مقاله تعیین درصد عصاره و گلیسریزین ریشه شیرین بیان نواحی مختلف استان کرمان و نمونه هایی از استان فارس با روش HPLC

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

  مقاله تعیین درصد عصاره و گلیسریزین ریشه شیرین بیان نواحی مختلف استان کرمان و نمونه هایی از استان فارس با روش HPLC دارای ۱۶ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد مقاله تعیین درصد عصاره و گلیسریزین ریشه شیرین بیان نواحی مختلف استان کرمان و نمونه هایی از استان فارس با روش HPLC  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی مقاله تعیین درصد عصاره و گلیسریزین ریشه شیرین بیان نواحی مختلف استان کرمان و نمونه هایی از استان فارس با روش HPLC،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن مقاله تعیین درصد عصاره و گلیسریزین ریشه شیرین بیان نواحی مختلف استان کرمان و نمونه هایی از استان فارس با روش HPLC :

مقاله تعیین درصد عصاره و گلیسریزین ریشه شیرین بیان نواحی مختلف استان کرمان و نمونه هایی از استان فارس با روش HPLC که چکیده‌ی آن در زیر آورده شده است، در پاییز ۱۳۸۹ در مجله دانشگاه علوم پزشکی کرمان از صفحه ۳۱۶ تا ۳۲۷ منتشر شده است.
نام: تعیین درصد عصاره و گلیسریزین ریشه شیرین بیان نواحی مختلف استان کرمان و نمونه هایی از استان فارس با روش HPLC
این مقاله دارای ۱۲ صفحه می‌باشد، که برای تهیه‌ی آن می‌توانید بر روی گزینه‌ی خرید مقاله کلیک کنید.
کلمات مرتبط / کلیدی:
مقاله شیرین بیان
مقاله عصاره
مقاله گلیسریزین
مقاله کروماتوگرافی (HPLC)
مقاله استان کرمان
مقاله استان فارس

چکیده و خلاصه‌ای از مقاله:
مقدمه: شیرین بیان (Glycyrrhiza glabra L.) از گیاهان دارویی مهمی است که از زمان های قدیم تا به امروز عصاره ریشه آن برای درمان بیماری های مختلفی مورد استفاده قرار می گیرد. ماده موثره اصلی ریشه این گیاه، گلیسریزین است. این پژوهش به منظور تعیین درصد عصاره و نیز درصد گلیسریزین موجود در ریشه شیرین بیان نواحی مختلف استان کرمان و مقایسه آن با نمونه هایی از استان فارس انجام شد.
روش: ۲۶ نمونه از ریشه شیرین بیان از نواحی مختلف استان کرمان و ۲ نمونه نیز از استان فارس (در مجموع ۲۸ نمونه از ۸ منطقه) جمع آوری شد و از ریشه های چند ساله آنها با روش سوکسله با استفاده از اتانول و در ۵ نمونه نیز با آب مقطر عصاره گیری به عمل آمد و درصد گلیسریزین موجود در عصاره های حاصل با روش کروماتوگرافی مایع با عمل کرد بالا (HPLC) تعیین شد.
یافته ها: میانگین درصد عصاره حاصل از مناطق فسا و شیراز در فارس (۰۶/۱±۲۵/۱۸%)، سیرجان (۹۰/۰±۲۹/۱۷%) و بردسیر (۶۲/۵±۳۳/۱۶) نسبت به سایر مناطق مورد بررسی بالاتر بود(p<0.05) . میزان درصد گلیسریزین نمونه های بردسیر (۰۲/۰±۱/۵%)، سیرجان (۷۵/۰±۹/۴%) و زرند (۳۴/۳ ± ۴۶/۴%) به میزان غیرمعنی داری بالاتر از نمونه های فارس (۵۹/۰±۶۵/۳%) بود. میزان عصاره و درصد گلیسریزین حاصل از عصاره گیری با اتانول بیشتر از عصاره گیری با آب مقطر بود (p<0.05) نمونه هایی که پودر ریشه آنها زرد رنگ بود نسبت به نمونه های قهوه ای و نیز نمونه های مربوط به مناطق با ارتفاع نسبتا بالا و خنک درصد گلیسریزین بیشتری داشتند (به ترتیب P<0.001 و .(P<0.05
نتیجه گیری: در مقایسه با سایر مطالعات می توان نتیجه گرفت که میزان عصاره و درصد گلیسریزین موجود در ریشه شیرین بیان اکثر نواحی استان کرمان در حد نسبتا بالایی است. توصیه می شود اقدامات مناسب برای برداشت از ریشه این گیاه برای استفاده داخلی و صادرات صورت گیرد و کشت صنعتی این گیاه در مناطق مناسب استان پیشنهاد می شود.