سهراب شاعر و نقاش

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

 سهراب شاعر و نقاش دارای ۳۰ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد سهراب شاعر و نقاش  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

این پروژه توسط مرکز سهراب شاعر و نقاش۲ ارائه میگردد

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی سهراب شاعر و نقاش،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن سهراب شاعر و نقاش :

سهراب

شاعر و نقاش

سهراب
شاعر و نقاش

زندگی شخصی سهراب سپهری

منابع مطالعه سهراب

بیماری و پرواز

دوره شعر سهراب را در سه کتاب یا دفتر نخست دوره سیاه مشق نامید. شاعر در این دوره دو قالبها و مضامین نیمایی طبع آزمایی می کند. تاثیر شعر بیدل هم بر شعر سپهری انکار ناپذیر است . بررسی شعر او نشان می دهد که وی مضامین و اندیشه هایی را از شعر بیدل گرفته است. این به قدری شدید است که سپهری در آغاز کار عین تعبیرات و ترکیبات شعر بیدل را به کار می برد و گاهی هم با اندک تغییری می آورد .

نمونه زیر موید این مطلب است .

۱) از شعر بیدل:

عرض فنای ما نبود جز فنای رنگ

خزان رنگ هم از من نمی بالد پر کاهی

ریشه های موج من می بیند از رگهای تاک

در آب چشمه ادراک روغن فتاده است

رگ تخیل سوار گردن نم فسردن متاع دامن

۲) از شعر سپهری

در این شکست رنگ

از هم گسسته رشته هر آهنگ …

( نا گفته نماند عنوان کتاب مرگ رنگ تعبیر دیگری از ـ خزان رنگ ـ است.)

نسیم در رگ هر برگ می دود خاموش(دره خاموش)

زندگیش در رگهای گیاه بالا می رفت…

رگهای گمشده

از زندگی گمشده ای پر بود(مرغ افسانه)

حس آمیزی و تجربه در شعر سپهری بعدها به صورت دو عامل سبکی در می آیدو احیانا مایه امتیاز شعر او بر دیگران شاعران معاصر می شود.نمونه:

و نسیم سبزی تار و پود خفته مرا سوزاند(سفر)

باغ سرشار از تراوش های سبز(میوه تاریک)

با طنین روشن پایش آیینه فضا شکست

تراوش سیاه نگاهش با زمزمه سبز علفها آمیخت(آن برتر)

· غمی غمناک

شب سردی است , و من افسرده.

راه دوری است, و پایی خسته.

تیرگی هست و چراغی مرده.

می کنم , تنها, از جاده عبور:

دور ماندند ز من آدمها.

سایه ای از سر دیوار گذشت,

غمی افزود مرا بر غم ها.

فکر تاریکی و این ویرانی

بی خبر آمد تا با دل من

قصه ها ساز کند پنهانی.

نیست رنگی که بگوید با من

اندکی صبر, سحر نزدیک است.

هر دم این بانگ برآرم از دل:

وای, این شب چقدر تاریک است.

خنده ای کو که به دل انگیزم؟

قطره ای کو که به دریا ریزم؟

صخره ای کو که بدان آویزم؟

مثل این است که شب نمناک است.

دیگران را هم غم هست به دل,

غم من, لیک, غمی غمناک است.