بررسی سنین تردید، تشخیص، استفاده از سمعک و مداخله در کودکان ناشنوا (سال ۱۳۸۴)

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

 بررسی سنین تردید، تشخیص، استفاده از سمعک و مداخله در کودکان ناشنوا (سال ۱۳۸۴) دارای ۱۲ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد بررسی سنین تردید، تشخیص، استفاده از سمعک و مداخله در کودکان ناشنوا (سال ۱۳۸۴)  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی بررسی سنین تردید، تشخیص، استفاده از سمعک و مداخله در کودکان ناشنوا (سال ۱۳۸۴)،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن بررسی سنین تردید، تشخیص، استفاده از سمعک و مداخله در کودکان ناشنوا (سال ۱۳۸۴) :

نام کنفرانس، همایش یا نشریه : علوم پزشکی رازی (مجله دانشگاه علوم پزشکی ایران)

تعداد صفحات :۱۲

زمینه و هدف: هر چه کم شنوایی کودک در سن پایین تری تشخیص داده شود، فرصت بیش تری برای رشد و توسعه زبان طبیعی در اختیار خواهد بود. تاخیر در تشخیص کم شنوایی، رشد و توسعه زبان و گفتار، مهارت های اجتماعی، پیشرفت تحصیلی، وضعیت روانی و فرصت های شغلی در آینده را به شدت متاثر می کند. مطالعه حاضر، با هدف تعیین متوسط سنین تردید، تشخیص، استفاده از سمعک و مداخله در کودکان ناشنوا و مقایسه این کودکان در دو گروه با و بدون علایم پرخطر، صورت گرفت. روش بررسی: مطالعه توصیفی ـ تحلیلی حاضر از تیر تا آذر ماه سال ۱۳۸۴ بر روی ۸۶ کودک ناشنوای دو طرفه زیر ۶ سال در مرکز توانبخشی شنوایی نیوشا در شهر تهران انجام شد. جمع آوری داده ها، با تکمیل پرسشنامه ای از طریق مصاحبه با والدین و مراجعه به پرونده پزشکی و توانبخشی کودکان صورت گرفت. یافته ها: در این مطالعه، متوسط سن تردید به کم شنوایی، ۱۲.۶۱±۸.۹۶ سال، تشخیص کم شنوایی، ۱۵.۳۴±۹.۳۲ سال، تجویز و تنظیم سمعک، ۲۰.۴۹±۱۱.۱۰ سال و مداخله، ۲۲.۳۳±۱۱.۶۴ سال بدست آمد، که از لحاظ آماری تفاوت معنی داری بین آنها وجود داشت. %۴۷.۷۰ کودکان در گروه پرخطر قرار داشتند و از لحاظ آماری بین آنها و کودکان بدون این علایم در متوسط سنین مورد مطالعه، تفاوت معنی داری وجود نداشت. در بین بیماری های دوران نوزادی، ابتلا به زردی، بالاترین میزان را داشت (%۴۰.۷۰)، ۴ مورد مننژیت و ۶ مورد ابتلا به سرخک نیز مشاهده گردید. %۴۱.۹۰ والدین، ازدواج فامیلی درجه اول و %۱۴.۰، ازدواج فامیلی درجه دوم داشتند. پس از تردید به کم شنوایی، در اکثر موارد، برای اولین بار به پزشک (%۵۷.۰) و سپس به شنوایی سنج (%۳۷.۲۰)، گفتار درمان (%۲.۳۰) و دیگر متخصصین (%۳.۵۰) مراجعه شده بود. وضعیت اقتصادی خانواده ها، بر متوسط سنین تشخیص، تجویز و تنظیم سمعک و مداخله، تاثیر قابل توجهی داشت. نتیجه گیری: اگرچه نسبت به مطالعه قبلی انجام شده در ایران (۲۰۰۲)، بهبود قابل توجهی در متوسط سنین تردید، تشخیص، تقویت و مداخله کم شنوایی به چشم می خورد، اما هنوز بین این مقادیر و سنین توصیه شده از سوی کمیته مشترک شنوایی کودکان (JCIH, 2000)، تفاوت قابل توجهی وجود دارد.

کلید واژه: تردید، تشخیص، تقویت، مداخله، عوامل پرخطر