بررسی رابطه علائم بالینی با یافته های الکترودیاگنوستیک در بیماران مبتلا به سندرم تونل مچ دست

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

 بررسی رابطه علائم بالینی با یافته های الکترودیاگنوستیک در بیماران مبتلا به سندرم تونل مچ دست دارای ۸ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد بررسی رابطه علائم بالینی با یافته های الکترودیاگنوستیک در بیماران مبتلا به سندرم تونل مچ دست  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی بررسی رابطه علائم بالینی با یافته های الکترودیاگنوستیک در بیماران مبتلا به سندرم تونل مچ دست،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن بررسی رابطه علائم بالینی با یافته های الکترودیاگنوستیک در بیماران مبتلا به سندرم تونل مچ دست :

نام کنفرانس، همایش یا نشریه : افق دانش

تعداد صفحات :۸

زمینه و هدف: سندرم تونل مچ، شایعترین نوروپاتی فشاری در اعصاب محیطی و از علل شایع اختلال در فعالیتهای روزانه بسیاری از بیماران می باشد. مطالعات الکترودیاگنوستیک، ابزار قابل اعتمادی برای ارزیابی اختلال عصب مدین می باشند. مطالعه حاضر با هدف بررسی رابطه علائم بالینی با یافته های الکترودیاگنوستیک در بیماران مبتلا به سندرم تونل مچ دست انجام شد.
روش بررسی: در این مطالعه توصیفی- مقطعی، ۷۰ بیمار مبتلا به سندرم تونل مچ که در سالهای ۸۲-۱۳۸۱ به درمانگاه اعصاب بیمارستان قائم مشهد و مرکز الکترودیاگنوستیک بیمارستان امام رضا (ع) مشهد مراجعه کردند، مورد مطالعه و بررسی قرار گرفتند؛ در این تحقیق سن، جنس، شکایات بالینی اصلی (پاراستزی، خواب رفتگی، درد، ضعف) و علائم فیزیکی مثبت (آزمونهای تینل و فالن) و اختلال حس در مسیر عصب مورد بررسی قرار گرفتند. اطلاعات به دست آمده، با استفاده از آزمونهای آماری t و Chi-Square مورد تحلیل قرار گرفتند.
یافته ها: ۶۳ نفر از بیماران مورد مطالعه مرد و ۷ نفر زن بودند. میانگین سنی بیماران ۱۲.۳± ۴۸.۲ سال بود. شایعترین شغل بیماران زن خانه داری (۷۳%) بود؛ ۱۰% از بیماران سابقه خانوادگی مثبت داشتند. در ۱۵.۸% از بیماران، علل مستعد کننده شناخته شده وجود داشت که دیابت قندی غیر وابسته به انسولین شایعترین آنها بود. درد، پاراستزی و خواب رفتگی در مسیر عصب مدین شایعترین شکایت بیماران بود که ارتباط معنی داری بین وجود این علائم و شدت بیماری وجود نداشت (۰.۰۵<P). در ۳۷% از بیماران درگیری طرف راست، در ۱۱.۴% درگیری طرف چپ و در ۵۱.۴% درگیری دو طرفه وجود داشت. تست فالن در ۹۲.۹% مثبت و تست تنیل در ۹۷.۱% از افراد مثبت بود. در ۲۱.۹% از افراد، ضعف و آترونی ناحیه تنار وجود داشت؛ ارتباط بین این یافته های بالینی (ضعف و آتروفی) و شدت بیماری معنی دار بود (۰.۰۵>P). بر اساس آزمونهای الکترودیاگنوستیک، ۲۱.۴% از بیماران مبتلا به نوع خفیف، ۳۲.۹% مبتلا به نوع متوسط و ۴۵.۷% مبتلا به نوع شدید بیماری بودند.
نتیجه گیری: بررسی الکترودیاگنوستیک می تواند در تشخیص زودرس سندرم تونل مچ حتی قبل از بروز علائم بالینی مفید باشد؛ به همین دلیل توصیه می شود به منظور جلوگیری از عوارض شدید در بیمار مشکوک به سندرم تونل مچ، از ابتدای امر آزمونهای الکترودیاگنوستیک انجام شود.

کلید واژه: سندرم تونل مچ؛ علائم بالینی؛ آزمونهای الکترودیاگنوستیک