مقاله علل سقوط رژیم پهلوى

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

  مقاله علل سقوط رژیم پهلوى دارای ۱۰ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد مقاله علل سقوط رژیم پهلوى  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی مقاله علل سقوط رژیم پهلوى،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن مقاله علل سقوط رژیم پهلوى :

علل سقوط رژیم پهلوى
تمرکز هرم قدرت سیاسى در شخص شاه
دوران سلطنت محمد رضا شاه را مى توان به دو دوره عمده تقسیم کرد

دوران اول از ابتداى کسب قدرت در سال ۱۳۲۰ تا سال ۱۳۳۴ است.این دوران که متشنجترین دورههاى حیات سیاسى ایران محسوب مى شود، شاه فاقد قدرت و اختیارى است که در
دوره دوم حیات سیاسى خود کسب مى کند.این دوران شامل دو سال و نیم نخست وزیرى مصدق نیز مى باشد.مصدق با سلب قسمت اعظم اختیارات شاه، ضعیف ترین دوران سلطنت را فراهم آورد.دوران دوم که از سال ۱۳۳۴ آغاز مى شود و به مدت ۲۳ سال تا زمان سقوط شاه ادامه دارد، دوران حکومت مطلقه شاه در ایران است.در این دوران به موازات وابستگى شاه به آمریکا به میزان بیگانگى اش از مردم افزوده مى شود.طى این دوران در واقع آمریکا قدرتمندترین حامى شاه در برخورد با مسائل گوناگون مى شود. به عبارتى، تکیه به ایالات متحده هم پشتیبانى سیاسى براى شاه فراهم مى کند و هم پشتیبانى روان شناختى. (۱)

شاه طى دوران حکومت ۳۷ ساله خود بطور دایم کنترل خود را بر جامعه و سیاست ایران افزایش داد.بر اساس گفته یک ناظر آمریکایى «تمام دوران حکومت، شاه را به استثناى برخى دورههاى موقت عقب نشینى، مى توان به صورت ربع قرن حکومتى تصور کرد که در آن بوروکراسى نظامى و دولتى به طور دایم کنترل خود را بر فعالیتهاى مردم سراسر ایران تنگتر و شدیدتر ساختهاند و همزمان با آن نیز به صورتى خستگى ناپذیر قدرت خود را در راس این بوروکراسى تشدید کرده است. (۲)
طى این دوران شاه براى حفظ رژیم خود، متکى به ترکیبى از «سرکوب» و «جلب همکارى» بود. (۳)

از یک طرف همه گونه مخالفت را سرکوب مى کرد و از طرف دیگر به عنوان یکى از تاکتیکهاى مهم خود شاه به گونه ماهرانهاى مخالفان خود را انتخاب مى کرد و آنها را به عنوان نخبگان سیاسى جذب مىکرد، برخى از اعضاى پیشین حزب کمونیست و سازمان دهندگان برنامه هاى ضد شاه در خارج از کشور به این عنوان، پستهاى مهمى را در دستگاه دولتبه دست آوردند. (۴)
طى دوران سلطنت محمد رضا شاه، هر چند که نهادها و رویههاى به ظاهر دمکراتیک هنوز در جامعه وجود داشت، – از جمله انتخابات قانونگذارى، کنترل قوه قانون گذارى بر مجریه و حتى احزاب سیاسى – ولى این نهادها در واقع به پوسته غیر کار آمدى تبدیل شده بودند.با گذشت زمان، سیاست گذارى دولت روز به روز متمرکزتر شد و هر چه بیشتر جنبه شخصى به خود گرفت.شاه در تمامى جنبه هاى عمده سیاست گذارى دولت درگیر مى شد و در مسائلى از این قبیل که ارگانهاى دولتى کدام خط مشى را دنبال کنند، چه کسانى به مناصب مهم دیوانسالارى منصوب شوند، مجلس چه لایحه هایى را تصویب کند، تصمیم مى گرفت. (۵) شاه بلند پایهترین کادرهاى دولتى را خود تعیین و یا از کار برکنار مى کرد.به نحو قابل ملاحظهاى سیاستى که نا امنى شخصى را در بالاترین سطوح سیستم ترویج مى داد، حفظ مى کرد و به گونه مؤثرى افراد را از کسب یک پایگاه و یک جاى پاى محکم در عرصه قدرت ایران به دور نگه مى داشت. (۶)

ساختار رسمى دولت ایران شامل یک چوب بست لرزان از نهادهایى بود که در حول شخص شاه ساخته شده بود. (۷) به خاطر نقش برجسته شاه در تصمیم گیرى، ارگانهاى دولتى کمتر اقتدار مستقلى داشتند یا هیچ گاه نداشتند.پس از اوایل دهه ۱۳۴۰، نخست وزیران را انحصارا شاه بر مى گزید و مجلس به رغم حقوقش در قانون اساسى، فقط نقش نمایش در این فرآیند بازى مى کرد.بنابر این، نخست وزیر و کابینهاش ابزارى براى اجراى تصمیمهاى شاه شدند. (۸)

به این ترتیب، به مرور از اقتدار و اختیارات نهادهاى سیاسى و اجتماعى که در جامعه جا افتاده بود، کاسته شد و بر اختیارات قوه مجریه و شخص شاه افزوده شد و حکومت فردى به تدریج همه جاگیر شد.
شاه مى کوشید با پرداخت حقوق خوب به مقامهاى دولت و تحمل فساد، وفادارى آنها را تقویت کند و از نیروهاى امنیتى و نوعى کابینه سایه که از نزدیکترین مشاورانش تشکیل می شد، براى مراقبت از وفادارى و کارآیى مقامهاى دولت استفاده مى کرد.این اقدامها، به شاه کنترل شخصى گستردهاى بر مقامهاى دولتى مى بخشید و به این ترتیب، توانایى عمل مستقل را در آنان بیشتر تضعیف مى کرد. (۹) مراکز قانون گذارى در ایران نیز از اوایل دهه ۱۳۴۰ از اقتدار واقعى برخوردار نبودند و صرفا به عامل تایید سیاستها و تصمیمهاى شاه تبدیل شده بود.

همانطور که قبلا متذکر شدیم یکى از ویژگیهاى عمده سیستم سیاسى ایران در دوره حکومت محمد رضا آن بود، که على رغم وجود یک سیستم حزبى دولتى از سال ۱۳۳۶ هر نوع فعالیت سیاسى مستقل ممنوع شده بود. (۱۰) در این سال شاه به توصیه آمریکا و بریتانیا به تقلید از سیستم پارلمانى وست میتسسترى تصمیم گرفت که حزب رسمى ملیون و مردم را تاسیس کند.این در حالى بود که نیروهاى امنیتى، مخالفان را از ایجاد احزاب دیگر مانع مى شدند و دو حزب یاد شده را به عنوان محملهایى جهت مشارکت مردم در سیاست تبدیل مى کردند.ولى واقع امر آن که جاذبه عمده این احزاب سود بردن از فرصتها و امکانات و پیشرفت در عرصه هاى مختلف بود تا مشارکت در امر سیاسى.بعدها حزب ملیون به عنوان حزب طرفدار دولت، جاى خود را به حزب ایران نوین داد. (۱۳۴۲) .این حزب برنامه انقلاب سفید را جزو آرمانهاى خود قرار داد و به سرعت تبدیل به زائدهاى از حکومت شد.این حزب نیز همانند سلف خود، فاقد هر گونه مشروعیت مردمى بود.

احزاب صرفا ابزارى بود جهت جلب رضایت از رژیم و اعلام وفادارى نسبت به آن و حد اکثر نردبان ترقى براى اعضاى آن.در واقع نه به عنوان مکانى جهت مشارکت سیاسى مردم و نه به عنوان نمودهایى از دموکراسى تشکیل شده بود.

بین سالهاى ۱۳۵۰ تا ۱۳۵۵ بخصوص حکومت ترور و شکنجه بیش از پیش حاکم شد.صدها نفر اعدام شدند و هزاران نفر زندانى. در این دوران، بویژه نهادهاى مذهبى بیش از بقیه مورد تهاجم قرار می گرفت. (۱۱)
به این ترتیب، کنترل دولت بر تمام جنبههاى زندگى مردم ایران گسترش یافت.به عنوان یک نتیجه گیرى کلى، مى توان اظهار داشت که نظام سیاسى ایران، به عنوان یک نظام سیاسى وابسته به یک فرد، از جمله ناپایدارترین نظامهاى موجود سیاسى بود. (۱۲) از طرفى دیگر، در حالى که ایران دستخوش دگرگونی هاى اقتصادى و اجتماعى شدید شده بود و گروههاى تازه سر بلند کرده، خواستار تحرک و مشارکت در فعالیتها بودند، این گروهها بدون جذب در نهادهاى سیاسى و یا احزاب، آماده ورود به صحنه سیاسى جامعه بودند.

تمایل شاه به تمرکز امورات در شخص خودش و استفاده از تمامى مظاهر و فعل و انفعالات سیاسى در این راستا یک سیستم قائم به شخص را بوجود آورد که در زمانى که نظام سیاسى پهلوى به حضور و تصمیم گیرى قاطع شاه نیازمند بود از آن محروم بود.

در واقع مهمترین شخصیتى که حمایت خود را از نظام سیاسى پهلوى برداشت، در نهایت خود شاه بود.حمایت شاه از نظام سیاسى پهلوى بعد از تمرکز افراطى، به سه طریق برداشته شد.اول او عملا از پرداختن به مسائل روزمره گردش امور نظام دست کشید. دوم شروع به صحبت کردن از روزى کرد که مى خواست رسما به نفع پسرش از سلطنت کناره گیرى کند. (۱۳) سوم سعى مى کرد با شانه خالى کردن از مسؤولیت نابسامانى هاى جامعه ایران و گذاشتن آن بر عهده نظام پهلوى، حکومت خود را حفظ کند.