کاهش میزان بقای بیماران مبتلا به سرطان روده بزرگ در اثر حضور و افزایش تک بازگوانین در توالی پروموتور ژن ماتریکس متالوپروتئیناز-۱ (در جمعیت تهران)

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

 کاهش میزان بقای بیماران مبتلا به سرطان روده بزرگ در اثر حضور و افزایش تک بازگوانین در توالی پروموتور ژن ماتریکس متالوپروتئیناز-۱ (در جمعیت تهران) دارای ۱۳ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد کاهش میزان بقای بیماران مبتلا به سرطان روده بزرگ در اثر حضور و افزایش تک بازگوانین در توالی پروموتور ژن ماتریکس متالوپروتئیناز-۱ (در جمعیت تهران)  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی کاهش میزان بقای بیماران مبتلا به سرطان روده بزرگ در اثر حضور و افزایش تک بازگوانین در توالی پروموتور ژن ماتریکس متالوپروتئیناز-۱ (در جمعیت تهران)،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن کاهش میزان بقای بیماران مبتلا به سرطان روده بزرگ در اثر حضور و افزایش تک بازگوانین در توالی پروموتور ژن ماتریکس متالوپروتئیناز-۱ (در جمعیت تهران) :

نام کنفرانس، همایش یا نشریه : مجله دانشگاه علوم پزشکی و خدمات بهداشتی درمانی شهید صدوقی یزد

تعداد صفحات :۱۳

مقدمه: افزایش یا کاهش یک نوکلئوتید گوانین در ناحیه ۱۶۰۷- پروموتور آنزیم ماتریکس متالوپروتئیناز-۱ باعث ایجاد به ترتیب دو نوع آلل G2 و G1 برای ژن مذکور در جمعیت میگردد. آلل G2 واجد یک جایگاه اتصال اضافی نسبت به آللG1 جهت اتصال اعضای فاکتورهای رونویسی خانواده ETS می باشد که میتواند به افزایش بیان ژن مذکور منجر گردد. از این رو هدف از مطالعه حاضر ارزیابی نقش تنوع ژنتیکی افزایش نوکلئوتید مذکور با میزان بقای بیماران مبتلا به سرطان روده بزرگ و همچنین فعالیت مهاجرتی سلولهای سرطانی میباشد. روش بررسی: نمونه خون ۱۵۰ بیمار مبتلا به سرطان روده بزرگ و ۱۰۰ نمونه کنترل جمع آوری گردید. بیماران به مدت میانگین ۲۵ ماه تحت پیگیری و مراقبت قرار گرفتند (۱۲ تا ۳۶ ماه). DNA استخراج شده از نمونه های خون با روشPCR-RFLP تعیین ژنوتیپ شدند. نتایج: بیماران مبتلا به سرطان کلورکتال به دو گروه متاستازی (M+) و گروه بدون متاستاز (M-) تقسیم شدند. آلل G2 در گروه متاستازی (%۵۵) در مقایسه با گروه کنترل (%۲۳) فراوانی بیشتری نشان داد. آنالیزهای میزان بقا مشخص کرد که میزان بقای کلی ۳ ساله برای بیماران غیرمتاستازی (M-) واجد ژنوتیپ های هموزیگوت و هتروزیگوت G1 برابر با %۸۱ و برای افراد هموزیگوت G2 برابر با %۶۶ میباشد (P=0.04). میزان بقای وابسته به سرطان به ترتیب برابر با %۹۰ و %۷۱ (P=0.01) و میزان بقای بدون ظهور بیماری نیز به ترتیب برابر با %۷۳ و %۵۲ (P=0.001) به دست آمد. نتیجه گیری: مطابق نتایج به دست آمده افراد واجد ژنوتیپ های دارای حداقل یک آلل G1، میزان بقای وابسته به سرطان بیشتری نسبت به افراد فاقد این آلل از خود نشان میدهند.

کلید واژه: سرطان روده بزرگ، متاستاز، عود مجدد بیماری، آنالیزهای بقا