مایع
مقاله تمپانومتری

چکیده و خلاصه‌ای از مقاله:
هدف: هدف از این مطالعه ارزیابی تاثیر مکمل خوراکی روی به همراه کوآموکسی کلاو بر درمان اوتیت میانی با تجمع مایع در مقایسه با کوآموکسی کلاو به تنهایی است. تاثیر آن ۳ و ۶ هفته پس از تجویز مورد ارزیابی قرار گرفت.
مواد و روش ها: در یک مطالعه کارآزمایی بالینی مداخله ای دوسوکور، کودکان ۴ تا ۱۴ سال که به دلیل اوتیت میانی با تجمع مایع، به درمانگاه گوش و حلق و بینی ارجاع شده بودند، بطور رندوم به دو گروه روی و گروه پلاسبو تقسیم شدند. کودکان در بدو ورود و پس از ۳ هفته از درمان با اتوسکوپی و تمپانومتری مورد ارزیابی قرار گرفتند. برای کودکانی که پس از ۳ هفته، به طور کامل درمان نشده بودند، درمان به مدت ۳ هفته دیکر تمدید شد (در کل ۶ هفته).
نتایج: ۵۲ کودک وارد مطالعه شدند که از این تعداد ۲۹ نفر در گروه روی و ۲۳ نفر در گروه پلاسبو قرار گرفتند. در پایان اولین دوره درمان (۳ هفته) ۶۲.۱ درصد کودکان در گروه روی بهبودی بالینی نشان دادند در حالیکه در گروه پلاسبو معادل ۵/۴۳ درصد بود. از نظر تمپانومتری، در بین دو گروه از نظر آماری تفاوت معناداری وجود نداشت. پس از دومین دوره درمان (۶ هفته) نیز از لحاظ بهبودی بالینی و تمپانومتری تفاوت آماری مهمی بین دو گروه وجود نداشت، اما میزان بهبودی در گروه روی به طرز قابل توجهی بهتر از گروه پلاسبو بود. تجویز روی با مدت زمان درمان (۳ هفته و ۶ هفته) نیز رابطه آماری معنا داری وجود نداشت.
نتیجه گیری: اگرچه در این مطالعه تجویز مکمل خوراکی روی از لحاظ آماری تاثیری بر درمان اوتیت میانی با تجویز مایع نداشت، اما میزان بهبودی در گروه روی بهتر ازگروه پلاسبو بود، به ویژه با تجویز طولانی تر روی (۶ هفته در برابر ۳ هفته) این تاثیر بهتر بود. با توجه به یافته های فوق به نظر می رسد مطالعات بیشتر در زمینه تاثیر مکمل خوراکی روی بر درمان اوتیت میانی با تجمع مایع، لازم باشد.