ژنتیک رتینوپاتی دیابتی: بررسی نقش ژن VEGF

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

 ژنتیک رتینوپاتی دیابتی: بررسی نقش ژن VEGF دارای ۱۴ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد ژنتیک رتینوپاتی دیابتی: بررسی نقش ژن VEGF  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی ژنتیک رتینوپاتی دیابتی: بررسی نقش ژن VEGF،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن ژنتیک رتینوپاتی دیابتی: بررسی نقش ژن VEGF :

نام کنفرانس، همایش یا نشریه : مجله دیابت و متابولیسم ایران (مجله دیابت و لیپید ایران)

تعداد صفحات :۱۴

مقدمه: VEGF فاکتور رشد نسبتا جدیدی است که قابلیت‌های بیولوژیک بسیار متنوعی را داراست. شان عمده این قابلیت‌ها، هدایت و تعیین مسیر سلسله واکنش‌هایی است که در بستر عروقی (به ویژه میکرو واسکولار) بافت‌ها و اندام‌های مختلف روی می‌دهند.روش ها: در مطالعه حاضر طی روش ARMS-PCR، نقش تغییرات ساختمانی ژن VEGF در بروز استعداد یا مقاومت افراد دیابتی نسبت به رتینوپاتی دیابتی ارزیابی شده است. توزیع فراوانی چهار پلی‌مورفیسم در موقعیت‌های -۷*C/T، -۱۰۰۱*G/C، -۱۱۵۴*G/A و -۲۵۷۸*C/A در بین بیماران مبتلا به T1DM (248 نفر) و زیرگروه‌های با رتینوپاتی (۱۳۵ نفر) و بدون رتینوپاتی (۱۱۳ نفر) آنها همراه با گروه شاهد (سالم) (۹۵ نفر) که همگی از جمعیت “بریتانیایی- قفقازی” بوده‌اند، بررسی گردید. یافته ها: با مقایسه توزیع فراوانی آلل‌ها/ ژنوتیپ‌های پلی‌مورفیک در میان جمعیت‌های بیمار، شاهد و همچنین در بین دو زیرگروه دیابتی های با و بدون رتینوپاتی، به طور خاص در مورد پلی‌مورفیسم -۷*C/T و تنها در هنگام مقایسه دو زیرگروه اخیر (DR و DR+) اختلاف قابل ملاحظه و معناداری قابل مشاهده بود (۱.۹۸=OR؛ ۰.۰۰۲=P). نتیجه گیری: با توجه به نقش محوری VEGF در پاتوفیزیولوژی رتینوپاتی های ایسکمیک، مطالعه حاضر در پی پاسخ به این پرسش بوده که آیا می‌توان این افزایش بیان را ثانویه به نوع آرایش ساختمانی ژن VEGF دانسته و آن را “وابسته به آلل” در نظر گرفت؟ نتیجه تحقیق حاضر چنین بیان می‌دارد که یکی از پلی‌مورفیسم‌های مورد بررسی، حداقل در بستر شرایط بیوشیمیایی دیابت، از چنان قابلیت “عملکردی” و یا پتانسیل فنوتیپیکی برخوردار است که بتواند احتمالا با کنترل سطح و کیفیت پاسخ ژن VEGF به محرکهای محیطی و تنظیم میزان بیان آن، نقش مهمی را در پاتوفیزیولوژی DR ایفا نماید. با توجه به نقش ضعیف تر عوامل ژنتیکی در DR – در مقایسه با سایر عوارض دیابت-، یافته های این مطالعه حاکی از وزن و اثر قابل ملاحظه سازوکارهای “وابسته به ساختمان” ژن VEGF در بروز DR دارند و البته بررسی مجدد فرضیه این مطالعه میان تعداد بیشتری از بیماران دیابتی (DR و DR+)، می تواند مکمل تحقیق حاضر باشد.

کلید واژه: رتینوپاتی، VEGF، پلی مورفیسم