مقاله سیمای اپیدمیولوژیک سرخک در استان یزد(۱۳۷۶-۱۳۷۹)

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

  مقاله سیمای اپیدمیولوژیک سرخک در استان یزد(۱۳۷۶-۱۳۷۹) دارای ۷ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد مقاله سیمای اپیدمیولوژیک سرخک در استان یزد(۱۳۷۶-۱۳۷۹)  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی مقاله سیمای اپیدمیولوژیک سرخک در استان یزد(۱۳۷۶-۱۳۷۹)،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن مقاله سیمای اپیدمیولوژیک سرخک در استان یزد(۱۳۷۶-۱۳۷۹) :

مقدمه:

سـرخک یکی از بیماریهای حاد و بسیار واگیردار است و هنوز در بیـن بـیماریهای قابل پیشگیری با واکسن عامل عمده مرگ و مـیر در کودکـان بویـژه کودکـان دچـار سوء تغذیه است .(۱) این بـیماری اولیـن بار توسط محمد زکریای رازی پزشک، فیلسوف و شیمیدان بزرگ ایرانی شرح داده شد و آن را از آبله مرغان افتراق داد .(۲) سرخک انتشار جهانی دارد و انسان تنها میزبان آن است.

قـبل از پـیدایش واکسن اپیدمیهای سرخک هر ۲-۳ سال بویژه در فصل زمستان و بهار رخ میداد و در آن زمان ۹۹ درصد بالغین شـواهد سـرولوژیک ابـتلا بـه سـرخک را نشان میدادند .(۳) در سـالهای اخـیر بیشتر موارد سرخک در جوانان و مراکز دانشگاهی گـزارش شـده اسـت و حـدود ۱۵ درصد دانشجویان در آمریکا به

سـرخک حساسـند. بنابراین جهت کاهش آسیب پذیری این گروه واکسیناسـیون مجدد توصیه میشود .(۲) در مناطق معتدل بیماری سـرخک بطـور عمـده در اواخـر زمستان وبهار رخ میدهد .(۴) در

ایـران قـبل از اجـرای بـرنامه ایمن سازی همگانی، موارد سالانه سـرخک بیـن ۱۵۰ هـزار نفر در سالهای غیر اپیدمی و ۵۰۰ هزار نفـر در سالهای اپیدمی گزارش شده است و گاه مرگ ومیر ناشی از آن در مـناطق روسـتایی و کوهسـتانی دور افـتاده تا ۱۵ درصد رسـیده اسـت. آمـار نشـان میدهد که بزرگترین رقم ابتلا به این بـیماری در گـروه سنی ۱-۷ سال و بزرگترین رقم مرگ ومیر در سنین ۱-۲ سالگی بوده است. با انجام برنامه واکسیناسیون میزان بروز موارد گزارش شده از ۴۹۴ در صدهزار، در سال ۱۳۵۴ به ۴۳

در صـدهزار در سـال ۱۳۵۷ کاهش یافت و در سال ۱۳۶۰ میزان بـروز ۱۷۰ در صـدهزار نفر بود. با آغاز برنامه گسترده ایمنسازی در سـال ۱۳۶۳ میزان بروز بیماری کاهش یافت بطوریکه در سال

۱۳۶۷ و ۱۳۷۰ به ۹ در صدهزار رسید(.(۵

در سـال ۱۳۷۱بـا تقویـت نظـام مراقبـت، سـرخک از جملـه بـیماریهای بـا اعـلام اجـباری قـرار گرفت. در نتیجه میزان بروز بـیماری بـه حـدود ۴/۴ در صدهزار نفر کاهش یافت .(۵) از سال

دکتر مصطفی بهجتی و همکاران

۱۳۶۷ واکسیناسـیون کودکـان طـی دو نوبت در سن ۹ ماهگی و ۱۵ ماهگـی انجام میگیرد و در ممالک غربی چون واکسیناسیون تـنها در سـن ۱۵ ماهگـی انجـام مـیگـیرد در سـن دبسـتان یـا راهنمایی هم توصیه میشود .(۶)

روش کار:

نـوع مطالعـه توصـیفی و بصورت مقطعی بوده و جامعه مورد بررسـی کلـیه مـوارد مشـکوک بـه سرخک که به مرکز بهداشت استان گزارش شده میباشد. روش نمونهگیری بصورت سرشماری از تمـام مـوارد گـزارش شده مظنون به سرخک از سال ۱۳۷۶ تا ۱۳۷۹ مـیباشـد. از تمـام مـوارد گـزارش نمونه خون جهت تایید آنتـیبـادی ضدسـرخک بـه دانشـکده بهداشـت دانشـگاه تهران فرســتاده شــد و در ایــن مرکــز از روش آزمایشــگاهی capture IgMEIA جهـت تایـید سـرخک اسـتفاده شده است. تعداد نمونه جامعـه مـورد بررسـی ۳۶۹ مورد بود. با مراجعه به مرکز بهداشت اسـتان یزد و تکمیل پرسشنامه حاوی اطلاعات مربوط به بیماران نظـیر: سـن، جـنس، محـل سـکونت شـهری یا روستایی، سابقه واکسیناسیون، فصل، سال ابتلا، اطلاعات جمعآوری شد.

در ایـن مطالعـه مـوارد گـزارش شده به سه دسته تأیید شده، تأیید نشده و نامشخص تقسیم شدند:

مـوارد تأیـید شـده: کلیه مواردی که با آزمایش الایزا در سرم آنها IgM ضد سرخک یافت شد.
مـوارد تأیـید نشده: کلیه مواردی که با آزمایش الایزا در سرم آنها IgM ضد سرخک یافت نشد.
مـوارد نامشـخص: کلـیه مـواردی کـه نتـیجه آزمـایش الایزا در دسترس نبود و یا اینکه حاضر به انجام آزمایش نشده بودند.
یافتهها:

در این مطالعه افراد از نظر سنی به گروههای کمتر از یکسال،

۱-۴ سال، ۵-۹ سال، ۱۰-۱۴ سال، ۱۵-۱۹ سال و ۲۰-۲۴ سال و ۲۵ سـال و بالاتـر تقسـیم شـدند. در سـال ۱۳۷۶ از ۷۱ مـورد مظـنون بـه سرخک ۴۶ مورد (%۶۷/۷) از نظر آزمایشگاهی تأیید شــده، ۱۴ مــورد (%۱۹/۷) تأیــید نشــده و ۱۱ مــورد (%۱۵/۶)

۳۱

نامشـخص اسـت در سال ۱۳۷۷ از تعداد کل ۳۶ مورد مظنون به سـرخک، ۱۱ مـورد (%۳۰/۵) تأیید شده، ۸ مورد (%۲۲/۲۲) تأیید نشده و ۱۷ مورد (%۴۷/۳) نامشخص است.

در سـال ۱۳۷۸ از تعـداد کل ۶۶ مورد مظنون به سرخک، ۴۶ مـورد (%۶۹/۷) تأییدشـده، ۶ مورد (%۹/۱) تأیید نشده و ۱۴ مورد (%۲۱/۲) نامشخص است.

در سـال ۱۳۷۹ از تعـداد کـل ۱۹۶ مـورد مظنون به سرخک ۱۳۳ مـورد (%۶۷/۸) تأیـید شـده ۳۹ مورد (%۱۹/۹) تأیید نشده و ۲۴ مــورد (%۱۲/۳) نامشــخص اســت. در مجمــوع از ۳۶۹ مــورد مظنون به سرخک، ۲۳۶ مورد (%۶۴) تأییدشده، ۶۷ مورد((%۱۸/۲ تأیید نشده و ۶۶ مورد (%۱۷/۸) نامشخص است.

جدول ۱ نشان می دهد که در سال ۷۶ اکثریت موارد سرخک در گـروه سنی ۱۰-۱۴ و ۱۵-۱۹ سال با ۱۸ مورد (%۲۵/۴)در هر گـروه سنی قرار داشتند و کمترین آن درگروه سنی زیر یکسال با یـک مورد((%۰/۴ میباشد. در سال ۷۷ بیشتر موارد در گروه سنی ۱۰-۱۴ سـال بـا ۱۰ مـورد (%۲۷/۸) مشاهده شد و در این سال، درسن ۲۵ سال و بالاتر موردی از سرخک مشاهده نشده است.

درسـال ۷۸ بیشـترین موارد در گروه سنی ۱۵-۱۹ سال با ۲۸ مـورد (%۴۲/۲) و کمترین در گروه سنی ۱-۴ سال و ۵-۹ سال با تعداد دو مورد (%۳) در هر گروه بوده است (جدول .(۱

در سـال ۷۹ بیشترین موارد در گروه سنی ۱۵-۱۹ با ۶۴ مورد (%۳۷/۷) و کمتریـن مـورد در گـروه سـنی زیر یکسال با تعداد ۳ مورد (%۱/۵) بوده است (جدول .(۱

کـلاً از ۲۳۶ مـورد تأیـید شده سرخک اکثریت موارد در گروه سـنی ۵-۱۹ سـال با تعداد ۸۹ نفر (%۳۷/۷) قرار داشتند و سپس گـروه سـنی ۲۰-۲۴ بـا تعـداد ۵۸ نفر (%۲۴/۶) در رتبه دوم قرار گرفـت کمتریـن مورد تأیید شده در گروه سنی زیر یکسال باتعداد ۶ نفر میباشد.

اکثریـت افـرادی کـه سرخک در آنها تأیید شده است یک بار واکسـینه شـدهانـد بـا تعـداد ۹۵ مـورد (%۴۰/۳) وکمترین موارد، افـرادی بودنـد کـه دوبـار واکسینه شدهاند با تعداد۲۲ نفر (%۹/۳) (جدول ۲ و نمودار .(۱