بررسی اثر ناشتایی بر سطح پلاسمایی گلوکز رت های نر دیابتی شده با استرپتوزوسین

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

 بررسی اثر ناشتایی بر سطح پلاسمایی گلوکز رت های نر دیابتی شده با استرپتوزوسین دارای ۵ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد بررسی اثر ناشتایی بر سطح پلاسمایی گلوکز رت های نر دیابتی شده با استرپتوزوسین  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی بررسی اثر ناشتایی بر سطح پلاسمایی گلوکز رت های نر دیابتی شده با استرپتوزوسین،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن بررسی اثر ناشتایی بر سطح پلاسمایی گلوکز رت های نر دیابتی شده با استرپتوزوسین :

نام کنفرانس، همایش یا نشریه : مجله دانشگاه علوم پزشکی ارتش جمهوری اسلامی ایران (annals of military and health sciences research)

تعداد صفحات :۵

سابقه و هدف: هیپوگلیسمی شایعترین و مهمترین عارضه دیابت نوع یک می باشد. بیشترین علت هیپوگلیسمی در بیماران دیابتی نوع یک افزایش مطلق یا نسبی سطح پلاسمایی انسولین است. گاهی حذف یک وعده غذا یا بی غذایی شبانه بعد از مصرف انسولین نیز باعث کاهش سطح پلاسمایی گلوکز می شود اما کاهش قند خون ناشی از ناشتایی در بیماران دیابتی نوع یک بدون مصرف انسولین تاکنون گزارش نشده است. در این مطالعه تجربی اثر احتمالی ناشتایی بر سطح پلاسمایی گلوکز در رت های نر دیابتی نوع یک مورد بررسی قرار گرفته است.مواد و روشها: تعداد ۱۶ راس رت نر بالغ از نژاد ویستار با وزن متوسط ۲۵۰±۲۵ گرم استفاده شد. حیوانات به دو گروه کنترل و دیابتی تقسیم بندی شدند. برای ایجاد دیابت از استرپتوزوتوسین ۶۰ mg/kg تزریق داخل صفاقی استفاده گردید. هر دو گروه حیوانات کنترل و دیابتی به مدت ۲۴ ساعت ناشتا نگه داشته شدند و قند خون آنها در فواصل سه ساعته در طول مدت ناشتایی اندازه گیری شد.یافته ها: قندخون گروه دیابتی از ۵۴۶mg/dl در شروع ناشتایی به ۲۴mg/dl در انتهای ۲۴ ساعت ناشتایی رسید و قند خون گروه کنترل نیز از ۹۲mg/dl در شروع آزمایش به ۵۲mg/dl در انتهای ناشتایی کاهش یافت. البته بیشترین شیب کاهش در هر دو گروه در ۶ ساعت اول ناشتایی بود.نتیجه گیری: بنظر می رسد که ناشتا نگه داشتن رت های دیابتی نوع یک در صورتیکه انسولین نیز مصرف نکرده باشند، ایجاد هیپوگلیسمی شدید (تقریبا ۹-۶ ساعت بعد از شروع ناشتایی) می کند. لذا احتمالا بیماران دیابتی وابسته به انسولین بیشتر از ۶ ساعت تحمل گرسنگی یا روزه داری ندارند و حتی زمانیکه انسولین هم مصرف نکرده باشند، دچار هیپوگلیسمی می گردند.

کلید واژه: استرپتوروتوسین، دیابت نوع یک، رت، ناشتایی، هیپوگلیسمی