مقایسه دو روش درمان با هیدروکورتیزون در بیماران مبتلا به هیپرپلازی مادرزادی آدرنال

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

 مقایسه دو روش درمان با هیدروکورتیزون در بیماران مبتلا به هیپرپلازی مادرزادی آدرنال دارای ۹ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد مقایسه دو روش درمان با هیدروکورتیزون در بیماران مبتلا به هیپرپلازی مادرزادی آدرنال  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی مقایسه دو روش درمان با هیدروکورتیزون در بیماران مبتلا به هیپرپلازی مادرزادی آدرنال،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن مقایسه دو روش درمان با هیدروکورتیزون در بیماران مبتلا به هیپرپلازی مادرزادی آدرنال :

نام کنفرانس، همایش یا نشریه : مجله غدد درون ریز و متابولیسم ایران

تعداد صفحات :۹

هیپرپلازی مادرزادی آدرنال ناشی از کمبودهای آنزیمی در مسیر ساختن هورمونهای استروییدی است. در مورد درمان با هیدروکورتیزون در این بیماری نکات ظریفی را باید مد نظر داشت تا کودک مبتلا رشد کافی داشته باشد و قد نهایی وی نزدیک به قد پیش بینی شده بشود و به عوارض ناشی از درمان ناکافی مبتلا نگردد. هورمون آدرنوکورتیکوتروپیک با فعالیت بیشتری در شب ترشح میشود (ساعت ۲ تا ۹ صبح) و به نظر میرسد که تجویز داروی استرویید در شب اثر مهاری بیشتری بر روی ACTH داشته باشد. از طرف دیگر پذیرش درمان توسط بیمار با تعداد کمتر دارو در روز بهتر میشود. با توجه به نکات فوق ما دو روش درمانی مختلف تجویز هیدروکورتیزون را در ۶۷ بیمار (۴۳ دختر، ۲۴ پسر) در مدت ۴ سال مورد بررسی قرار دادیم. بیماران ابتدا تحت درمان هیدروکورتیزون به میزان ۱۶±۵mgبه ازای هر متر مربع سطح بدن در روز تقسیم به سه دوز با دوز بیشتر در صبح بودند؛ مدت مطالعه با این روش ۶/۵±۸/۲۰ ماه بود (روش قدیم). پس از آن همان بیماران تحت درمان هیدروکورتیزون به میزان ۱۵±۳mg برای هر متر مربع سطح بدن در روز تقسیم به دو دوز با دوز بیشتر در شب قرار گرفتند و مدت مطالعه ۷/۵±۶/۲۰ بود (روش جدید). میزان ۱۷- هیدروکسی پروژسترون (۱۷OHP) سرم هر ۶-۳ ماه اندازه گیری شد و میزان آن به دو گروه کمتر از ۱۰ng/ml بیشتر از ۱۰ng/ml تقسیم گردید و این دو گروه با روش Chi-square تجزیه و تحلیل شدند. در ضمن متوسط ۱۷OHP سرم در طول دو روش درمانی نیز با هم مقایسه شدند. در ۵۹ بیمار (۲۳ پسر، ۳۶ دختر) که زیر ۳/۱۳ سال سن داشتند و در حال رشد بودند در پایان هر روش درمانی،SDS برای قد، GVI (سرعت رشد بیمار تقسیم بر سرعت رشدنرمال برای سن × ۱۰۰)، BMI (وزن تقسیم بر مجذور قد)، WHI (وزن بیمار تقسیم بر متوسط وزن برای سن قدی × ۱۰۰) اندازه گیری شدند و به روش Paired t test مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفتند. متوسط SDS برای قد در پـایـان روش قدیم ۵/۱±۳۸/۰- و در پایان روش جدید ۱.۴±۰.۴- بود که اختلاف آنها از نظر آماری معنی دار نبود. ۸۹±۳۲ GVI در روش قدیم و ۳۴±۹۹ در روش جدید بود که اختلاف معنی داری نداشتند. BMI در پایان روش قدیم ۶/۴±۱۹ و در پـایـان روش جـدیـد ۱۹.۸۹±۵.۳kg/m2 بـود که اختـلاف آنهـا معنـی دار بود (P<0.001). WHI در پـایـان روش قدیم ۲۳±۷/۱۱۶ و در روش جدید۱۱۹.۸±۲۷ بود که اختلاف آنها معنی دار نبود. سطـح سرمی ۱۷OHP<10ng/ml در ۴/۶۵% موارد در روش قدیم و ۷/۸۲% موارد در روش جدید مشاهده شد (P=0.003). مقـدار متوسط ۱۷OHP در درمان جدید ۱۳±۹/۶ بود که از مقدار آن در درمان قدیم ۱۸.۹±۲۹ng/ml به طور معنی داری کمتر بود (P=0.003). بیماران در هر دو روش از خستگی شکایتی نداشتند. در درمان جدید افزایش هیرسوتیسم و ویریلیسم مشاهده نشد و پیگمانتاسیون پوستی افزایش نیافت و حتی بهتر شد. نتیجه نهایی اینکه درمان سه بار در روز هیدروکورتیزون از نظر سرعت رشد با درمان دو بار در روز تفاوتی ندارد اگرچه افزایش اندکس توده بدنی در درمان جدید مشاهده میشود، ولی این اندکس در حد چاقی نیست و اندکس وزنی قدی افزایش قابل ملاحظه ای نشان نمیدهد. سطح سرمی ۱۷OHP با روش جدید بهتر کنترل می شود و بیمار پذیرش درمانی بهتری دارد.

کلید واژه: هیپرپلازی مادرزادی آدرنال، هیدروکورتیزون، ACTH