مقاله آشنایی با اتحادیه کشورهای جنوب شرقی آسیا

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

  مقاله آشنایی با اتحادیه کشورهای جنوب شرقی آسیا دارای ۵۸ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد مقاله آشنایی با اتحادیه کشورهای جنوب شرقی آسیا  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی مقاله آشنایی با اتحادیه کشورهای جنوب شرقی آسیا،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن مقاله آشنایی با اتحادیه کشورهای جنوب شرقی آسیا :

آشنایی با اتحادیه کشورهای جنوب شرقی آسیا

اشاره؛
بلوک‌های اقتصادی که در مناطق گوناگون جهان در نیم قرن گذشته تشکیل شده‌اند، تلاش وسیعی را برای ایجاد فضای همکاری‌های سیاسی، اقتصادی، علمی و فرهنگی ایجاد کردند و توانستند با یکپارچگی و وحدت، ضمن کاهش تنش‌های منطقه‌ای، در راه توسعه اقتصادی و رفاه اجتماعی ساکنان کشورهای عضو گام‌های مؤثری بردارند.
یکی از بلوک‌های منطقه‌ای فعال و موفق، اتحادیه کشورهای جنوب شرقی آسیا (آسه‌آن) است که توانسته حوزه فعالیت و همکاری‌های خود را توسعه دهد و با کشورهای دیگر جهان نیز به توافق‌های مؤثری در خصوص گسترش روابط اقتصادی، تبادل فرهنگی و فناوری دست یابد.

در شماره‌های گذشته نشریه «بررسی‌های بازرگانی» با نحوه تشکیل آسه‌آن و نیز بخشی از فعالیت‌های آن در خصوص گسترش روابط تجاری و امنیتی میان اعضا و نیز روابط اقتصادی با دیگر بلوک‌ها از جمله اتحادیه اروپا آشنا شدید. در این شماره، پیرامون مناسبات آسه‌آن با کشورهای چین، ژاپن، استرالیا، زلاند نو، آمریکا، هند و پاکستان آشنا خواهیم شد.

جمهوری خلق چین
تلاش برای بهبود روابط مشورتی بین آسه‌آن و چین در سال ۱۹۹۳ آغاز شد و متعاقب آن کمیته‌های مشترکی در مورد همکاری اقتصادی و تجاری و همچنین همکاری علمی و فنی تشکیل شدند.
اولین مشورت‌های رسمی بین مقام‌های ارشد دو طرف در آوریل ۱۹۹۵ صورت گرفت. نمایندگان آسه‌آن در مورد اقدام تجاوزکارانه چین در جزایر «اسپراتلی» به ویژه مجاز کردن فعالیت‌های ماهی‌گیری غیرقانونی و احداث تأسیسات نیمه‌دائم دریایی در یکی از جزیره‌نماهای مورد منازعه، به‌شدت ابراز نگرانی کردند.

چین در ماه ژوئیه به وزیران خارجه آسه‌آن اطمینان داد که این کشور خواهان راه‌حلی صلح‌آمیز براساس قانون بین‌المللی براساس قانون بین‌المللی برای منازعه حاکمیت بر جزایر می‌باشد.
در همان زمان، چین بار دیگر ادعاهای خود را بر جزایر تکرار کرد. به رغم نگرانی مستمر آسه‌آن در مورد ادعاهای چین در جنوب دریای چین، تلاش‌هایی به منظور تحکیم روابط بین دو طرف به‌عمل آمده و چین در ژوئیه ۱۹۹۶ اجازه یافت در کنفرانس‌های معاونان وزرا به عنوان یک عضو کامل مذاکره‌کننده شرکت جوید.

در فوریه ۱۹۹۷ یک کمیته مشترک همکاری برای هماهنگی مذاکرات چین و آسه‌آن و تمامی جوانب روابط بین دو طرف تشکیل شد. چین در ماه آوریل در جلسه مقام‌های ارشد آسه‌آن برای اولین بار توافق کرد، مسایل مربوط به جنوب دریای چین را در یک نشست چندجانبه بیش از آنکه مباحثات را بر مبنایی دوجانبه محدود سازد، بحث نماید.
روابط بین دو طرف با اعلام حمایت چین از توسعه گروه‌بندی آسه‌آن تحکیم بیشتری یافت. توسعه آسه‌آن از طریق اعطای عضویت به کامبوج (که سپس به تعویق افتاد)، لائوس و میانمار و اتخاذ تصمیمی مبنی بر تشکیل شورای مشترک بازرگانی جهت افزایش تجارت و سرمایه‌گذاری دوجانبه صورت گرفت.
چین در اجلاس غیررسمی سران که در ماه دسامبر ۱۹۹۷ برگزار شد، شرکت کرد. اجلاسی که در پایان آن دو طرف یک بیانیه مشترک صادر کردند و به موجب آن تعهد خود را بر حل منازعات منطقه‌ای از طرق صلح‌آمیز تأیید کردند.

ژاپن
اجلاس آسه‌آن و ژاپن در سال ۱۹۹۷ برای بحث در مورد موضوعات مورد نگرانی فیمابین در زمینه‌های تجارت، سرمایه‌گذاری، انتقال فناوری و افزایش مساعدت برگزار شد.
تنها اجلاس وزیران اقتصاد آسه‌آن و وزیر تجارت بین‌الملل و صنایع ژاپن در اکتبر ۱۹۹۲ برگزار شد. در این جلسه و پس از آن، آسه‌آن از ژاپن درخواست کرد که میزان سرمایه‌گذاری خود را در کشورهای عضو افزایش دهد و بازارهای خود را به روی کالاهای ساخت آسه‌آن به منظور کاهش کسری تراز تجاری با ژاپن، بیش از پیش بگشاید.
ژاپن موافقت کرد، امتیازات آسه‌آن را به موجب نظام کلی تعرفه تا سال ۲۰۰۱ تمدید نماید.

همکاری عمرانی و فرهنگی آسه‌آن و ژاپن از سال ۱۹۹۳ به موجب طرح‌هایی شامل برنامه مبادله فنی داخل آسه‌آن، برنامه افزایش همکاری ژاپن و آسه‌آن و برنامه دولتی آسه‌آن و ژاپن توسعه یافته است.
در دسامبر ۱۹۹۷، ژاپن که در اجلاس غیررسمی سران در مالزی شرکت کرده بود، توافق کرد ورود کالاهای ساخت کشورهای عضو آسه‌آن به بازارش افزایش یابد و فرصت‌های آموزشی برای بیش از ۲۰ هزار جوان را به منظور کمک به توسعه اقتصاد داخلی آسه‌آن فراهم آورد.

در بیانیه مشترکی که در پایان اجلاس انتشار یافت، هر دو طرف متعهد شدند که همکاری بیشتری داشته باشند و در جهت افزایش صلح و ثبات منطقه‌ای همکاری کنند.
سران کشورهای عضو آسه‌آن در دسامبر ۱۹۹۸ از ابتکار عمل ژاپن که در اکتبر همان سال اعلام شد، استقبال کردند. این ابتکار عمل در مورد تخصیص ۳۰ میلیارد دلار آمریکا برای افزایش بهبود اقتصادی در منطقه بود. در همان حال، نخست‌وزیر ژاپن اعلام کرد که ۵ میلیارد دلار دیگر را به عنوان وام‌های واگذاری جهت اجرای طرح‌های زیربنایی برای آسه‌آن در نظر گرفته است.

سایر کشورها
به موجب برنامه همکاری اقتصادی استرالیا و آسه‌آن، استرالیا فعالیت‌های آسه‌آن را مورد حمایت مالی قرار داد و مبادرت به تشکیل شورای بازرگانی مشترک در سال ۱۹۸۰ کرد.
مرحله سوم برنامه در اواسط ۱۹۹۴ با اعطای کمک مالی به ارزش ۳۲ میلیون دلار استرالیا به آسه‌آن آغاز شد.

در یک دوره زمانی منتهی به ژوئن ۱۹۹۸، تمرکز عمده بر روی طرح‌هایی در مدیریت محیط زیست، مخابرات، حمل و نقل و بخش‌های کشاورزی و صنعتی بود.
روابط همکاری با زلاندنو برمبنای برنامه ارتباط «بین نهادی» و برنامه افزایش تجارت و سرمایه‌گذاری استوار بود و به موجب آن کمک‌های مالی متوجه توسعه جنگل‌ها، فناوری تولید لبنیات و مدیریت دامپزشکی بود.
در نوامبر ۱۹۹۳ یک کمیته جدید مدیریت زلاندنو و آسه‌آن به منظور نظارت بر اجرای طرح‌های همکاری آغاز به‌کار کرد.

در رابطه با همکاری آسه‌آن با آمریکا می‌توان به کمک‌های مالی آمریکا برای امور بازرگانی کوچک و متوسط و سایر طرح‌ها و نیز ایجاد یک مرکز مبادله فناوری اشاره کرد.
آسه‌آن و آمریکا در سال ۱۹۹۰ یک گروه مشترک کاری تشکیل دادند که هدف آن بررسی روابط اقتصادی آسه‌آن با آمریکا و همچنین شناسایی و تعیین برنامه‌هایی بود که به موجب آنها مناسبات اقتصادی می‌توانست تقویت شود.

طرح‌های همکاری آسه‌آن و کانادا شامل فناوری شیلات، صنایع مخابراتی، بهره‌گیری از انرژی خورشیدی و یک مرکز کاشت درختان جنگلی می‌باشد.
در سال ۱۹۹۴ یک کمیته مشترک برنامه‌ریزی و نظارت ایجاد شد و برای اولین بار در اکتبر ۱۹۹۵ تشکیل جلسه داد. هدف آن نظارت بر طرح‌های برنامه‌ریزی و سطوح اجرا بود.
جمهوری کره در ژوئیه ۱۹۹۱ به عنوان «شریک در گفت‌وگو» مورد پذیرش آسه‌آن قرار گرفت و در دسامبر همان سال، اتاق بازرگانی مشترک آسه‌آن و کره تشکیل شد.
طرح‌های همکاری در خلال سال ۱۹۹۵ در ارتباط با توسعه منابع انسانی، علوم و فناوری، توسعه کشاورزی و تجارت و سیاست‌های سرمایه‌گذاری به اجرا درآمدند.
جمهوری کره در دسامبر ۱۹۹۷ در جلسه غیررسمی سران آسه‌آن شرکت کرد.

در ژوئیه ۱۹۹۳ کشورهای هند و پاکستان به عنوان شرکای ناحیه‌ای آسه‌آن مورد قبول واقع شدند. شرکای ناحیه‌ای می‌توانند در جلسات آسه‌آن در مورد برخی بخش‌ها همچون تجارت، حمل‌ونقل و ارتباطات و گردشگری حضور یابند.
پس از آن شورای بازرگانی آسه‌آن و هند تشکیل شد و برای اولین بار در فوریه ۱۹۹۵ در دهلی‌نو تشکیل جلسه داد.
اجلاس سران آسه‌آن در دسامبر ۱۹۹۵ با افزایش سطح وضعیت هند به سطح یک شریک مذاکره، توافق کرد. هند به‌طور رسمی در کنفرانس معاونان وزیر در ژوئیه ۱۹۹۶ پذیرفته شد. هند در ژوئیه ۱۹۹۸ پیشنهاد ارایه شده مبنی بر اینکه پاکستان در اجلاس منطقه‌آی آسه‌آن برای بحث در مورد مسایل مربوط به آزمایش سلاح‌های هسته‌ای هر دو کشور حضور یابد را رد کرد.
***
آسه‌آن در سال ۱۹۸۱ میزبانی یک کنفرانس سازمان ملل در مورد کامبوج را پذیرفت و اطمینان داد که آسه‌آن (نه به عنوان یک گروه) به هیچ جناحی سلاح نمی‌دهد.
در جلسات غیررسمی ۸۹-۱۹۸۸ که از سوی نمایندگان ویتنام و لائوس برگزار شد، آسه‌آن و جناح‌های کامبوجی در خصوص راه‌حل ممکن سیاسی در کامبوج به بحث پرداختند.
آسه‌آن در کنفرانس بین‌المللی در مورد کامبوج که در پاریس در ژوئیه/اوت ۱۹۸۹ برگزار شد، شرکت کرد و مذاکرات بیشتری در جاکارتا در فوریه ۱۹۹۰ در این مورد انجام گرفت که هیچیک از آنها نتوانستند به راه‌حلی سیاسی دست یابند.

وزیران آسه‌آن در ژوئیه همان سال خواستار تشکیل یک شورای عالی ملی (SNC) با شرکت دولت کامبوج که تحت حمایت ویتنام و سه گروه مخالف بود، شد.
پیشنهاد سازمان ملل برای تشکیل یک شورای عالی ملی و برگزاری انتخابات تحت نظارت سازمان ملل در سپتامبر ۱۹۹۰ از سوی تمامی جناح‌های کامبوج پذیرفته شد.
در پی بازگشت گسترده آوارگان کامبوج در سال ۹۳-۱۹۹۲، آسه‌آن در ژاپن کارشناسان فنی را برای کمک به اسکان مجدد آنها به کار گماشت. وزیران خارجه آسه‌آن و شرکای مذاکره‌ای آنها در ژوئیه ۱۹۹۴ توافق کردند، به‌منظور کمک به دولت کامبوج در تحکیم موضعش، به آن کشور آموزش نظامی بدهند.

در ژوئیه ۱۹۹۵ توافق شد که به کامبوج «وضعیت ناظر» داده شود. سپس همکاری بین دو طرف بر روی مسایلی همچون پذیرش آینده کامبوج در گروه به عنوان یک عضو کامل متمرکز شد. وزیران خارجه آسه‌آن در مه ۱۹۹۷ تأیید کردند که کامبوج به همراه لائوس و میانمار در ژوئیه همان سال به گروه راه یابند. با این حال در اواسط ژوئیه عضویت کامبوج به علت برکناری شاهزاده «رانارید» و ناآرامی داخلی منتج از آن به تعویق افتاد.
سپس در همان ماه رهبر کامبوج یعنی «هان‌سن» نخست‌وزیر دوم کامبوج توافق کرد که آسه‌آن نقش میانجی را در بازگرداندن ثبات به کشور و تدارک دیدن یک انتخابات آزاد داشته باشد.
در اوایل اوت ۱۹۹۷، وزیران خارجه اندونزی، فیلیپین و تایلند به نمایندگی از طرف آسه‌آن به منظور تأیید این اهداف با «هان‌سن» ملاقات کردند.

«هان‌سن» در ژانویه ۱۹۹۸ ملاقات با هیأت سه‌نفری آسه‌آن را نپذیرفت. با این حال یک گروه ناظر از آسه‌آن به هیأت بین‌المللی نظارت پیوست تا بر امر انتخابات که در ژوئیه ۱۹۹۸ در کامبوج برگزار شد، نظارت کند.
تصویب مجامع بین‌المللی در مورد اجرای انتخابات و در نتیجه پیروزی «هان‌سن»، موجب شد که آسه‌آن با بررسی مجدد ورود کامبوج به اتحادیه موافقت کند.

در پی ایجاد یک دولت ائتلافی در کامبوج در ماه دسامبر ۱۹۹۸، این کشور از سوی دولت ویتنام به عنوان دهمین عضو آسه‌آن مورد استقبال قرار گرفت. این استقبال به رغم جلسه اولیه وزیران خارجه که در آن شرکت‌کنندگان نتوانستند تصمیمی جمعی اتخاذ کنند، صورت گرفت. ورود رسمی کامبوج به آسه‌آن در اوایل ۱۹۹۹ صورت گرفت.

در ژوئیه ۱۹۹۲، ویتنام و لائوس پیمان دوستی و همکاری آسه‌آن را امضا کردند. در پی آن، دو کشور در جلسات آسه‌آن و کمیته‌های آن به عنوان دو عضو ناظر شرکت کردند.
در ژوئیه ۱۹۹۴ یک هیأت رسمی از میانمار در اجلاس سالانه وزارتی بنا به دعوت دولت میزبان یعنی تایلند (بر مبنای سیاست آسه‌آن مبنی بر اجرای «مداخله سازنده» محدود با میانمار به منظور تشویق دموکراسی در آن کشور) حضور یافت.

میانمار در ژوئیه ۱۹۹۵ مبادرت به امضای پیمان دوستی و همکاری آسه‌آن کرد. آسه‌آن در ژوئیه ۱۹۹۶ به میانمار وضعیت ناظر را اعطا کرد و به آن کشور اجازه داد در اجلاس منطقه‌ای آسه‌آن راه یابد.
این اجازه علی‌رغم آن داده شد که ملاحظات شدیدی از سوی دولت‌های استرالیا، کانادا و آمریکا به علت وضعیت حقوق بشر در میانمار وجود داشت.
سران دولت‌های آسه‌آن که در نوامبر ۱۹۹۶ در اجلاس غیررسمی سران در جاکارتا شرکت کردند، با ورود میانمار به گروه به عنوان عضو کامل موافقت کردند و در همان زمان کامبوج و لائوس نیز اجازه ورود به گروه را یافتند.
با وجود آنکه عضویت کامبوج تا مدتی به تعویق افتاده بود، لائوس و میانمار در ژوئیه ۱۹۹۷ اجازه ورود به گروه را پیدا کردند.
در ژوئن ۱۹۹۶ وزیران کشورهای عضو آسه‌آن، جمهوری خلق چین، کامبوج، لائوس و میانمار چارچوبی را برای همکاری عمرانی آسه‌آن و کشورهای حوزه رودخانه «مکونگ» پذیرفتند.
هدف از این ابتکار عمل، تقویت یکپارچگی منطقه در جهت همکاری بیشتر در مورد مسایلی همچون قاچاق مواد مخدر، مهاجرت کارگران و گردشگری و ایجاد سهولت در روند توسعه آینده آسه‌آن بود.
قرار شد گروه‌های کارشناسان و مقام‌های ارشد برای بررسی مسایل مالی و پیشنهادهایی جهت ارتباط در منطقه تشکیل جلسه دهند. این ارتباطات شامل شبکه خط لوله گاز، خط آهن و ایجاد یک منطقه مشترک زمانی بود.

گروه کاری خطوط آهن در دسامبر ۱۹۹۶ جمعی از مشاوران را برای مطالعه اسکان‌پذیری پیشنهادات منصوب کرد.
http://www.irtp.com/farsi/news/mahname_barresihaye_bazargani/166/14.htm

آ. س. آ. ن : پیمان اقتصادی کشور های جنوبشرقی آسیا است که با حمایت امریکا در ظاهر جهت توسعه اقتصادی کشورهای جنوبشرقی آسیابوجود آمده و در باطن جهت تحکیم موقعیت سیاسی امریکا در منطقه است، این پیمان مخفف Association of South East Asian Nation می باشد
اتحادیه جنوب شرقی آسیا (آسه آن)

اتحادیه کشورهای جنوب شرقی آسیا موسوم به آسه آن در سال ۱۹۶۷ (۱۳۴۶ ش) توسط پنج کشور تایلند، مالزی، اندونزی، سنگاپور و فیلیپین تشکیل شد. کشور برونئی دارالسلام در سال ۱۹۸۴ و ویتنام نیز در سال ۱۹۹۵ به عضویت این اتحادیه درآمدند. میانمار و لائوس به عنوان اعضای هشتم و نهم در سال ۱۹۹۷ و در نهایت کامبوج در سال ۱۹۹۹ به عنوان آخرین عضو به این اتحادیه پیوست.
اعلامیه آسه آن که در سال ۱۹۶۷ در «بانکوک» صادر شد، اهداف آن را بدین شرح بیان کرده است: شتاب دادن به رشد اقتصادی، توسعه اجتماعی و ارتقای فرهنگی میان کشورهای عضو- توسعه صلح و ثبات منطقه و برقراری حکومت قانون میان اعضا براساس منشور سازمان ملل- توسعه همکاری های علمی، تکنیکی، فرهنگی میان اعضا- توسعه همکاری در زمینه کشاورزی و صنعتی میان اعضا در جهت ارتقای سطح زندگی مردم- توسعه همکاری های اعضای اتحادیه با سازمان ها و نهادهای بین المللی.

¤ ساختار آسه آن

دبیرخانه آسه آن در «جاکارتا»، مرکز اندونزی، است. این اتحادیه هر ساله نشست های متعددی در سطوح مختلف سران، وزیران و کارشناسان ارشد میان کشورهای عضو و سایر کشورهای منطقه برگزار می کند. اجلاس رسمی سران «آسه آن» در حال حاضر هر سال یکبار تشکیل می شود که در این اجلاس مصوبات نشست وزیران طی سال بررسی و چشم انداز همکاری اعضای این اتحادیه برای آینده را مشخص می کند. نخستین نشست سران در سال ۱۹۷۶ در «بالی» اندونزی و نشست های بعدی در «کوالالامپور» (مالزی)، «مانیل» (فیلیپین)، «سنگاپور»، «بانکوک)، (تایلند)، «هانوی» (ویتنام)، سنگاپور، «پنوم پن» (کامبوج) و بازهم «بالی» برگزار گردید. نشست وزیران نیز سالی یک بار و بین وزیران خارجه، صنعت و تجارت، امورمالی- بانکی- اقتصادی، محیط زیست، فرهنگ و ورزش و جوانان برگزار می گردد.

«آسه آن» از سال ۱۹۹۴ ابتکاری را تحت عنوان مجمع منطقه ای «آسه آن» آغاز و از کشورهای چین، ژاپن، روسیه، اتحادیه اروپا، آمریکا و کانادا دعوت کرده است در این نشست جمعی درباره امنیت منطقه به گفت وگو بپردازند. مجمع منطقه ای آسه آن هر ساله در سطح وزیران خارجه کشورهای عضو که اکنون به ۲۱ کشور رسیده است برگزار می شود.
آسه آن در نظر دارد با توسعه و گسترش این اتحادیه تا سال ۲۰۲۰ به «جامعه آسه آن» دست یابد. هدف از راه اندازی اجلاس شرق آسیا، زمینه سازی برای جامعه شرق آسیا به سبک اتحادیه اروپا است که هم اکنون مراحل مقدماتی خود را طی می کند.

http://www.kayhannews.ir/840922/16.htm#other1610

آ.سه. آن و قرن آسیا

از مدتها قبل آینده شناسان گفته اند قرن بیست و یکم قرن آسیاست. آنها بر این نکته تاکید داشته اند که در روند تحولات جهانی پس از آنکه شرایط بین المللی، قرن نوزدهم را به عنوان قرن اروپا و قرن بیستم را به عنوان قرن آمریکا رقم زد قرن بیست و یکم به عنوان قرن آسیا رقم خواهد خورد.

اگرچه این پیش بینی ها بر مبنای امکانات بالقوه موجود در آسیا بوده، اما بدون تردید تحقق این امر در گرو زمینه سازی های لازم و بهره برداری مناسب از فرصت های ایجادشده توسط کشورهای این قاره کهن می باشد. یکی از عواملی که به صورت مستمر در جهت تحقق قرن آسیا عمل کرده، اتحادیه جنوب شرق آسیا (آ.سه.آن) است که طی دو روز گذشته یازدهمین نشست سران آن در کوالالامپور مالزی برگزار شد.

آ.سه. آن که در سال ۱۹۶۷ در شرایط متاثر از فضای نظامی _ سیاسی جنگ جهانی دوم و تحت تاثیر رقابت های بین المللی عصر جنگ سرد با عضویت ۵ کشور اندونزی، مالزی، فیلیپین، سنگاپور و تایلند آغاز به کارکرد به موازات نزدیک شدن به پایان قرن بیستم و همزمان با گسترش اعضای آن به ۱۰ کشور، رویکرد خود را از سیاستهای امنیتی به سیاستهای اقتصادی تبدیل کرد. در آستانه هزاره سوم و ورود جهان به قرن بیست و یکم آ.سه .آن علاوه بر تقویت همکاری بین کشورهای عضو، مناسبات نزدیکی با سه کشور مهم قاره آسیا یعنی چین، ژاپن و کره جنوبی برقرار کرد که در نتیجه آن آ.سه.آن + ۳ شکل گرفت. همچنین در این مسیر در سال ۱۹۹۴ آ.سه.آن با یک نگرش فرامنطقه ای مجمع منطقه ای آ.سه.آن موسوم به «آرف» را تاسیس کرد.تشکیل منطقه تجارت آزاد آ.سه.آن (افتا) و تدوین برنامه «آ.سه.آن ۲۰۲۰) ادامه روند گسترش این همکاریهای منطقه ای بوده است. در ادامه این روند در نشست یازدهم آ.سه.آن طی دو روز گذشته علاوه بر سران ۱۰ کشور عضو اصلی آ.سه.آن، سران کشورهای چین، ژاپن، کره جنوبی، هند، روسیه، استرالیا و نیوزیلند هم حضور داشته اند. حضور رهبران کشورهای بزرگ آسیا در نشست آ.سه. آن و امضای موافقت نامه های دو و چندجانبه بین این کشورها این نوید را می دهد که اتحادیه آ.سه.آن بتواند در مسیر حرکت منطقی خود تعداد بیشتری از کشورهای این قاره را گردهم آورد و زمینه ساز تحقق ایده قرن آسیا از طریق همکاری اقتصادی و تجاری باشد.

نگاهی به شرایط آینده جهان و کشورهای آسیایی حاکی از آن است که اگر قرن نوزدهم در چارچوب رقابت های استعماری به نام قرن اروپا رقم خورد و اگر قرن بیستم از طریق جنگ ها و مداخلات نظامی قرن آمریکا لقب گرفت، قرن آسیا تحقق خود را در چارچوب همکاریهای اقتصادی جستجو خواهد کرد. هر چند آ.سه.آن تا حدودی در حین سالهای اولیه قرن راه درستی در این مسیر در پیش گرفته است اما تردیدی نیست که تحقق قرن آسیا نیازمند مشارکت تمامی کشورهای این قاره به ویژه کشورهای غرب آسیا که دارنده ذخایر عظیم نفت و گاز لازم برای رشد و پیشرفت اقتصادی مورد نیاز تحقق قرن آسیا می باشد.

اگر آ.سه. آن تاکنون به طور صحیح قدرت اقتصادی ژاپن، حجم عظیم و روبه رشد اقتصاد چین، و توان بالقوه هند و نقش بالفعل روسیه را در مسیر تحقق قرن آسیا مد نظر قرار داده باید برای تکمیل این روند به حجم عظیم ذخایر نفت و گاز کشورهای خاورمیانه به ویژه ایران هم توجه کند و در نشست های آینده زمینه حضور تعداد بیشتری از کشورهای قاره به ویژه کشورهای خاورمیانه را فراهم کند.