بررسی عوامل مرتبط با رخداد هیپوگنادیسم در بیماری تالاسمی ماژور با استفاده از مدل تحلیل بقا

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

 بررسی عوامل مرتبط با رخداد هیپوگنادیسم در بیماری تالاسمی ماژور با استفاده از مدل تحلیل بقا دارای ۱۰ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد بررسی عوامل مرتبط با رخداد هیپوگنادیسم در بیماری تالاسمی ماژور با استفاده از مدل تحلیل بقا  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی بررسی عوامل مرتبط با رخداد هیپوگنادیسم در بیماری تالاسمی ماژور با استفاده از مدل تحلیل بقا،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن بررسی عوامل مرتبط با رخداد هیپوگنادیسم در بیماری تالاسمی ماژور با استفاده از مدل تحلیل بقا :

نام کنفرانس، همایش یا نشریه : افق دانش

تعداد صفحات :۱۰

زمینه و هدف: هیپوگنادیسم از شایع ترین عارضه اندوکرین در بیماران تالاسمی ماژور می باشد. عدم شروع به موقع و تزریق نامنظم دسفرال، باعث بالا رفتن بار آهن در بدن بیماران شده و در کنار سایر عوارض باعث عارضه فوق نیز می شود. این عارضه علاوه بر اختلال جسمی به لحاظ روانی و رفتاری نیز تاثیر خود را به بیمار و خانواده وی نشان می دهد. هدف از این مطالعه بررسی شیوع این عارضه و تعیین عوامل موثر بر رخداد و احتمال تجمعی رخداد این عارضه می باشد.روش تحقیق: در این مطالعه آنالیز بقای ۶۴۱ بیمار تالاسمی ماژور بالای ۱۰ سال شهرستان شیراز، با استفاده از یک پرسشنامه ساختار یافته مورد بررسی قرار گرفت. علاوه بر تعیین زمان بروز عارضه، مشخصات دموگرافیک، نوع خون دریافتی و زمان شروع و نحوه دریافت دسفرال نیز ثبت گردید. عارضه توسط پزشکان متخصص تشخیص داده می شد. داده ها با استفاده از آمار توصیفی و تحلیلی (نسبت شانس، آزمون c2، t مستقل و Log Rank) مورد بررسی قرار گرفت.یافته ها: میانگین سنی بیماران در این مطالعه ۵.۳ ±۱۷.۳۲ سال بود. میزان شیوع هیپوگنادیسم ۱۸.۳% بدست آمد که در دختران و پسران به ترتیب ۲۴.۹% (۸۱ نفر) و ۱۱.۴% (۳۶ نفر) بود. خطر ابتلا به عارضه در دختران ۲.۶ برابر پسران و در بیمارانی که مادرانشان تحصیلات دانشگاهی نداشتند ۲.۲ برابر بیمارانی بود که مادرانشان تحصیلات دانشگاهی داشتند که هر دو مورد از نظر آماری معنی دار بود (۰.۰۵>p). سن شروع عارضه ۴۲.۱۸±۳.۶ سال و در دختران و پسران به ترتیب ۱۷.۱۳±۷.۰۸ و ۱۹.۳۱±۲.۵۷ سال به دست آمد (۰.۰۵<p). شیوع این عارضه با نوع خون دریافتی و نحوه تزریق دسفرال ارتباط معنی داری نشان نداد. در بررسی این عارضه در مدل بقا با استفاده از آزمون لگاریتم رتبه ها، احتمال تجمعی رخداد این عارضه با متغیرهای جنس و سن شروع تزریق دسفرال ارتباط معنی داری را نشان داد (۰.۰۵>p). میانه زمان بقای بدون عارضه نیز ۲۶.۵ سال به دست آمد.نتیجه گیری: شروع زودرس تزریق خون در صورت شروع دیررس تزریق دسفرال باعث بالا رفتن احتمال ابتلا به این عارضه و شروع زودرس آن می شود. برای جلوگیری از این عارضه توصیه می شود که شروع تزریق خون و دسفرال به موقع و متناسب با همدیگر باشند. نقش آموزش به والدین در اینجا بسیار حایز اهمیت است. بررسی منظم و تشخیص به موقع این عارضه از پیشرفت آن جلوگیری کرده و کارایی بیمار را بالا می برد.

کلید واژه: تالاسمی ماژور، عارضه، هیپوگنادیسم، تزریق خون، تزریق دسفرال، آنالیز بقا