مقاله تبیین و تحلیل درجه توسعه یافتگی بخش های کشاورزی ، منابع طبیعی و شیلات در استان بوشهر

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

  مقاله تبیین و تحلیل درجه توسعه یافتگی بخش های کشاورزی ، منابع طبیعی و شیلات در استان بوشهر دارای ۱۳ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد مقاله تبیین و تحلیل درجه توسعه یافتگی بخش های کشاورزی ، منابع طبیعی و شیلات در استان بوشهر  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی مقاله تبیین و تحلیل درجه توسعه یافتگی بخش های کشاورزی ، منابع طبیعی و شیلات در استان بوشهر،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن مقاله تبیین و تحلیل درجه توسعه یافتگی بخش های کشاورزی ، منابع طبیعی و شیلات در استان بوشهر :

تعداد صفحات:۱۳
چکیده:
ظرفیت بالای بخش های کشاورزی و منابع طبیعی در توسعه سرزمینی با قابلیت هایی همچون: افزایش تولید، پایداری زیستی، ارتقاء ضریب امنیت غذایی محصولات اساسی، توسعه صادرات، افزایش سطح امنیت سرمایه گذاری و بهره وری اقتصادی، جذب منابع انسانی و سرمایه اجتماعی، گسترش صنایع روستایی، توانمند سازی اقشار روستایی، این بخش ها را در ساختار اقتصادی، سیاسی و زیست محیطی جوامع از جایگاه ویژه ای برخوردار نموده و لزوم مدیریت صحیح و برنامه ریزی دقیق در این زمینه را بیش از پیش ایجاب می نماید. در همین راستا شناسایی و طبقه بندی مناطق ناهمگون و تحلیل محرومیت آنها در بخش های کشاورزی و منابع طبیعی یکی از اثربخش ترین رویکردهای نیل به پایداری و موفقیت محسوب می گردد. بر همین اساس پژوهش حاضر درصدد است تا با استفاده از مدل تاکسونومی عددی و نرم افزارهای Excel, Spss با رویکردی توصیفی- تحلیلی به تبیین و تحلیل درجه توسعه یافتگی بخش های کشاورزی، منابع طبیعی و شیلات در استان بوشهر در حوزه های زراعت، باغداری، نخیلات، جنگل، مرتع، صید و پرورش آبزیان بپردازد. نتایج حاکی از ارزیابی ۹ شهرستان در سال ۱۳۹۰ نشان می دهد در حوزه زراعت و باغداری شهرستان کنگان با ۰/۳۲ توسعه یافته و گناوه با ۰/۸۴ بسیار محروم تلقی می گردد. در حوزه جنگل و مرتع شهرستان دشتی با ۰/۲۳ بسیار توسعه یافته و شهرستان کنگان با ضریب بالای ۱/۰۴ بسیار محروم تلقی می گردد. درحوزه صید و پرورش آبزیان نیز شهرستان بوشهر با ۰۱ / ۰ بسیار توسعه یافته و دشتی با ۰/۷۲ محرومترین منطقه را به خود اختصاص دادند. شواهد نشان می دهد دستیابی به توسعه پایدار استانی در زمینه کشاورزی، منابع طبیعی و شیلات، از یک سو مستلزم سیاست گذاری منسجم در جهت حفاظت، ساماندهی و مدیریت پایدار منابع پایه و از سوی دیگر نیازمند توجه خاص به مناطق در حال توسعه و برنامه ریزی هدفمند جهت تقویت مناطق کمتر توسعه یافته و ارتقای شهرستان های بسیار محروم است که بایستی در دستور کار متولیان امر قرار گیرد.