اهداف توسعه پایدار در جهت کاهش اتلاف انرژی و آلودگی محیط زیست

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

 اهداف توسعه پایدار در جهت کاهش اتلاف انرژی و آلودگی محیط زیست دارای ۲۶ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد اهداف توسعه پایدار در جهت کاهش اتلاف انرژی و آلودگی محیط زیست  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی اهداف توسعه پایدار در جهت کاهش اتلاف انرژی و آلودگی محیط زیست،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن اهداف توسعه پایدار در جهت کاهش اتلاف انرژی و آلودگی محیط زیست :

تعداد صفحات :۲۶

چکیده مقاله:

کاربرد مفاهیم پایداری و اهداف توسعه پایدار در جهت کاهش اتلاف انرژی وآلودگی محیط زیست در معماری، مبحثی به نام معماری پایدار را به وجود آورده است. در این نوع معماری، ساختمان نه تنها با شرایط اقلیمی منطقه خود را تطبیق میدهد، بلکه ارتباط متقابلی با آن برقرار میکند. بطوریکه بر اساس گفته ریچارد راجرز ساختمانها مانند پرندگان هستند که در زمستان پرهای خود را پوش داده وخود را باشرایط جدید محیط وفق میدهندو بر اساس آن سوخت و سازشان را تنظیم میکنند ساختمان ها امروزه، یکی از عمده ترین مصرف کنندگان سوخت های فسیلی هستند، با توجه به آنکه انرژی حاصل از مصرف این منابع تجدید ناپذیر هستند وعوارض مصرف بی رویه این نوع انرژی خود را به صورت آلودگی زیست محیطی نمایان می کند ونتیجه نهایی این سوء مصرف تولید انبوه گازهای گلخانه ای وگرمایش زمین می باشد. لازم است بشر امروزی به فکر کاهش این مصرف بی رویه باشد. در کشور ما برای رسیدن به این هدف اولین ویرایش مبحث ۱۹ مقررات ملی ساختمان در سال ۱۳۷۰ شمسی با عنوان صرفه جویی در مصرفانرژی تدوین گردید. اما متاسفانه به دلیل عدم وجود آمادگی لازم در جامعه مهندسی ساختمان وعدم تمایل سازندگان به رعایت اصول الزامی این مبحث، ضوابط تعیین شده تا کنون در صنعت ساختمان کشور فراگیر نشده است. بازگشت به اصول معماری ایرانی، رعایت مبحث ۱۹ مقررات ملی ساختمان و استفاده از انرژی های نو نه تنها اهداف معماری پایدار را در صنعت ساختمان سازی کشورمان تحقق می بخشد، بلکه بیماری بی هویتی کنونی در معماری معاصر را نیز درمان خواهد کرد