اثر ریپاگلینید بر کنترل گلیسمی در بیماران دیابتی نوع ۲ با پاسخ درمانی نامناسب به گلی بنکلامید (گزارش کوتاه)

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

 اثر ریپاگلینید بر کنترل گلیسمی در بیماران دیابتی نوع ۲ با پاسخ درمانی نامناسب به گلی بنکلامید (گزارش کوتاه) دارای ۸ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد اثر ریپاگلینید بر کنترل گلیسمی در بیماران دیابتی نوع ۲ با پاسخ درمانی نامناسب به گلی بنکلامید (گزارش کوتاه)  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی اثر ریپاگلینید بر کنترل گلیسمی در بیماران دیابتی نوع ۲ با پاسخ درمانی نامناسب به گلی بنکلامید (گزارش کوتاه)،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن اثر ریپاگلینید بر کنترل گلیسمی در بیماران دیابتی نوع ۲ با پاسخ درمانی نامناسب به گلی بنکلامید (گزارش کوتاه) :

نام کنفرانس، همایش یا نشریه : مجله دیابت و متابولیسم ایران (مجله دیابت و لیپید ایران)

تعداد صفحات :۸

مقدمه: ریپاگلینید، فرآورده جدیدی از گروه داروهای محرک ترشح انسولین است که از نظر ساختمان ملکولی، چگونگی اثر و دفع، از ترکیبات سولفونیل اوره متفاوت می باشد. این مطالعه به منظور بررسی تاثیر این دارو بر کنترل قند خون در بیماران دیابتی نوع ۲ که با مصرف حداکثر مقدار مجاز گلی بنکلامید قند خونشان کنترل نشده بود انجام گردید.روش ها: در یک مطالعه کارآزمایی بالینی، تعداد ۵۰ بیمار دیابتی نوع ۲ که با مصرف حد اکثر میزان مجاز گلی بنکلامید قند خون آنها کنترل نشده بود و حاضر به تزریق انسولین هم نبودند، بررسی شدند. بیماران به دو گروه تقسیم شدند. به گروه اول (۲۰ نفر) بجای گلی بنکلامید، داروی ریپاگلینید داده شد و در گروه دیگر، درمان با گلی بنکلامید ادامه یافت (۳۰ نفر شاهد). چون تمام بیماران متفورمین هم مصرف می کردند، بدون تغییر تا پایان مطالعه تجویز شد. ریپاگلینید به مقدار اولیه ۱.۵ mg منقسم در سه نوبت قبل از هر وعده غذا شروع گردید و در مدت یک ماه به حداکثر دوز (۱۲ mg) رسانده شد. نحوه افزایش دارو بدین صورت بود که هر هفته، قند خون حداقل در سه نوبت آزمایش و در صورت نیاز، از هفته دوم تا چهارم مقدار دارو به ۳، ۶ و ۱۲ میلی گرم در هفته افزایش یافت. حداکثر مقدار داروی مصرفی برای مدت دو ماه دیگر بطور ثابت ادامه یافت و در پایان ماه سوم، HbA1c، قند خون ناشتا و پس از غذا در دو گروه مقایسه گردید.یافته ها: میانگین سن، مدت زمان ابتلا به دیابت و HbA1c در شروع مطالعه به ترتیب ۱۰.۸±۴.۳, ۵۶.۵±۷.۹ سال و %۹.۸±۱.۶ بودند. در پایان بررسی، سطح قند خون و هموگلوبین گلیکوزیله در مقایسه با شروع تفاوتی معنی داری در دو گروه نداشت. در گروه تحت درمان با ریپاگلینید، قند خون ناشتا نسبت به شروع مطالعه کاهش یافته بود (از mg/dl 227.6±۴۷.۶ به (P<0.05, 195.8±۶۰.۵ اما HbA1c و قند بعد از غذا تفاوتی نداشت.نتیجه گیری: در بیماران دیابتی نوع ۲ که دچار شکست درمانی با گلی بنکلامید شده اند، تغییر روش درمان به ریپاگلینید، اثر مفیدی بر کنترل گلیسمی ندارد.

کلید واژه: دیابت نوع ۲، گلی بنکلامید، ریپاگلینید