عربی(الحدیقه الأولی معنی النحو فی الاصل وحده اصطلاحأ)

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

 عربی(الحدیقه الأولی معنی النحو فی الاصل وحده اصطلاحأ) دارای ۴۶ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد عربی(الحدیقه الأولی معنی النحو فی الاصل وحده اصطلاحأ)  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

این پروژه توسط مرکز عربی(الحدیقه الأولی معنی النحو فی الاصل وحده اصطلاحأ)۲ ارائه میگردد

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی عربی(الحدیقه الأولی معنی النحو فی الاصل وحده اصطلاحأ)،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن عربی(الحدیقه الأولی معنی النحو فی الاصل وحده اصطلاحأ) :

عربی(الحدیقه الأولی معنی النحو فی الاصل وحده اصطلاحأ)

قسمتی از متن:

فبیّنَ ذلک کلّه مقدّماً له فقال: غُرهً أی هذه غرّه، بضمٌ الغین المعجمه و تشدید الراءِ المهملهِ، و هی بیاضٌ فی جبهه الفرسِ فوقَ الدرهمِ، والغرّهُ من الشهر لیلهُ استهلالِ القمر. و فی الصحاح، غرّهُ کلِّ شیءٍ أولُه و أکرمُه. فعلی النفسیرین الأوّلینِ یکون فیه استعاره مطلقه النحو. قال ابوالفتح بن جنّی فی الخصائص: هو فی الأصل مصدرٌ شایعٌ، أی نحوتُ نحواً، کقصدتُ قصداً، ثُمَّ خصّ به انتحاء هذا القبیل من العلم. کما أنَّ الفقهَ فی الاُصل مصدرُ فقهتُ الشیءَ أی عرفتُه، ثُمَّ خَصّ به علمَ الشریعهِ من التحلیل و التحریم وذکر له نظائر فی قصر ما کان شایعاً فی جنسه علی أحدّ انواعه.

قال: و قد استعملته العرب شرفاً، أنْشَدَ أبوالحسن۱:[من الرجز]

۷- یَحْدُوبها کُلُّ فتًی هَیَّاتِ و هُنَّ نحوَ البیتِ عامدات۲

انتهی.

قبل و إنّما سُمّی هذا العلمَ به لأنّ أمیرَ المُومنینَ(ع) لمّا أمْلَی أصُولَه عَلَی

أَبی الأَسود- کما تَقَدَّمَ- قال له: انْحُ هذا النحوَ یا أبا الأَسود، فَسُمّی به تبرّکاً بلفظه۳ الشریف، و اصطلاحاً علمٌ و هو کالجنس یدخلُ فیه جمیعُ العلومِ علی تفاوت معانیها.

«بقوانین ألفاظ العرب»: القوانینُ جمعُ قانونٍ، و هو فی الأَصل لفظٌ یونانی أو سریانیٌ موضوعٌ لمسطر۴ الکتابه، و فی الاصطلاح قضیّه کلیّه یتعرّفُ منها أحکامُ جزئیاتِ موضوعِها کقولنا: کلُّ فاعلٍ یجبُ رفعُه، و کلُّ مفعولٍ یجبُ نصبُه۵، و کلُّ مضافٍ إلیه یجبُ جرُّه.

و تُرادفُه القاعدهُ والأصلُ و الضابطُ. و هذا افصلٌ أخرج به مالیس بقوانین ألفاظ العرب و علم اللغه، فإنَّه لیسَ بقواعد کلّیّه بل بجرئیّات، و قولُه من حیث الإعراب و البناء أخْرَجَ به ماعدا العلمَ المقصودَ، فانطبق التعریفُ علیه جامعاً مانعأ.

واعلم أنّ هذا الحدَّ جارٍ عَلی عُرفِ الناس اِلآنَ من جعلِ علم التصریفِ قسماً برأسه غیرَ داخلٍ فی علم النحو، والمتعارفُ قدیماً شمولُ علم النحوِلَهُ، و کثیراً ما ینجرّ مسائل من أحد الفنّین إلی الآخَر لِمَا بینَهما من شدّه الارتباط، و لم یکن السلف کسیبویهِ فمَن بعده یُفردون أحدهما عن الآخر بالتضنیف إلّا ما کان عن ابی عثمان المازنی۱ و تلاه أبوالفتح بن جنّی و الزمخشرتی و ابن الحاجت و ابن هشام و غیرهم کالمصنف هنا، و فی التهذیب و ممن سلک عُرفَ المتقدّمین مِن المتأخرین.

جمال الدّین ابن مالک و ناظر الجیش۲ و الوحّیان و علیه فیقال عوضاً من قولهم من حیثُ الإعرابِ و البناءِ، مِن حیثُ الإفرادِ و الترکیب.

[فائده علم النحو و موضوعه و تعریف الکلمه و اللفظ]

« و فائدِتُه حفظُ اللسانِ عن الخطاءِ فی المقال» أی فی الکلام و الاستعانهُ علی فهم کتاب الله تعالی و السّنه و مسائلِ الفقه و مخاطبهِ العرب بعضِهم بعضاً. قیلَ و مِن ثَمَّ کانت معرفتُه واجبهً، لأن تعلّمَ الشرایع الوارده بلغه العرب لایَتِمّ إلّا به، و کلُّ ما لایَتِمُّ الواجبُ المطلقُ إلّا به فهو واجبٌ.

ثُمَّ الحنُ مِن أقبح الأشیاء فی الانسان، قال بعضُهم:« لَإن أقْرأ فاسقطْ أحبّ الّی من ان أقرا فالحن» و کتبَ کاتبٌ لأبی موسی الأشعری۳، إلی عمر من ابو موسی الأشعری، فکتب الیه عمرُ: عزمت علیک لما قنعت کاتبک سَوطاً. و ذکر ابو عبیده۱ أنَّ هذا الکاتب هو حصین بن أبی الحرّ العنبریّ و أولاده یُنکرون ذلکَ أشدَ الانکار.

و قال رجلٌ لِبَنیه: یا بَنیَّ أصْلِحوا من ألسنتکم، فإنَّ الرجلَ تَنُوُبُه النائبهُ فیجبُ أنْ یتجمّلَ فیها فیستعیر من أخیه دابته و ثوبه، و لا یجدُ مَن یعیرهُ لسانَه ولله درُّ مَنْ قالَ:[من الکامل]

۸- النحوُ یبسطُ من لسان الألکن والمرءُ یکرمه إذا لم یلحن

فإذا اطلبتَ من العلوم أجلَّها فأجلُّها منه مُقیمُ الألسنِ۲

« و موضوعُه» موضوُع کلِّ علمٍ، ما یبحثُ فی ذلک العلم عن عوارضه الذاتیه و هی اللاحقهُ له أو لجزئَه أو لغرض یساوی ذاته کالتعّجب اللاحق للذات لابواسطه و کالحرکه الإرادیه اللاحقه لِلْإنسان بواسطه أنَّه حیوانٌ و لاشکَ أنّه جزءُ الإنسان و کالضحک العارض لِلْإنسان بواسطه التعجّب.

«الکلمه والکلام» هذا أحَدُ الأقوال الثلاثه فی موضوع علم النحو فقد قیل إنَّ موضوعَه الکلمهُ فَقَط، لأنّه إنّما یُبحَثُ فیه عن الإعراب و البناء و ما یتعلّق بهما، و لاریبَ أنَّ ذلکَ مِن الأحوالِ اللاحقهِ للکلمه و أمّا الحکمُ علی بعض الجمل بالعراب المحلیّ فلتنزیلها منزله المفرد و وقوعِها موقعَه و قیل إنَّ موضوعَه الکلام فقط لأنّ الکلمه لعدم استقلالها وحدها و عدم حسن السکوت علیها لاتقعُ فی المحاورات إلّا فی ضمن الکلام بل لا یَظهُر أثرُ الإعرابِ والبناء فی آخرها إلّا فی ضمنه، لا سیَّما عند من ذهب إلی أنَّها قبل الترکیب لامعربه و لا مبنیّه.

---

۱ علی بن مؤمن ابوالحسن بن عصفور، حامل لواء العربیه فی زمانه یالأ روس، صنّف الممتع فی التصریف، شرح الجزولیه، تلائه شروح علی الجمل و مات سنه ۶۶۹، بغیه الوعاه، ۲/۲۱۰.

۲ لم یسمّ قاتله، اللغه.

یحدوبها: أی ایل الحجیج أی یزجرها للمشی. هَیّات: فعّال بمعنی الصباح من هیّت به إذا صاح به، و هر مجرور لأنه صفه. عامدات ای قاصدات

۳ فی«ح» تبرکا بذکره بلفظه الشریف.

۴ فی«س» لمصدر.

۵ سقطت هذه الجمله فی پس.

۱ التهذیب فی النحو- لا بی البقاء العکبری المتوفی سنه ۵۳۸. کشف الظنون، ۱/۵۱۸.

۲ محمد بن یوسف عبدالدائم الحلبی محب الدین ناظر الجیش مهر فی العربیه و غیرها، شرح التلخیص و التسهیل و مات سنه ۷۷۸، بغیه الوعاه، ۱/۲۷۵.

۳ الأشعری(ابوموسی)(ت۴۴هـ/۶۶۵م) صحابیّ، احد الحکمین، مع عمرو بن العاص فی تحکیم أذرح بعد صِفیّن الممنجد فی الأعلام ص۵۰.

۱ هو أبو عبیده معمر بن المثنّی ولدسنه ۱۱۰/۷۲۸ و من المرجّح جدّاً أنَّ مولده کان بالبصره، و کان یعدّ من أجمع الناس علماً بلغه العرب القدامی و تاریخهم. تاریخ التراث العربی، فؤاد سزگین ۸۰/۱۱۱

۲ لم أقف علی قائلهما.