مقایسه بین اثرات انسولینوتروپیک میلرینون و آمرینون، مهار کننده های انتخابی PDE3، در شرایط برون تنی و درون تنی

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

 مقایسه بین اثرات انسولینوتروپیک میلرینون و آمرینون، مهار کننده های انتخابی PDE3، در شرایط برون تنی و درون تنی دارای ۱۲ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد مقایسه بین اثرات انسولینوتروپیک میلرینون و آمرینون، مهار کننده های انتخابی PDE3، در شرایط برون تنی و درون تنی  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی مقایسه بین اثرات انسولینوتروپیک میلرینون و آمرینون، مهار کننده های انتخابی PDE3، در شرایط برون تنی و درون تنی،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن مقایسه بین اثرات انسولینوتروپیک میلرینون و آمرینون، مهار کننده های انتخابی PDE3، در شرایط برون تنی و درون تنی :

نام کنفرانس، همایش یا نشریه : مجله علوم پایه پزشکی ایران

تعداد صفحات :۱۲

در تحقیق حاضر اثر دو داروی میلرینون و آمرینون، مهار کننده های انتخابی PDE3، بر ترشح انسولین در شرایط درون تنی (in vitro) با استفاده از روشهای استاتیک (انکوبیشن جزایر لانگرهانس رت و نیزسلولهای مترشحه انسولین کشت داده شده CRI-D2) و دینامیک (پرفزیون جزایر) و نیز در شرایط درون تنی (in vivo) مورد بررسی قرار گرفت.در انکوبیشن جزایر، گلوکز با غلظت ۱۰ mM موجب تحریک ترشح انسولین گردید. میلرینون با غلظت ۱۰-۴ M به طور معنی دار ترشح انسولین القا شده به وسیله گلوکز را افزایش داد (p<0.05). در حالیکه اثر آمرینون، مهار کننده انتخابی PDE3 دیگر، معنی دار نبود. افزودن غلظت های مختلف میلرینون به محیط حاوی ۱۰ mM گلوکز، موجب افزایش وابسته به دوز ترشح انسولین شد (ED50=9µm). در منحنی دوز- پاسخ آمرینون، غلظت های متفاوت این دارو ایجاد اثر معنی دار نکردند.مقدار ترشح انسولین سلولهای CRI-D2 در حضور گلوکز ۱۰ mM بسیار پایین بود و گلوکز با غلظت ۱۰ mM افزایش معنی دار در ترشح انسولین ایجاد نکرد. ولی افزودن میلرینون با غلظت ۱۰-۴ M به ۱۰ mM گلوکز مقدار ترشح انسولین را افزایش داد.در شرایط درون تنی میلرینون موجب افزایش وابسته به دوز غلظت انسولین پلاسما شد (p<0.05). در حالیکه آمرینون در همان دوزهای به کار برده شده نه فقط ترشح انسولین را افزایش نداد بلکه آن را ظاهرا کاهش داده است. در مجموع تغییرات ایجاد شده توسط آمرینون معنی دار نبود (p<0.05).با توجه به تفاوت IC50 گزارش شده برای میلرینون و آمرینون در مهار PDE3، در این تحقیق اثر میلرینون می تواند تاکید کننده گزارشات قبلی در مورد اثر انسولینوترپیک داروهای مهار کننده PDE3 باشد. متفاوت بودن اثر آمرینون در مقایسه با میلرینون می تواند ناشی از متغییر بودن اثر داروهای مهار کننده PDE در بافتهای مختلف (tissue specificity) با وجود مکانیسمهای دیگر در تقویت اثر گلوکز توسط داروهای مهار کننده انتخابی PDE3 باشد.

کلید واژه: آمرینون، انسولینوتروپیک، میلرینون، PDE3