جا اندازی باز و استئوتومی نوع سالتر در مبتلایان به دررفتگی مادرزادی لگن (بررسی طولانی مدت)

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

 جا اندازی باز و استئوتومی نوع سالتر در مبتلایان به دررفتگی مادرزادی لگن (بررسی طولانی مدت) دارای ۶ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد جا اندازی باز و استئوتومی نوع سالتر در مبتلایان به دررفتگی مادرزادی لگن (بررسی طولانی مدت)  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی جا اندازی باز و استئوتومی نوع سالتر در مبتلایان به دررفتگی مادرزادی لگن (بررسی طولانی مدت)،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن جا اندازی باز و استئوتومی نوع سالتر در مبتلایان به دررفتگی مادرزادی لگن (بررسی طولانی مدت) :

نام کنفرانس، همایش یا نشریه : مجله جراحی استخوان و مفاصل ایران

تعداد صفحات :۶

مقدمه: در ایران عمل متداول برای درمان دررفتگی مادرزادی در سنین ۱.۵ سالگی به بالا، جا انداختن باز و استئوتومی سالتر می‌باشد. میزان شیوع این در رفتگی ۱.۵ به ازای هر ۱۰۰۰ تولد گزارش شده است. هدف از این مطالعه بررسی دراز مدت عمل سالتر در بیمارانی است که در بیمارستان شفا یحیائیان در بین سالهای ۱۳۵۰-۷۸ تحت عمل قرار گرفته‌اند. موارد و روش‌ها: در یک مطالعه Case series به روش رتروسپکتیو پرونده ۱۰۰۰ مورد عمل جراحی مورد بررسی قرار گرفت و تعداد ۳۹۰ بیماری که ۵۸۰ مفصل واجد شرایط داشته‌اند، شرایط ورود به مطالعه را دارا بودند که از این میان ۹۲ بیمار به تعداد ۱۴۳ مفصل وارد مطالعه شدند. نتیجه بعد از عمل، لنگی بعد از عمل، محدودیت حرکت مفصل، ثبات مفصل هیپ، نشستن چهار زانو در فرم‌ها ثبت شد و یافته‌ها مطابق نمره هریس هیپ (Hamis hip Score) طبقه‌بندی شد. یافته‌ها: از ۱۴۳ هیپ مورد مطالعه ۶۶ مورد (۴۶.۲ درصد) حرکات هیپ کامل، و ۷۷ مورد (۵۳.۸ درصد) محدودیت حرکت با درجات متفاوت داشتند و بیشترین میزان محدودیت مربوط به چرخش و خم شدن بود. راه رفتن طبیعی در ۱۰۰ بیمار وجود داشت. با وجود این که ۲۰ هیپ دچار نکروز بودند، از ۴۳ مورد دیگری که ترندلنبرگ مثبت داشتند، ۲۷ هیپ (۶۲.۸ درصد) مبتلا به نکروز سر استخوان بودند.با توجه به یافته‌ها در بیمارانی که بر اساس نمره‌دهی هریس نتیجه درمان عالی داشتند (۱۲۳ هیپ) ۷۶.۴ درصد آنها در زمان عمل کمتر از ۴ سال سن داشتند. نتیجه‌گیری: بر اساس حجم مطالعه در این بررسی مشخص شد که این عمل یک روش با ارزش برای درمان در رفتگی مادرزادی لگن از سن ۱۸ ماهگی تا ۴ سالگی است و انجام زود هنگام‌ تر عمل در سنین پایین‌ تر نتیجه بهتری را به دنبال خواهد داشت.

کلید واژه: