مقاله مقایسه اثر کورتیکوستروئید سیستمیک و موضعی بر علایم بالینی و آزمایشگاهی مبتلایان به رینیت آلرژیک سالانه

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

  مقاله مقایسه اثر کورتیکوستروئید سیستمیک و موضعی بر علایم بالینی و آزمایشگاهی مبتلایان به رینیت آلرژیک سالانه دارای ۷ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد مقاله مقایسه اثر کورتیکوستروئید سیستمیک و موضعی بر علایم بالینی و آزمایشگاهی مبتلایان به رینیت آلرژیک سالانه  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی مقاله مقایسه اثر کورتیکوستروئید سیستمیک و موضعی بر علایم بالینی و آزمایشگاهی مبتلایان به رینیت آلرژیک سالانه،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن مقاله مقایسه اثر کورتیکوستروئید سیستمیک و موضعی بر علایم بالینی و آزمایشگاهی مبتلایان به رینیت آلرژیک سالانه :

مقاله مقایسه اثر کورتیکوستروئید سیستمیک و موضعی بر علایم بالینی و آزمایشگاهی مبتلایان به رینیت آلرژیک سالانه که چکیده‌ی آن در زیر آورده شده است، در تابستان ۱۳۸۹ در پژوهش در پزشکی از صفحه ۹۲ تا ۹۷ منتشر شده است.
نام: مقایسه اثر کورتیکوستروئید سیستمیک و موضعی بر علایم بالینی و آزمایشگاهی مبتلایان به رینیت آلرژیک سالانه
این مقاله دارای ۶ صفحه می‌باشد، که برای تهیه‌ی آن می‌توانید بر روی گزینه‌ی خرید مقاله کلیک کنید.
کلمات مرتبط / کلیدی:
مقاله کورتیکوستروئید
مقاله رینیت آلرژیک سالانه
مقاله درمان

چکیده و خلاصه‌ای از مقاله:
سابقه و هدف: علی رغم اینکه کورتیکوستروئیدها یک گزینه درمانی در درمان رینیت آلرژیک هستند، هنوز در انتخاب نوع کورتیکوستروئید مصرفی برای بهبود علایم اتفاق نظر وجود ندارد. مطالعه حاضر با هدف مقایسه اثر دو نوع کورتیکوستروئید سیستمیک و موضعی بر علایم بالینی و ایمونوگلوبین (IgE) E سرم در بیماران مبتلا به رینیت آلرژیک سالانه انجام گردید.
روش بررسی: در این کارآزمایی بالینی اتفاقی، ۸۶ بیمار در دو گروه ۴۳ نفری مورد بررسی قرار گرفتند. برای گروه اول، قرص پردنیزولون (کورتیکواستروئید سیستمیک) و برای گروه دوم اسپری بینی بکلومتازون (کورتیکوستروئید موضعی) تجویز گردید. سطح سرمی IgE و علایم آلرژی، قبل و بعد از درمان بصورت یک سوکور ارزیابی و ثبت گردید. میانگین IgE سرم در داخل هر گروه با آزمون t زوجی و بین دو گروه پس از درمان با آنالیزکوواریانس؛ تفاوت توزیع افراد از نظر علایم بالینی بین دو گروه با استفاده از آزمون کای دو و Mantel-Haenszel و تغییر وضعیت علایم بالینی در پایان درمان نسبت به قبل از درمان در داخل هرگروه با آزمون McNemar بررسی شد.
یافته ها: میزان IgE سرم در هر دو گروه پس از درمان کاهش معنی داری داشت. با تعدیل اثر میانگین IgE قبل از درمان، مقدار IgE سرم بعد از گرفتن درمان، در گروه درمان سیستمیک کاهش معنی داری نسبت به گروه درمان موضعی داشت (P<0.05). پس از تعدیل اثر وضعیت متغیرها قبل از درمان، خارش چشم و عطسه در گروه درمان سیستمیک کاهش معنی داری نسبت به گروه درمان موضعی (P<0.05) و احتقان بینی در گروه درمان موضعی کاهش معنی داری نسبت به گروه درمان سیستمیک داشت (P<0.001).
نتیجه گیری: کورتیکوستروئیدهای سیستمیک در بهبود علایم عطسه و خارش چشم اثربخشی بیشتری نسبت به کورتیکوستروئید موضعی و در بهبود احتقان بینی،کورتیکوستروئیدهای موضعی اثربخشی بیشتری نسبت به کورتیکوستروئیدهای سیستمیک دارند.