نقد خویشتن عرفانی در شعر فارسی

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

 نقد خویشتن عرفانی در شعر فارسی دارای ۲۰ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد نقد خویشتن عرفانی در شعر فارسی  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی نقد خویشتن عرفانی در شعر فارسی،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن نقد خویشتن عرفانی در شعر فارسی :

تعداد صفحات :۲۰

چکیده مقاله:

نقد خویشتن آن است که پدیدآور در جایگاه منتقد اولیه ، خود به نقد اثر، روش و یا نگرش ادبی خویش اقدام کند. در عینحال؛ در تعریف نقد خویشتن، باید معلوم کرد که مراد از من یا خویشتن چیست آیا منظور من شخصی است)یعنی منتقد، در فردیت خود( یا من اجتماعی)یعنی منتقد بهعنوان عضوی از یک جامعه، مثل جامع شاعران(، یا من بشری)یعنی منتقد بهعنوان یک انسان با مفهوم عام آن( و یا من الهی)یا عرفانی( من الهی یا عرفانی آن است که منظور از من ، منتقد، بهعنوان انسان که خلیف خداوند در زمین است، باشد. انسانی که وظایف و تکالیفی دارد و قصور در انجام آنها، سزاوار انتقاد است و چه کسی شایستهتر از خود او برای انجام چنین نقدی ! در این پژوهش سعی خواهیم کرد که مفهوم این اصطالح را در حوز خودانتقادی ادبی تعریف کنیم. برای این کار، به مطالع شواهدی از نظم فارسی خواهیم پرداخت که شعرا من را با چنین مفهومی بهکار بردهاند و همزمان اثر، روش و یا نگرش ادبی خویش را مورد انتقاد قرار دادهاند.