مقایسه تاثیر دو روش تزریق پروستاگلاندین به داخل مایع آمنیوتیک همراه با تزریق اکسی توسین و القای افزایشی زایمان (رایزینگ اینداکشن) در ختم حاملگی در سه ماهه دوم

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

 مقایسه تاثیر دو روش تزریق پروستاگلاندین به داخل مایع آمنیوتیک همراه با تزریق اکسی توسین و القای افزایشی زایمان (رایزینگ اینداکشن) در ختم حاملگی در سه ماهه دوم دارای ۶ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد مقایسه تاثیر دو روش تزریق پروستاگلاندین به داخل مایع آمنیوتیک همراه با تزریق اکسی توسین و القای افزایشی زایمان (رایزینگ اینداکشن) در ختم حاملگی در سه ماهه دوم  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی مقایسه تاثیر دو روش تزریق پروستاگلاندین به داخل مایع آمنیوتیک همراه با تزریق اکسی توسین و القای افزایشی زایمان (رایزینگ اینداکشن) در ختم حاملگی در سه ماهه دوم،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن مقایسه تاثیر دو روش تزریق پروستاگلاندین به داخل مایع آمنیوتیک همراه با تزریق اکسی توسین و القای افزایشی زایمان (رایزینگ اینداکشن) در ختم حاملگی در سه ماهه دوم :

نام کنفرانس، همایش یا نشریه : مجله دانشگاه علوم پزشکی مازندران (نامه دانشگاه)

تعداد صفحات :۶

سابقه و هدف: در حال حاضر در ایران، ختم حاملگی در مواردی که ناهنجاری های جنینی مغایر با حیات وجود داشته باشد، قانونی است. برای ختم حاملگی باید روش های موثر، کم عارضه و بی خطر مورد بررسی قرار گیرند. مطالعه حاضر با هدف مقایسه اثربخشی و میزان عوارض دو روش تزریق پروستاگلاندین به داخل مایع آمنیوتیک همراه با تزریق اکسیتوسین و القا افزایشی زایمان(Rising Induction) در ختم حاملگی در سه ماهه دوم انجام شد.مواد و روش ها: این مطالعه بصورت کارآزمایی بالینی تصادفی روی ۴۰ زن باردار ۲۵-۱۸ هفته، شکم اول یا دوم مراجعه کننده به بیمارستان فاطمیه همدان، که بدلیل آنومالی جنینی کاندید ختم حاملگی در سه ماهه دوم بودند، انجام شد. افراد مورد مطالعه به دو گروه ۲۰ نفری تقسیم شدند. در گروه اول ابتدا برای بیمار یک آمپول پروستاگلاندین E2 داخل کیسه آب همراه با کنترل سونوگرافی و با سوزن اسپاینال تزریق شد و پس از ۶ ساعت با ۲۰ واحد اکسیتوسین در ۵۰۰ cc سرم اینداکشن جهت بیمار انجام شد. سرعت انفوزیون تا رسیدن به انقباض های موثر هر ۳۰- ۱۵ دقیقه افزایش مییافت. در گروه دوم (القا افزایشی)، اکسیتوسین به میزان ۵۰ واحد داخل ۱۰۰۰ cc سرم ریخته شده و پس از تزریق ۵۰۰ cc از آن، ۵۰ واحد دیگر اکسیتوسین به ۵۰۰ cc سرم باقیمانده اضافه شد. سرعت انفوزیون اکسیتوسین بر اساس رسیدن به انقباض های موثر تنظیم شد. پس از آن بیماران هر دو گروه از نظر طول مدت زایمان، دوز کلی اکسیتوسین مصرفی و بروز عوارض جانبی مورد بررسی قرار گرفتند. داده های به دست آمده با استفاده از آزمونهای آماری تی تست و کای دو آنالیز شدند.یافته ها: میزان موفقیت در هر دو گروه تحت مطالعه ۱۰۰ درصد بود. میانگین طول مدت زمان زایمان در گروه اول ۵.۵۹±۱۹.۷۵ ساعت و در گروه القا افزایشی ۶.۴۹±۳۰.۲۰ ساعت بود که این اختلاف از نظر آماری معنی دار بود (P<0.00). عارضه جانبی فقط در یک مورد به صورت اسهال در گروه درمانی اول دیده شد و توزیع فراوانی عوارض جانبی در دو گروه درمانی تفاوت معنی داری از نظر آماری نداشت. متوسط دوز اکسیتوسین در گروه اول ۲۰ واحد و در گروه دوم ۲۰۰ واحد بود که از نظر آماری اختلاف کاملا معنی دار بود .(P<0.0025)استنتاج: این بررسی نشان داد که میانگین طول مدت زایمان و میزان اکسیتوسین مصرفی در روش تزریق پروستاگلاندین به داخل مایع آمنیوتیک همراه با تزریق اکسی توسین کمتر از روش القای افزایشی است.

کلید واژه: اکسیتوسین، پروستاگلاندینها، سقط قانونی، مایع آمنیوتیک