مقاله کاهش اندازه سلولهای کمپلکس آمیگدال در جنین های موش بزرگ آزمایشگاهی نژاد ویستار پس از تجویز مورفین خوراکی

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

  مقاله کاهش اندازه سلولهای کمپلکس آمیگدال در جنین های موش بزرگ آزمایشگاهی نژاد ویستار پس از تجویز مورفین خوراکی دارای ۱۲ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد مقاله کاهش اندازه سلولهای کمپلکس آمیگدال در جنین های موش بزرگ آزمایشگاهی نژاد ویستار پس از تجویز مورفین خوراکی  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی مقاله کاهش اندازه سلولهای کمپلکس آمیگدال در جنین های موش بزرگ آزمایشگاهی نژاد ویستار پس از تجویز مورفین خوراکی،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن مقاله کاهش اندازه سلولهای کمپلکس آمیگدال در جنین های موش بزرگ آزمایشگاهی نژاد ویستار پس از تجویز مورفین خوراکی :

مقاله کاهش اندازه سلولهای کمپلکس آمیگدال در جنین های موش بزرگ آزمایشگاهی نژاد ویستار پس از تجویز مورفین خوراکی که چکیده‌ی آن در زیر آورده شده است، در تابستان ۱۳۸۹ در فیزیولوژی و فارماکولوژی از صفحه ۱۸۱ تا ۱۹۰ منتشر شده است.
نام: کاهش اندازه سلولهای کمپلکس آمیگدال در جنین های موش بزرگ آزمایشگاهی نژاد ویستار پس از تجویز مورفین خوراکی
این مقاله دارای ۱۰ صفحه می‌باشد، که برای تهیه‌ی آن می‌توانید بر روی گزینه‌ی خرید مقاله کلیک کنید.
کلمات مرتبط / کلیدی:
مقاله کمپلکس آمیگدال
مقاله مورفین
مقاله کورتیکوسترون
مقاله جنین
مقاله موش بزرگ آزمایشگاهی

چکیده و خلاصه‌ای از مقاله:
مقدمه: در این تحقیق تاثیر مصرف خوراکی مورفین در موشهای باردار را بر تکوین کمپلکس آمیگدال جنین آنها بررسی کردیم.
روش ها: موش های ماده (۱۵ سر) بالغ نژاد ویستار (۲۵۰-۳۰۰ گرم) به دو گروه کنترل (۸ سر) و آزمایش (۷ سر) تقسیم شدند. حیوانات گروه آزمایش روزانه مورفین (۰۰۵ mg/ml) خوراکی دریافت کردند. در روز ۱۹ بارداری، جنینها (۵۷ سر در گروه کنترل، ۴۹ سر در گروه آزمایش) از بدن مادر خارج و در فرمالین ۱۰% به مدت ۹۰ روز فیکس شدند. مراحل تثبیت، پردازش بافتی، برش گیری و رنگ آمیزی (به روش هماتوکسیلین – ائوزین) انجام و نمونه ها (در هر گروه ۲۰۰ نمونه) با استفاده از میکروسکوپ نوری و نرم افزار موتیک مورد آنالیز قرار گرفتند. خون مادران (۰۹ CC) پس از جمع آوری در دور ۳۰۰۰ به مدت ۵ دقیقه سانتریفوژ شد. محلول رویی برای اندازه گیری غلظت کورتیکوسترون پلاسما مورد استفاده قرار گرفت.
یافته ها: تحقیق ما نشان داد که قد و وزن جنینهای گروه آزمایش تفاوت معنی داری با گروه کنترل نداشت. تجویز مورفین موجب کاهش ابعاد و مساحت کمپلکس آمیگدال در گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل شد. اندازه سلولها در این ناحیه در گروه آزمایش کاهش ولی تعداد آنها افزایش یافته بود.تجویز مورفین سبب افزایش سطح پلاسمایی کورتیکوسترون خون موشهای مادر در گروه آزمایش نشد.
نتیجه گیری: تجویز خوراکی مورفین با کاهش رشد کمپلکس آمیگدال در جنین موشهای باردار همراه است که با توجه به اهمیت ویژه آمیگدال در بروز رفتارهای مختلف، ممکن است باعث بروز ناهنجاریهای رفتاری در نسل بعد شود.