مقاله نگاهی به چرایی بازگشت ادبی از منظر نظریه گفتمان فوکو

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

  مقاله نگاهی به چرایی بازگشت ادبی از منظر نظریه گفتمان فوکو دارای ۲۱ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد مقاله نگاهی به چرایی بازگشت ادبی از منظر نظریه گفتمان فوکو  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی مقاله نگاهی به چرایی بازگشت ادبی از منظر نظریه گفتمان فوکو،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن مقاله نگاهی به چرایی بازگشت ادبی از منظر نظریه گفتمان فوکو :

مقاله نگاهی به چرایی بازگشت ادبی از منظر نظریه گفتمان فوکو که چکیده‌ی آن در زیر آورده شده است، در بهار ۱۳۸۸ در تاریخ ادبیات (پژوهشنامه علوم انسانی) از صفحه ۷۳ تا ۸۸ منتشر شده است.
نام: نگاهی به چرایی بازگشت ادبی از منظر نظریه گفتمان فوکو
این مقاله دارای ۱۶ صفحه می‌باشد، که برای تهیه‌ی آن می‌توانید بر روی گزینه‌ی خرید مقاله کلیک کنید.
کلمات مرتبط / کلیدی:
مقاله بازگشت ادبی
مقاله صورت گفتمانی تاریخ
مقاله گفتمان پیشامدرن
مقاله حرکت دورانی

چکیده و خلاصه‌ای از مقاله:
یکی از مباحث بحث انگیز در کتب تاریخ ادبیات، شکل گیری و تثبیت مکتب بازگشت ادبی است؛ مکتبی که به اعتقاد بسیاری از صاحب نظران، تحول شعر فارسی را برای مدتی از سیر طبیعی خویش دور ساخت؛ دلبستگی شاهان قاجار به رسوم درباری حکومت های سامانی و غزنوی، آرامش جامعه ایرانی در دوره زند و پس از آن، دل زدگی از سبک هندی و تلاش برای رهایی شعر از انحطاط و… دلایلی هستند که برای شکل گیری و تثبیت این مکتب ادبی از سوی محققان ارایه شده است.
نویسندگان این مقاله بر این باورند که این موضوع را می توان از منظر دیگری (نظریه گفتمان میشل فوکو) نگریسته، آن را به گونه ای دیگر نیز تبیین کرد. به نظر آنان، اگر قبول داشته باشیم که دوره بازگشت جزیی از گفتمان پیشامدرن است، آن گاه باید بپذیریم که تاریخ (به عنوان یکی از صورت های گفتمانی گفتمان پیشامدرن) فاقد مفهوم پیشرفت بوده، حرکت آن دورانی و دوری خواهد بود؛ چراکه صورت گفتمانی تاریخ در این گفتمان برخلاف گفتمان مدرن است که مسیری خطی و رو به جلو دارد. در چنین گفتمان و صورت گفتمانی ای اصل بر بازگشت به مبدا و آغازگاه است؛ یعنی درست همان کاری که شاعران دوره بازگشت با رجوع به شاعران دوره عراقی (در غزل) و خراسانی (در قصیده) انجام دادند.