همه گیر شناسی بیماران مبتلا به پمفیگوس ولگاریس و رژیم های درمانی به کار گرفته شده در بیمارستان قائم (عج) مشهد در طی سالهای «۸۳-۱۳۷۳»

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

 همه گیر شناسی بیماران مبتلا به پمفیگوس ولگاریس و رژیم های درمانی به کار گرفته شده در بیمارستان قائم (عج) مشهد در طی سالهای «۸۳-۱۳۷۳» دارای ۵ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد همه گیر شناسی بیماران مبتلا به پمفیگوس ولگاریس و رژیم های درمانی به کار گرفته شده در بیمارستان قائم (عج) مشهد در طی سالهای «۸۳-۱۳۷۳»  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی همه گیر شناسی بیماران مبتلا به پمفیگوس ولگاریس و رژیم های درمانی به کار گرفته شده در بیمارستان قائم (عج) مشهد در طی سالهای «۸۳-۱۳۷۳»،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن همه گیر شناسی بیماران مبتلا به پمفیگوس ولگاریس و رژیم های درمانی به کار گرفته شده در بیمارستان قائم (عج) مشهد در طی سالهای «۸۳-۱۳۷۳» :

نام کنفرانس، همایش یا نشریه : مجله دانشکده پزشکی دانشگاه علوم پزشکی مشهد

تعداد صفحات :۵

مقدمه: بیماری پمفیگوس ولگاریس یک بیماری تاولی مزمن پوست و مخاط است که در روش های درمانی مرسوم جهت این بیماری میزان، دوز شروع استروئید و وجود داروهای کمکی در نتایج درمانی دخیل می باشد. این مطالعه با هدف بررسی اپیدمیولوژیک و بالینی بیماران پمفیگوس ولگاریس و مقایسه معیارهای پاسخ به درمان در افراد درمان شده با میزان روش های مختلف درمانی با پردنیزولون به تنهایی و با ایموران انجام شده است.روش کار: این مطالعه توصیفی در بیماران پمفیگوس ولگاریس بستری شده در بخش پوست در بیمارستان قائم (عج) مشهد در سال های ۸۳-۱۳۷۳ انجام شده است. در طی ۱۰ سال ۶۳ بیمار مبتلا به پمفیگوس ولگاریس از نظر رژیم درمان و پاسخ به درمان و همه گیرشناسی مورد مطالعه قرار گرفتند. مشخصات فردی و متغیرهای اپیدمیولوژیک، یافته های بالینی، رژیم های درمانی و معیارهای پاسخ به درمان (زمان عدم بروز ضایعه جدید، زمان شروع بهبود ضایعات قبلی، زمان شروع کاهش دوز استروئید) در پرسشنامه ای جمع آوری و مورد بررسی قرار گرفت. اطلاعات جمع آوری شده با استفاده از آمار توصیفی و جداول توزیع فراوانی پردازش شد.نتایج: میانگین دوز استروئید ۱۰.۱۵±۰.۴۷ mg/kg/day و میانگین دوز ایموران، ۲.۲±۰.۹ mg/kg/day بود. میانگین زمان توقف بروز ضایعات جدید ۱۰.۹۴±۸.۷ روز و میانگین زمان شروع بهبود ضایعات قبلی ۱۰.۷۵±۷.۸۶ روز و میانگین زمان شروع کاهش دوز استروئید ۳.۷۵±۲.۳۵ هفته بدست آمد. وجود ایموران در پروتکل درمانی با شروع کاهش دوز پردنیزولون ارتباط معنی دار (p=0.048) داشت ولی با دو معیار دیگر رابطه معنی داری به لحاظ آماری نداشت و از سوی دیگر دوز شروع ایموران بر حسب mg/kg/day با هیچ کدام از معیارهای پاسخ به درمان رابطه ای معنی داری نداشت (مقادیر p به ترتیب ۰.۴۶۷؛ ۰.۱۳۶، ۰.۳۲۸) اما دوز شروع پردنیزولون با زمان بهبود ضایعات قبلی ارتباط آماری معنی داری (p=0.000) داشت در صورتی که با زمان عدم بروز ضایعات جدید و نیز زمان شروع کاهش دوز رابطه ای معنی داری نداشت.نتیجه گیری: عدم ارتباط زمان شروع کاهش دوز استروئید با معیارهای مشاهده ای پاسخ به درمان (عدم بروز ضایعه جدید و زمان شروع بهبود ضایعات قبلی شاید به دلیل سلیقه ای بودن روش درمان از نظر زمان کاهش دوز استروئید باشد و احتمالا به همین دلیل استفاده از ایموران به عنوان درمان کمکی تنها با زمان شروع کاهش دوز استروئید (و نه دو معیار مشاهده ای دیگر) رابطه داشته است.

کلید واژه: ایموران، پردنیزولون، پمفیگوس ولگاریس