بررسی میزان اثر بخشی دگزامتازون وریدی در کاهش تهوع و استفراغ ناشی از مصرف مپریدین اینتراتکال و مقایسه آن با متوکلوپرامید در بیماران جراحی ارتوپدی

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

 بررسی میزان اثر بخشی دگزامتازون وریدی در کاهش تهوع و استفراغ ناشی از مصرف مپریدین اینتراتکال و
مقایسه آن با متوکلوپرامید در بیماران جراحی ارتوپدی دارای ۱۳ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد بررسی میزان اثر بخشی دگزامتازون وریدی در کاهش تهوع و استفراغ ناشی از مصرف مپریدین اینتراتکال و
مقایسه آن با متوکلوپرامید در بیماران جراحی ارتوپدی  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی بررسی میزان اثر بخشی دگزامتازون وریدی در کاهش تهوع و استفراغ ناشی از مصرف مپریدین اینتراتکال و
مقایسه آن با متوکلوپرامید در بیماران جراحی ارتوپدی،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن بررسی میزان اثر بخشی دگزامتازون وریدی در کاهش تهوع و استفراغ ناشی از مصرف مپریدین اینتراتکال و
مقایسه آن با متوکلوپرامید در بیماران جراحی ارتوپدی :

نام کنفرانس، همایش یا نشریه : مجله انجمن آنستزیولوژی و مراقبتهای ویژه

تعداد صفحات :۱۳

هدف از اجرای این مطالعه بررسی میزان اثر بخشی تزریق وریدی ۸ میلی گرم دگزامتازون در کاهش تهوع و استفراغ ناشی از مصرف مپریدین داخل نخاعی و مقایسه آن با متوکلوپرامید است.در یک کارآزمایی بالینی دو سو کور تصادفی شده با کنترل دارو نما ، ۱۰۵ مرد با وضعیت فیزیکی I و II ،۱۸ تا ۴۰ ساله برای اعمال جراحی انتخابی ارتوپدی اندام تحتانی تحت بیهوشی داخل نخاعی مورد بررسی قرار گرفتند. برای بیهوشی اسپاینال از لیدوکایین ۵% (۷۵ میلی گرم) و مپریدین (۱۵ میلی گرم) برای کنترل درد بعد از عمل جراحی استفاده شد. بیماران به صورت تصادفی به سه گروه نرمال سالین (۲ میلی لیتر)، دگزامتازون (۲ میلی لیتر دگزامتازون معادل ۸ میلی گرم) و متوکلوپرامید (۲میلی لیتر معادل ۱۰ میلی گرم) تقسیم شدند و داروی خود را پیش از جراحی دریافت می کردند. بروز تهوع و استفراغ در حین عمل، در بخش بهبود و ۶ و ۲۴ ساعت بعداز بیهوشی داخل نخاعی مورد بررسی قرار می گرفت. بین متغیر های دموگرافیک و همودینامیک، میزان مایعات تزریق شده در پیرامون عمل، طول مدت عمل جراحی، بالاترین سطح بی حسی، موارد تجویز ضداستفراغ و ضد درد و شدت درد پس از عمل اختلاف معنی داری بین سه گروه مشاهده نشد. در گروه دگزامتازون و متوکلوپرامید بروز تهوع و استفراغ در بخش بهبود و ۶و۲۴ بعد از بیهوشی داخل نخاعی نسبت به گروه نرمال سالین کمتر بود. (۰.۰۵>P) همچنین بروز تهوع در ۶ و ۲۴ ساعت پس از بیهوشی داخل نخاعی و بروز استفراغ ۲۴ بیهوشی داخل نخاعی در گروه دگزامتازون به میزان معنی داری از گروه متوکلوپرامید کمتر بود (۰.۰۵>P). تجویز دگزامتازون وریدی ۸ میلی گرم به منظور کاهش تهوع و استفراغ پس از عمل بیمارانی که برای کاهش درد پس از عمل مپریدین داخل نخاعی دریافت کرده اند، موثر است و توصیه می شود.

کلید واژه: استفراغ، تهوع، دگزامتازون، مپریدین داخل نخاعی