مقاله مقایسه ترمیم عصب در روش های انتها به انتها، انتها به کنار با ایجاد دریچه و انتها به کنار بدون ایجاد دریچه در اندام تحتانی موش

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

  مقاله مقایسه ترمیم عصب در روش های انتها به انتها، انتها به کنار با ایجاد دریچه و انتها به کنار بدون ایجاد دریچه در اندام تحتانی موش دارای ۱۰ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد مقاله مقایسه ترمیم عصب در روش های انتها به انتها، انتها به کنار با ایجاد دریچه و انتها به کنار بدون ایجاد دریچه در اندام تحتانی موش  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی مقاله مقایسه ترمیم عصب در روش های انتها به انتها، انتها به کنار با ایجاد دریچه و انتها به کنار بدون ایجاد دریچه در اندام تحتانی موش،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن مقاله مقایسه ترمیم عصب در روش های انتها به انتها، انتها به کنار با ایجاد دریچه و انتها به کنار بدون ایجاد دریچه در اندام تحتانی موش :

مقاله مقایسه ترمیم عصب در روش های انتها به انتها، انتها به کنار با ایجاد دریچه و انتها به کنار بدون ایجاد دریچه در اندام تحتانی موش که چکیده‌ی آن در زیر آورده شده است، در تابستان ۱۳۸۹ در نشریه جراحی ایران از صفحه ۱۷ تا ۲۴ منتشر شده است.
نام: مقایسه ترمیم عصب در روش های انتها به انتها، انتها به کنار با ایجاد دریچه و انتها به کنار بدون ایجاد دریچه در اندام تحتانی موش
این مقاله دارای ۸ صفحه می‌باشد، که برای تهیه‌ی آن می‌توانید بر روی گزینه‌ی خرید مقاله کلیک کنید.
کلمات مرتبط / کلیدی:
مقاله آناستوموز انتها به انتهای عصب
مقاله آناستوموز انتها به کنارعصب
مقاله بهبود عملکرد حرکتی
مقاله بررسی بافت شناسی

چکیده و خلاصه‌ای از مقاله:
زمینه و هدف: علیرغم مطالعات متعدد در ترمیم عصب به روش انتها به کنار (End-to- side)، نتایج بسیار متناقض می باشد. علت توجه به این روش در چند نکته اساسی نهفته است: اولا” در مواردی که جراح به علت عدم دسترسی به اعصاب اصلی انتخاب دیگری ندارد، این روش بسیار راه گشا است. ثانیا”در این روش به عصب دهنده معمولا” آسیبی از نظر عملکردی وارد نمی شود و ثالثا” این روش در مقایسه با روش های کلاسیک بسیار ساده است و نیاز به وقت و تشریح بدنی کمی دارد. در بسیاری از مطالعات فقط به بررسی نتایج با روش های پاراکلینیک و یا یافته های کلینیکی توجه شده است. به نظر می رسد مطالعه ای که در آن بررسی نتایج پاراکلینیکی و کلینیکی با هم در نظر گرفته شود، مفید و ضروری است و این مطالعه در این راستا طراحی شده است.
مواد و روش ها: در این مطالعه ۴۰ موش بطور تصادفی به چهار گروه ده تایی تقسیم شدند: ۱- گروه اول: عصب پرونیال در اندام تحتانی چپ در قسمت انتهایی ران قطع و به داخل عضله ادوکتور بخیه شد (کنترل).
۲- گروه دوم: عصب پرونیال در اندام تحتانی چپ در قسمت انتهایی ران قطع و به روش انتها به انتها ترمیم شد (آناستوموز انتها به انتها).
۳- گروه سوم: عصب پرونیال در اندام تحتانی چپ در قسمت انتهایی ران قطع و به روش انتها به کنار به عصب تیبیال پیوند شد ولی اپی نوریوم روی تیبیال باز شد (آناستوموز انتها به کنار با دریچه).
۴- گروه چهارم: عصب پرونیال در اندام تحتانی چپ در قسمت انتهایی ران قطع و به روش انتها به کنار به عصب تیبیال پیوند شد، ولی اپی نوریوم روی تیبیال باز نشد (آناستوموز انتها به کنار بدون ایجاد دریچه). در هر گروه ۱۰ موش در نظر گرفته شد. ۱ و ۸ و ۱۶ هفته پس از عمل جراحی فوت پرینت از تمام موش ها گرفته شد و معیارهای عملکردیPFI و غیرعملکردی بررسی شد و نتایج با هم مقایسه شد. داده های حاصل از بررسی شمارش اکسونی با استفاده از آزمون آماری One Way ANOVA و Paired Sample T-test مورد بررسی قرار گرفتند و از آزمون پست هاک Tukye جهت تایید نتایج استفاده شد و داده های حاصل از بررسی SFI با استفاده از آزمون داده های تکراری مورد بررسی قرار گرفتند و از آزمون دانت نیز جهت تایید داده ها استفاده شد.
یافته ها: در همه گروه های تجربی (گروه های ۲،۳،۴) بهبود عملکرد حرکتی (PFI) در هفته ۸ و ۱۶ پس از جراحی از نظر آماری معنادار نبود (P 0.05) ولی در مطالعات بافت شناسی شمارش اکسونی در گروه انتها به کنار با ایجاد دریچه بهتر از سایر گروه ها بود (P<0.05).
نتیجه گیری: با توجه به یافته های این مطالعه مولفان معتقدند روش ترمیم انتها به کنار باعث ترمیم عصب و رشد آکسون ها همچنین بهبود عملکرد قابل مقایسه با روش کلاسیک انتها به انتها در موش می شود. ولی با توجه به اینکه اندازه و قطر اعصاب و همچنین عضلاتی که بایستی عصب گیری شوند. در انسان ها خیلی بزرگتر از موش هستند و ممکن است نتایج ترمیم عصب خصوصا نتایج عملکردی متفاوت باشند. پیشنهاد می شود برای تعمیم یافته های فوق مطالعه ای تجربی در یک مدل حیوانی بزرگتر مثل میمون، مطالعه مشابه تکرار شود.