ارزیابی بالینی تاثیر درمان ریشه در بهبود نسوج پریودنتال در مبتلایان به پریودنتیت مزمن پیشرفته

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

 ارزیابی بالینی تاثیر درمان ریشه در بهبود نسوج پریودنتال در مبتلایان به پریودنتیت مزمن پیشرفته دارای ۱۲ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد ارزیابی بالینی تاثیر درمان ریشه در بهبود نسوج پریودنتال در مبتلایان به پریودنتیت مزمن پیشرفته  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی ارزیابی بالینی تاثیر درمان ریشه در بهبود نسوج پریودنتال در مبتلایان به پریودنتیت مزمن پیشرفته،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن ارزیابی بالینی تاثیر درمان ریشه در بهبود نسوج پریودنتال در مبتلایان به پریودنتیت مزمن پیشرفته :

نام کنفرانس، همایش یا نشریه : مجله دندانپزشکی (دانشگاه علوم پزشکی تهران)

تعداد صفحات :۱۲

بیان مساله: عقاید ضد و نقیضی در مورد ارتباط بیماریهای پالپ و بیماریهای پریودنتال وجود دارد. تاثیر متقابل این دو نسج بر روی هم می تواند در طرح درمان دندان مورد نظر، اهمیت بسزایی داشته باشد.هدف: این تحقیق با هدف بررسی کلینیکی اثر درمان ریشه در بهبود نسوج پریودنتال در دندانهای مبتلا به پریودنتیت مزمن پیشرفته انجام شد.روش بررسی: در این مطالعه کارآزمایی بالینی کنترل شده تصادفی، ۳۲ دندان که بر اساس آزمونهای حیات پالپ دچار نکروز یا پالپیت غیرقابل برگشت بودند، به صورت Split Mouth از ۷ بیمار مبتلا به پریودنتیت مزمن پیشرفته با معیارهای خاصی انتخاب شدند. دندانها به طور تصادفی به دو گروه مورد و شاهد تقسیم شدند و شاخصهایی چون عمق پاکت، سطح چسبندگی کلینیکی، لقی و نوع تحلیل استخوان در هر دو گروه ثبت شد. ریشه دندانهای گروه مورد درمان شدند. هر دو گروه وارد مرحله اول درمان پریودنتال (جرمگیری) شدند. شاخصهای عنوان شده در فواصل یک و سه ماه بعد نیز در هر دو گروه اندازه گیری شدند. به منظور مقایسه عوامل مورد بررسی از آزمونهای آماری مناسب هر بخش شامل Paired t، Wilcoxon و Mann-Whitney استفاده شد.یافته ها: در گروه مورد سطح چسبندگی کلینیکی در دوره یک ماهه بر خلاف دوره سه ماهه کاهش معنی داری را نشان داد؛ در گروه شاهد سطح چسبندگی کلینیکی در دوره یک ماهه کاهش یافت ولی از نظر آماری معنی دار نبود؛ افزایش این شاخص در فاصله زمانی یک تا سه ماه در گروه شاهد رخ داد اما از نظر آماری معنی دار نبود. در این زمینه در مقایسه بین دو گروه اختلاف معنی داری در دوره سه ماهه و فاصله زمانی یک تا سه ماه ایجاد شد (p<0.05). شاخصهای دیگر اختلاف معنی داری را درهر گروه و بین گروهها نشان ندادند.نتیجه گیری: معنی دار شدن تغییرات شاخص سطح چسبندگی در مقایسه بین گروهی می تواند نشانگر تاثیر احتمالی پاتوژن های با منشا پالپ در پیشرفت بیماری پریودنتال باشد؛ بنابراین در نمونه های پیشرفته پریودنتیت بالغین، ارزیابی حیات پالپ و احتمال نیاز به انجام درمان ریشه برای حذف پاتوژن های مخرب قبل از درمانهای پریودنتال می تواند موثر باشد.

کلید واژه: پریودنتیت پیشرفته مزمن، حیات پالپ، درمان ریشه، مرحله اول درمان پریودنتال، ترمیم نسوج پریودنتال