بررسی میزان همکاری بیماران جهت انجام درمان های نگهدارنده متعاقب درمان پریودنتال

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

 بررسی میزان همکاری بیماران جهت انجام درمان های نگهدارنده متعاقب درمان پریودنتال دارای ۶ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد بررسی میزان همکاری بیماران جهت انجام درمان های نگهدارنده متعاقب درمان پریودنتال  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی بررسی میزان همکاری بیماران جهت انجام درمان های نگهدارنده متعاقب درمان پریودنتال،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن بررسی میزان همکاری بیماران جهت انجام درمان های نگهدارنده متعاقب درمان پریودنتال :

نام کنفرانس، همایش یا نشریه : مجله پزشکی دانشگاه علوم پزشکی تبریز

تعداد صفحات :۶

زمینه و اهداف: مرحله درمان های نگهدارنده قسمتی از درمان های پریودنتال است که پس از مرحله فعال درمان بیماری التهابی لثه (ژنژیویت) و بیماری التهابی انساج پریودنتال (پریودنتیت) شروع و بیمار وارد این مرحله می شود. این مرحله از درمان جهت حفظ سلامت ایجاد شده اهمیت بسزایی دارد. هدف از این تحقیق، بررسی میزان همکاری بیماران با درمان های نگهدارنده، همچنین بررسی ارتباط عواملی چون جنس، سن، شغل و نوع درمان با میزان همکاری بیماران بوده است.روش بررسی: این بررسی به صورت توصیفی ـ تحلیلی بر روی پرونده های ۷۰۰ بیمار پریودنتال در دو مطب خصوصی شهر تبریز انجام و اطلاعات مورد نیاز در فرم هایی که به همین منظور تهیه شده بود، ثبت گردید. در این فرم ها بیماران بر اساس جنس، سن، شغل و نوع درمان و میزان همکاری طبقه بندی شدند. پس از تکمیل فرم ها برای بررسی داده ها و ارتباط موجود بین آنها از نرم افزارspss استفاده شد.یافته ها: از ۷۰۰ بیمار مطالعه شده، ۳.۴% دارای همکاری کامل، ۷.۳% دارای همکاری نسبی، ۵۳.۳% دارای همکاری ضعیف و ۳۶% نیز دارای عدم همکاری با درمان های نگهدارنده بودند. بین جنس و شغل بیماران با میزان همکاری آنان ارتباط معنی داری از نظر آماری دیده شد، بدین صورت که همکاری در خانم ها بهتر از آقایان بود. همچنین، بالاترین درصد همکاری بین کارمندان و فرهنگیان و پایین ترین درصد همکاری نزد پزشکان، دندانپزشکان، مهندسین، مدیران و دانشگاهیان دیده شد. لیکن ارتباط معنی داری بین سن و نوع درمان با میزان همکاری با درمانهای نگهدارنده به دست نیامد.نتیجه گیری: با توجه به نتایج فوق الذکر، مسوولیت دندانپزشکان در تشویق هرچه بیشتر بیماران جهت همکاری با درمان های نگهدارنده و بیان اهمیت و لزوم این مرحله از درمان افزون تر می شود.

کلید واژه: درمان نگهدارنده، درمان پریودنتال، همکاری بیماران، ژنژیویت، پریودنتیت