توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

 فایلی پیرامون هنرهای سنتی ایران–قلمدان دارای ۴۰ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد فایلی پیرامون هنرهای سنتی ایران–قلمدان  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

این پروژه توسط مرکز فایلی پیرامون هنرهای سنتی ایران–قلمدان۲ ارائه میگردد

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی فایلی پیرامون هنرهای سنتی ایران–قلمدان،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن فایلی پیرامون هنرهای سنتی ایران–قلمدان :

فایلی پیرامون هنرهای سنتی ایران–قلمدان در ۳۵ صفحه ورد قابل ویرایش

فایلی پیرامون هنرهای سنتی ایران–قلمدان
فهرست مطالب

عنوان صفحه

۱- قلمدان در زمانهای گذشته…………………………………………………………………… ۱

۲- مقوای قلمدان و شیوه ساختن آن………………………………………………………….. ۵

۳- قلمدان خام در دست نقاش…………………………………………………………………… ۷

۴- بوم سازی قلمدان……………………………………………………………………………….. ۹

۵-جعبه قلمدان………………………………………………………………………………………… ۱۳

۶- محتویات قلمدان- اندازه قلمدان…………………………………………………………….. ۱۳

۷- اقسام قلمدان………………………………………………………………………………………. ۱۵

۸- فایلی پیرامون هنرهای سنتی ایران–قلمدان
فهرست منابع و مأخذ………………………………………………………………………….. ۳۴

قلمدان از سه قرن پیش که وسایل تحریر به صورت امروزی وجود نداشت، بهترین وسیله فراگیری خواندن و نوشتن و مهمترین عامل تشویق مردم در آموختن خطاطی و خوشنویسی بود. هنرمندان سعی داشتند قلمدانها را طی سه قرن اخیر زیباتر و نفیس تر ساخته و به صاحبان ذوق و هنر و طالبان علم و ادب عرضه دارند.

نکته ای که در اینجا قابل ذکر است، استفاده از قلمدان در روزگاران گذشته، برای حفظ قلمهای نیی تراشیده شده درون آن بود تا مانع شکستن آنها شود. دواتی فلزی از برنج، نقره یا طلا در داخل قلمدان قرار داشت. مضافاً اینکه علاوه بر چند قلم چاقوی قلم تراش، قاشق کوچک آب دوات، قط زن و قیچی باریک هم در قلمدان گذارده می شد.

در ایران باستان از وجود پدیده ای به نام قلمدان اطلاعی در دست نیست ولی بعد از اسلام کاربرد قلمدان برای کارهای تحریری معمول بود و در مکتب ها و مدرسه ها و مراجع دیوانی از آن بهره گیری می شده است (البته قلمدان هایی در دوران ساسانیان به صورت مشبک و غیر مشبک از فولاد و مفرغ بود و نقره کوبی و طلاکاری شده است).

قلمدانهایی که پیش از سده نهم هجری ساخته می شده بر دو نوع بوده است؛ چوبی و فلزی که نوع چوبی آن بیشتر ساده و گاهی با منبت کاری همراه بوده و نوع فلزی آن اکثراً از فولاد ساخته می شده، به ساده و مرصع تقسیم می گردیده است.

قلمدانهای فولادی مرصع طلاکوب و گوهر نشان جنبه اشرافی داشته و بر روی بعضی از آنها آیات قرآنی یا اشعاری به صورت کنده کاری دیده شده است.

در دوره تیموری به موازات ترقی هنرهای تزئینی از قبیل مینیاتورسازی (نگارگری) و خطاطی و تذهیب و صحافی می توان حدس زد که قلمدان سازی نیز تحولی توأم با ترقی یافته و به علت توجه خاصی که شاهان و شاهزادگان و دولتمردان زمان نسبت به هنر خوشنویسی داشته اند این وسیله نگارش، جنبه هنری و تزئینی پیدا کرده باشد.

ترقی قلمدان مقوایی نقشدار از اواخر دوران صفوی آغاز و در اواخر عصر قاجار پایان پذیرفته است. آنچه از قلمدانهای دوران صفوی به نظر می رسد از تاریخ ۱۰۷۰ هجری به بعد بوده است.

از ویژگی های قلمدان دوره صفوی، استواری و مرغوبیت مقوا و تفاوت سبک وزنشان و گل بته و کم تصویر بودن آنها در مقایسه با دوره های بعد است و از حیث اندازه و شکل نیز، قلمدان معمولی صفوی قدری بزرگتر و مسطح تر از قلمدان متعارف عصر قاجار می باشد. در دیواره زبانه برخی از آنها نیز گاهی معرق کاری با چرم دیده می شود.

تک صورت سازی ایستاده از شاهان و شاهزادگان صفوی با جامه های معمول آن زمان و تصویر بانوان زیبا در حالت ایستاده و نشسته و و لمیده (با جاذبه نگارگری) و همچنین نقش کاخهای آن عصر و دورنما و پلها و خیابانهای مشجر و تصویرهای نیم تنه ای اشخاص در بدنه دو طرف قلمدان از جمله ویژگیهای دوران صفویست که مورد تقلید نقاشان دوره های بعد نیز قرار گرفته ولی به پایه کارهای ممتاز این زمان نرسیده است.

در دوره (زندیه) هر چند از نظر افزایش تاثیر سبک اروپایی در نقاشی قلمدان، رگه های تحولی به چشم می خورد اما تقلید از استادان نام آور پیشین به طور کلی رایج و معمول بوده و آثار این دوره را حقیقت باید دنباله مکتب صفوی دانست. از این روی است که قلمدانهای این دوران تا حدی از اصالت سبک صفوی بی بهره نیست و بیننده صاحب نظر را به یاد شیوه آن زمان می اندازد. سبک زندیه در قلمدان نگاری تا اوایل دوره قاجاریه (قرن سیزدهم) ادامه دارد و از میانه های این عصر مکتب، بر روی دلبستگان خود باب آشنایی می گشاید و هنرمندان و هنرآموزان خویش را به پژوهندگان با ذوق می شناساند در این مکتب تنوع و نوآوری بنابر مقتضیات عصر که از آن جمله رفت و آمد با دنیای غرب است به نحو چشمگیری پدیدار و سبکهای گوناگون با سلیقه های جوراجور، از سوی استادان نامی به تجلیگاه هنر عرضه می گردد. این تنوع و تجدد هم در شیوه کار و هم در طرح موضوع (سوژه) به ظهور می رسد و به حدی گسترش می یابد که پژوهنده را به ترقی خاصی که در هنر قلمدان به وجود آمده است متوجه می سازد.

در این دوره سبک معمول به سه گونه تقسیم می شود: ایرانی سازی، فرنگی سازی، سبک میانه در شیوه ایرانی سازی، روش نقاشان قلمدان این بوده است که در چهره پردازی و جامه سازی و تجسم بخشیدن منظره ها، بکار خود رنگ ملی و اصالت ایرانی و هندو باین جهت موضوع کار خود رنگ ملی و اصالت ایرانی دهند و به این جهت موضوع کار خود را از تجلیات و شئون زندگی مردم ایران و محتوای فرهنگ و ادبیات فارسی و داستانهای ملی و عرفانی و مذهبی و رویدادها و جنگهای تاریخی برمی گزیده اما همچنان که برخی از رهروان این طریق سعی داشته اند ابتکاری در شیوه انتخاب شده خود به ظهور رسانند بعضی دیگر به تقلید پرداخته، در دنباله روی یا اکمال طرز پیشگامان خود قدم زده اند.

در سبک فرنگی سازی، استادان دلبسته به این شیوه تصویر زنان و مردان را با آرایش و پوشاک اروپایی می ساخته و از باسمه های فرنگی و تابلوهای نقاشان بزرگ ایتالیا و غیره الهام می گرفته و گاه در گزینش موضوع نیز از آنان تقلید می نموده اند.

در شیوه میانه استادان این سبک کوشیده اند که بین دو روش نامبرده آمیزشی پدید آورند و از مزایای هر دو سبک برای جلوه بخشیدن به آثار خود بهره برداری نمایند و مسلم است که برخی از آنان در این کوشش و پویش موفق بوده اند.

در دوره قاجار گل و بوته و پرنده‌سازی و تقسیم‌بندیهای آن در سطح رویین و سطوح‌ جانبی قلمدان تنوع یافته و در کار بعضی از استادان گل و بوته‌ساز متأخر گرایشی به سبک اروپایی دیده می‌شود. نقش فندق به برگهای پهن رگه دار توأم با گل و برگ‌، از جمله کارهای رایج در میان گل و بوته‌سازان است. همچنین در پرنده‌سازی بویژه پروانه حالات مختلف مرغان و پروانگان بر روی شاخه گلها و اقسام آنها در اقلام ریز و درشت تازگیهای را بنظر بیننده می‌رساند.

در دوره قاجار هنر قلمدان از جهات مختلف پیشرفت نموده و مکتب‌های گوناگون پیدا کرده و استادان بزرگی در چهره‌سازی و تذهبی و زرنشان و گل بوته به ظهور رسیده‌اند که هر یک در جای خود فردی شاخص و هنرمندی ممتاز بشمار می‌روند و در راه بالا بردن سطح این هنر ملی گامهای بلند برداشته‌اند.

منظور پیشکش دادن به رجال عرفان مآب و سران سلسله درویشان ساخته می شده است.

قلمدان گرفت و گیر: یکی از اقسام نقاشی قلمدان معروف به «گرفت و گیر» می باشد. نقاش این قسم قلمدان چنان است که هنرمند منظره ای حمله جانوران درنده را به یکدیگر و حمله اژدها و درندگان را به چرندگان و فشرده آنها را در زیر چنگال خود مجسم می ساخته و در فاصله های معین با تصویر پرندگان و زرنشان سازی بر زیبایی و شکوهمندی قلمدان می افزوده اند قلمدان گرفت و گیرگاهی به شیوه تشعیر زرین و گاه با ساخت و ساز و پرداز کاری نقاشی می شده و از جمله هنرآفرینان این نوع کار مصطفی و ملاعلی محمد در کناره قلمدان نوشته شده است. شماره تصویر در پاره ای از این قلمدانها با شمارش صحیح به پانصد تن می رسد و جای شگفتی است که در این تصویر با حالات و قیافه های گوناگون و متفاوت، طراحی شده و در عین حال از حداکثر پردازکاری لطیف و ساخت و ساز استادانه برخوردار است. شیوه تشعیری چنان بوده است که استادان بوسیله قلم نازک با طلا نقش حیوانات را مجسم می ساخته اند بدون اینکه از آب رنگ و پرداز رنگین استفاده کنند.

قلمدان بزم و عروسی: در نقاشی این طرز قلمدان استاد نقش آفرین همه مراسم زناشویی سنتی ایرانی را از نامزد کشان «نامزدکنان» تا عقد عروسی و شب زفاف در سطح روئین قلمدان و دو پهلوی آن به وسیله صحنه پردازیهای بزمی ترسیم کرده و تصویر شرکت کنندگان در عروسی از جمله عروس و داماد و خانواده آنان و عاقد و گواهان و رامشگران و نوازندگان را با کمال دقت ریزه کاری ساخته اند. اینگونه قلمدان که از نوع پرکار آن می باشد کمیابتر از انواع دیگر است و بهایی سنگین دارد.

قلمدان هفت گنبد

اینگونه نقاشی قلمدان مشتمل بر ترسیم صحنه های داستان هفت گنبد بهرام گور است که شاعر بزرگ، حکیم نظامی آنرا در بهرام نامه به رشته نظم کشیده است. در این نقشبندی، نقاش بزم بهرام را با کنیزک چینی در هفت گنبد، برنگهای مختلف ترسیم کرده و از رقص و پایکوبی رقاصان و ساز و آواز رامشگران و همچنین با ده پیمایی بهرام و معاشقات وی صحنه هایی را نشان داده است.

نقاشی قلمدان هفت گنبد مستلزم استادی و مهارت بسیار بوده و کمتر کسی از نقاشان توانسته است حق مطلب را در این موضوع ادا کند. از جمله استادانی که اینگونه قلمدان را هر چه نیکوتر پرداخته اند اسماعیل نقاشباشی و سید محمد امامی و کاظم بن نجفعلی را می توان نام برد.