اثر پیش درمانی دگزامتازون بر شدت وابستگی فیزیکی حاد به مرفین در موش صحرایی

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

 اثر پیش درمانی دگزامتازون بر شدت وابستگی فیزیکی حاد به مرفین در موش صحرایی دارای ۹ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد اثر پیش درمانی دگزامتازون بر شدت وابستگی فیزیکی حاد به مرفین در موش صحرایی  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی اثر پیش درمانی دگزامتازون بر شدت وابستگی فیزیکی حاد به مرفین در موش صحرایی،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن اثر پیش درمانی دگزامتازون بر شدت وابستگی فیزیکی حاد به مرفین در موش صحرایی :

نام کنفرانس، همایش یا نشریه : مجله علمی پژوهشی دانشگاه علوم پزشکی بابل

تعداد صفحات :۹

سابقه و هدف: با توجه به ارتباط پیچیده بین کورتیکواستروییدها و سیستم اپیوییدی، این احتمال وجود دارد که دگزامتازون سبب تغییر در روند ایجاد وابستگی به مرفین در حیوانات آزمایشگاهی در شرایط in vivoگردد. لذا این مطالعه به منظور بررسی اثر پیش درمانی دگزامتازون بر شدت وابستگی فیزیکی حاد به مرفین انجام شده است.مواد و روشها: در این مطالعه تعداد ۶۳ سر موش صحرایی نر از نژاد Wistar انتخاب و مرفین با دوزهای افزاینده۱۲۰-۴۰ mg/kg/s.c دو بار در روز به مدت ۶ روز تزریق گردید. جهت بررسی اثر دگزامتازون و گیرنده های احتمالی آن قبل از تزریق مرفین ، دگزامتازون به تنهائی یا همراه با یکی از آنتاگونیست های گیرنده های استروییدی RU 38486)، آنتاگونیست انتخابی گیرنده گلوکوکورتیکوییدی و اسپیرونولاکتون، آنتاگونیست انتخابی گیرنده مینرالوکورتیکوییدی ) تزریق گردید. برای اثبات ایجاد وابستگی به مرفین نالوکسان با دوز۲ mg/kg/s.c تزریق و علایم اسهال، پرش Wet-dog shakeو کاهش وزن مورد بررسی قرار گرفت. همچنین از اندازه گیری سطح پلاسمایی کورتیکواسترون(PCs) به عنوان معیار دیگری استفاده گردید.یافته‏ها: نتایج به دست آمده نشان داد که دگزامتازون کلیه علایم مورد بررسی در سندرم ترک مرفین را کاهش می دهد ۲۸% Wet-dog shake)، اسهال ۴۴%، پرش ۵۱%، کاهش وزن ۱۷%). این کاهش در مورد اسهال از نظر آماری معنی دار بود (P<0.05). پیش درمانی با اسپیرونولاکتون و RU38486 به تنهایی یا همراه با دگزامتازون سبب ایجاد تغییراتی در علایم سندرم ترک گردید. مهار گیرنده های استروییدی سبب افزایش PCs و پیش درمانی با دگزامتازون موجب کاهشPCs گردید (P<0.001).نتیجه‏گیری: با توجه به نتایج این مطالعه که نشان دهنده نقش گیرنده های استروییدی در بروز علایم سندرم ترک مرفین است. این احتمال وجود دارد که پیش درمانی با دگزامتازون میزان وابستگی به مرفین را کاهش دهد.

کلید واژه: وابستگی به مرفین، دگزامتازون، آنتاگونیست گلیکوکورتیکویید، اسپیرینولاکتون