بررسی مقایسه ای میزان پوشش ریشه با استفاده از روش فلپ هلالی جابه جا شونده تاجی با و بدون استفاده از محلول تتراسایکلین موضعی

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

 بررسی مقایسه ای میزان پوشش ریشه با استفاده از روش فلپ هلالی جابه جا شونده تاجی با و بدون استفاده از محلول تتراسایکلین موضعی دارای ۹ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد بررسی مقایسه ای میزان پوشش ریشه با استفاده از روش فلپ هلالی جابه جا شونده تاجی با و بدون استفاده از محلول تتراسایکلین موضعی  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی بررسی مقایسه ای میزان پوشش ریشه با استفاده از روش فلپ هلالی جابه جا شونده تاجی با و بدون استفاده از محلول تتراسایکلین موضعی،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن بررسی مقایسه ای میزان پوشش ریشه با استفاده از روش فلپ هلالی جابه جا شونده تاجی با و بدون استفاده از محلول تتراسایکلین موضعی :

نام کنفرانس، همایش یا نشریه : مجله دانشکده دندان پزشکی اصفهان

تعداد صفحات :۹

مقدمه: درمان تحلیل های لثه ای، از دیرباز از اهداف مهم درمانی در زمینه پریودانتیکس محسوب شده، طرح و ابداع یک شیوه مطمین و در عین حال آسان برای درمان این گونه ضایعات، بسیار مورد توجه بوده است. هدف از مطالعه حاضر، ارزیابی مقایسه ای میزان پوشش سطوح عریان ریشه دندان ها در فک بالا، به روش به کارگیری تکنیک فلپ هلالی جابه جا شونده تاجی، با و بدون استفاده از محلول تتراسایکین موضعی می باشد.مواد و روش ها: از تعداد ۹ بیمار، ۲۴ دندان قدامی و پرمولر انتخاب و به طور تصادفی در یکی از دو گروه شاهد یا مورد قرار گرفت. پیش از انجام عمل جراحی، متغیرهای کمی (عمق تحلیل لثه، عمق شیار لثه ای در میدباکال و عرض لثه کراتینیزه در میدفاشیال) و کیفی (حساسیت سطح ریشه دندان به دمیدن جریان هوا و احساس نازیبایی ظاهری از سوی بیمار) نیز در بیماران اندازه گیری شد. در گروه مورد، پس از تزریق ماده بی حسی و صاف و صیقلی نمودن سطح ریشه دندان، به مدت ۳ دقیقه از محلول تتراسایکلین ۱ درصد با ph=2.3 به صورت برنیش نمودن سطح با گلوله پنبه ای استفاده شد و پس از شستشو با سرم فیزیولوژی، عمل جراحی انجام گرفت. در گروه شاهد، عمل جراحی به تنهایی انجام شد. بیماران در فواصل زمانی ۷، ۱۴، ۳۰ و ۹۰ روز پس از عمل، از نظر التیام ناحیه و بهداشت دهان ارزیابی مجدد شدند؛ ضمن این که در روزهای ۳۰ و ۹۰ متغیرهای کمی و کیفی دوباره اندازه گیری گردید. یافته ها با آزمون های آماری t برای متغیرهای کمی و ویلکاکسون برای متغیرهای کیفی تجزیه و تحلیل شد.نتایج: در هر دو گروه، در فواصل یک و سه ماه پس از عمل، عمق تحلیل لثه ای کاهش معنی داری یافت. به طوری که در ارزیابی یک ماهه، در گروه مورد متوسط پوشش ریشه حاصله برابر با ۲.۲۹ میلی متر (۷۰.۳۳ درصد) و در گروه شاهد ۲.۳۳ میلی متر (۶۸.۴ درصد) بود. سه ماه بعد از عمل، این مقادیر در گروه مورد به ۲.۱۶ میلی متر (۶۷.۳۳ درصد)، و در گروه شاهد به ۲.۰۸ میلی متر (۶۱ درصد) رسیده بود. پس از عمل، عرض لثه کراتینیزه نیز در هر دو گروه افزایش معنی داری پیدا کرد. تنها، عمق شیار لثه ای در میدباکال تفاوتی نسبت به قبل از عمل نداشت. در مورد متغیرهای کیفی، هر دو متغیر، بهبودی قابل توجه و معنی داری نسبت به پیش از عمل یافته بودند، که تا سه ماه پس از انجام جراحی با ثبات باقی ماند.یافته های حاصله مبین آنست که، بین دو گروه در متغیرهای کمی و کیفی در مقاطع زمانی مختلف، اختلاف معنی داری وجود ندارد.نتیجه گیری: در مجموع، می توان دریافت که در صورت وجود شرایط مطلوب، یعنی حداقل عمق شیار لثه ای در ناحیه لبیال و وجود یک میزان کافی عرض لثه کراتینیزه، این روش را می توان به عنوان روشی مطلوب با مزایای فراوان جهت پوشش ریشه محسوب کرد. در این مطالعه، استفاده از محلول تتراسایکلین ۱ درصد، تاثیر قابل توجهی در یافته های موجود نداشته است.

کلید واژه: تحلیل لثه، پوشش سطوح ریشه، فلپ هلالی جابه جا شونده تاجی، تتراسایکلین موضعی، حساسیت ریشه، لثه کراتینیزه