مقاله ارزیابی اثرات اجتماعی احداث تقاطع های غیرهمسطح: نمونه موردی تقاطع غیرهمسطح ضیاالدینی سنندج

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

  مقاله ارزیابی اثرات اجتماعی احداث تقاطع های غیرهمسطح: نمونه موردی تقاطع غیرهمسطح ضیاالدینی سنندج دارای ۱۶ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد مقاله ارزیابی اثرات اجتماعی احداث تقاطع های غیرهمسطح: نمونه موردی تقاطع غیرهمسطح ضیاالدینی سنندج  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی مقاله ارزیابی اثرات اجتماعی احداث تقاطع های غیرهمسطح: نمونه موردی تقاطع غیرهمسطح ضیاالدینی سنندج،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن مقاله ارزیابی اثرات اجتماعی احداث تقاطع های غیرهمسطح: نمونه موردی تقاطع غیرهمسطح ضیاالدینی سنندج :

تعداد صفحات:۱۶
چکیده:
امروزه با رشد روز افزون جمعیت، شهرها روز به روز وسیعتر و شکلات آن بیشتر می شود. از طرفی رشد فیزیکی شهرها نیاز به استفاده از وسایل نقلیه را افزایش می دهد و از طرف دیگر با جوابگو نبودن سیستم حمل و نقل عمومی، استفاده از وسایل نقلیه شخصی ناگزیر به نظر می رسد. با افزایش تعداد وسایل نقلیه تراکم ترافیک در خیابانهی شهری ظهور پیدا می کند. تاجایی که افزایش ترافیک در تقاطع های اصلی شهر به یکی از معضلات اصلی شهرها تبدیل شده است، از نخستین راهکارهای مد نظر مسئولان جهت کاش ترافیک احداث راه های روگذر و زیر گذر در محل تقاطع می باشد. یکی از نکات قابل توجه در احداث این تقاطع ها انجام ارزیابی های مالی، فنی و اجتماعی می باشد. اما متاسفانه این ارزیابی ها مورد بی مهری قرار گرفته است و به همین دلیل بعضی از پروژه ها نتنها با نیاز شهروندان همخوانی نداشته و به موفقیت کامل نرسیده بلکه مشکلاتی را نیز برای آنها به وجود آورده است. شهر سنندج نیز از این قاعده مستثنا نبوده و به تازگی طرح تقاطع غیر همسطح ضیاءالدینی برای آن کلید خورده است. کاهش دسترسی پیاده، پایین آمدن کارکرد پارک دیدگاه به عنوان یکی از فضاهای سبز مهم شهر، از بین رفتن فرهنگ محله ای و تغییر ارزشهای همسایگی از معایب احداث چنین طرحی است که شهرهای ما را از توجه به انسان مداری و سوق دادن به سوی پایداری باز می دارد.