تحقیق در مورد آموزش بزرگسالان در هندوستان

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

 تحقیق در مورد آموزش بزرگسالان در هندوستان دارای ۲۴ صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد تحقیق در مورد آموزش بزرگسالان در هندوستان  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی تحقیق در مورد آموزش بزرگسالان در هندوستان،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن تحقیق در مورد آموزش بزرگسالان در هندوستان :

آموزش بزرگسالان در هندوستان
تاریخچه
تا اواخر جنگ جهانی اول، پیشرفت ناچیزی در حوزه آموزش بزرگسالان هند رخ داده و تنها به مدارس شبانه کلان شهرهای کشور محدود گردیده بود. در همین اثنا برخی از شاهزادگان روشن فکر هندی متعلق به ایالات Baroda، Travancore و Mysore به افزایش حمایت های مالی خود از مدارس شبانه مبادرت نمودند. آن ها همچنین به احداث کتابخانه های روستایی طی قرن ۱۹ و حمایت از این مراکز پرداختند. از سوی دیگر رهبران ملی که به هدایت و رهبری جنبش آزادی بخش می پرداختند،

به موضوع آموزش همگانی به عنوان بخش مهمی از اصل استقلال کشور توجه نمودند.این در حالی است که طی سال ۱۹۳۷ با به قدرت رسیدن مجلسین سنا و نمایندگان رسیدگی بر امور آموزش بزرگسالان به دولت مرکزی تفویض گردید. در همین اثنا سری مبارزات با بی سوادی و سوادآموزی همگانی در سطح ایالات مختلف کشور به راه افتاد. اما با این حال مجلسین سنا و نمایندگان از قدرت افتاده و مبارزات با بی سوادی متوقف گردید. این در حالی بود که طی سال ۱۹۳۹ برای بار دیگر کمیته ای با عنوان (CABE) جهت رفع معضل بی سوادی و تدارک امکانات لازم آموزش بزرگسالان در مقیاس وسیع و به عنوان مقدمه ای برای آموزش رایگان و اجباری تشکیل یافت

. ریشه کنی بی سوادی از جمله اصلی ترین اهداف دولت هند از زمان استقلال کشور طی سال ۱۹۴۷ تاکنون بوده است. در طول نخستین طرح ۵ ساله، پروژه آموزش اجتماعی که مسأله سوادآموزی را نیز شامل گردید طی سال ۱۹۵۲ به عنوان بخشی از طرح توسعه ملی معرفی گردید. اجرای پروژه مذکور با تدارک جدید تشکیلاتی و سازمانی مشتمل بر نهادهای سازمان دهنده آموزش اجتماعی مردان و زنان در سطح پایه و نهاد آموزش اجتماعی اصلی در روند اجرای طرح صورت گرفت.

حمایت جامع آموزشی با احداث مراکز آموزش رؤسای آموزش اجتماعی با عنوان (SEOTCS) به وقوع پیوست. در همین اثنا کتابخانه های روستایی، کالج های janata، باشگاه های ویژه جوانان و مدارس گروهی (قومی) آغاز به فعالیت نمود. مدارس گروهی (قومی) که مطابق الگوی پیشرفته دانمارکی تحت عنوان Vidyapeeths فعالیت می نمودند به ارائه و اجرای طرح های آموزش بزرگسالان به جوانان و افراد بزرگسالان روستایی مناطق Karnataka و Vihars در ایالت بیهار پرداختند. دولت هند نیز به تشکیل شورای آموزش عالی روستایی در جهت ارتقاء سطح سواد افراد روستایی از طریق اجرای پروژه احداث مؤسسات روستایی مبادرت نمود

. اجرای این طرح ها خود به توسعه روستایی من جمله توسعه برنامه های سوادآموزی در روستا های کشور منجر گردید. طی سال ۱۹۵۶ کمیته دائمی CABE در حوزه آموزش اجتماعی تشکیل یافت. در همین اثنا مرکز ملی آموزش پایه در جهت تدارک امکانات آموزش پیشرفته و تقبل پژوهش های مربوط به آموزش جوانان آغاز به فعالیت نمود. علاوه بر این تلاش های مختلفی در جهت نشر سوادآموزی توسط ایالات مختلف کشور صورت پذیرفت که از این میان می توان به منطقه Gran Shihshan واقع در ایالت Maharashtra اشاره نمود که طی سال ۱۹۵۹ یکی از ایالات موفق کشور در جهت نیل به اهداف آموزش بزرگسالان به شمار می آمد.

هدف اصلی مسوولین منطقه فوق اجرای سیاست سوادآموزی روستا به روستای ایالت ظرف مدت زمان کمتر از ۶ ماه به واسطه بهره گیری از خدمات افتخاری معلمین ابتدایی و متوسطه بود. گفتنی است که عملکرد این منطقه از انعکاس موفقی برخوردار بوده اما با عدم اتمام طرح به علت بحران های مالی نیز مواجه بوده است. علی رغم تمامی تلاش های به عمل آمده در حوزه آموزش بزرگسالان این حوزه آموزشی از پیشرفت رضایت بخش و مطلوبی برخوردار نبوده است. چرا که طرح های

توسعه ملی کاهش یافته و به تدریج از میان رفته اند. تنها در صورتی آموزش بزرگسالان به صورت خودکار جهانی می گردد که آموزش ابتدایی به صورت جهانی و اجباری مطرح گردد. با بررسی نرخ جمعیت باسواد کشور هند درمی یابیم که این کشور طی سال ۱۹۵۱ از رشد ۳۷/۱۹ درصدی و طی سال ۱۹۶۱ از رشد ۰۲/۲۴ برخوردار بوده است این در حالی است که بعدها طی سال ۱۹۶۶ کمیسیون Kothari بر اهمیت گسترش سواد و برنامه های سوادآموزی تأکید نمود که از جمله اصلی ترین اصول آن می توان به موارد ذیل اشاره نمود:

. گسترش آموزش عمومی ۵ ساله برای کودکان رده های سنی ۱۱-۶ سال
• تدارک دوره های آموزش نیمه وقت برای آندسته از کودکان رده های سنی ۱۴-۱۱ سال که یا از تحصیل بازمانده و یا مردود علمی شناخته شده اند
. تدارک آموزش پاره وقت و حرفه ای برای افراد بالغ رده های سنی ۳۰-۱۵ سال
. بهره گیری از رسانه های گروهی به عنوان ابزاری قدرتمند در جهت آماده سازی افراد به برخورداری از نعمت سواد
. احداث کتابخانه ها در سراسر کشور
. تأکید بر لزوم پی گیری برنامه های آموزشی

. نقش بارز و مهم دانشگاه ها و سازمان های داوطلب در سطوح ایالتی و منطقه ای
با توسل به معیارهای فوق، نرخ سوادآموزی در کشور طی سال ۱۹۷۱ بر ۶۰ درصد و طی سال ۱۹۷۶ بر ۸۰ درصد بالغ گردید. بعدها کمیته آموزش هند به این موضوع پی برد که اگر چنانچه سواد ارزشمند تلقی گردد می بایستی به صورت عملی به مورد اجرا درآید. با این هدف طی سال ۶۸-۱۹۶۷ پروژه بین سازمانی آموزش حرفه ای سوادآموزی به کشاورزان با هدف تعمیم ارائه برنامه های آموزش به افراد بزرگسال به مورد اجرا درآمد. گفتنی است که پروژه مذکور ۱۴۴ منطقه کشور شامل ۸۶۴۰ کلاس درس را تحت پوشش قرار داده و به سازماندهی آموزش ۶/۲ میلیون کشاورز تا سال ۱۹۷۸ منتهی گردید.

نهاد های مرکزی
در میان کشورهای جهان این کشور هندوستان است که با بزرگترین مشکلات آموزشی روبروست. تقریباً یک سوم افراد بی سواد جهان در کشور هندوستان قرار گرفته اند. با توجه به سرشماری به عمل آمده طی سال ۱۹۹۱ بالغ بر ۲۰۰ میلیون بزرگسال بی سواد در کشور هندوستان وجود دارد. عدم توجه به آموزش در زمان استعمار کشور به کاهش برنامه های آموزشی به ویژه برنامه های ویژه افراد ساکن مناطق محروم کشور منتهی گردید. بر این اساس نهاد آموزش ملی با عنوان NLM به طور مأموریتی و در چ ارچوب زم انی مشخص و تحت نظارت سازمان ملل در کشور راه ان دازی گردید.

هدف اصلی NLM ارائه برنامه های آموزشی به ۱۰۰ میلیون نفر از افراد بی سواد رده های سنی ۳۰-۱۵ سال تا سال ۱۹۹۱ بود.

طرح آموزش پیوسته بزرگسالان
طرح آموزش پیوسته بزرگسالان تا زمان دستیابی کامل به هدف باسوادی کلیه افراد رده های سنی ۳۵-۱۵ و جلوگیری از افت تحصیلی دانش آموختگان و ارتقاء مهارت های آموزشی آنان ادامه خواهد داشت. گفتنی است که این طرح با همکاری NGOs (سازمان های خصوصی)، سازمان های جوانان، معلمان و دانش آموزان داوطلب صورت می گیرد. دو دسته از فعالیت ها در کانون برنامه های آموزش بزرگسالان قرار گرفته اند.

از یک سو در حالی که به نیاز دانش آموختگان جدید آموزش عالی و پیوسته از طریق تدارک امکانات آموزشی مستقل، ایجاد برابری در سیستم باز آموزشی، آموزش های آشنایی با مشاغل و برنامه های توسعه مهارت های آموزشی افراد اهمیت داده می شود، از سوی دیگر برنامه های آموزش عمومی نیز با انرژی و نیروی حرکتی تازه ای تغذیه می گردند. پرداختن به مورد دوّم جهت جذب افراد بی سواد، ضروری است. منظور از افراد بی سواد آندسته از افرادی است که به دلیل ترک تحصیل از عملیات آموزشی بازمانده و یا به هر دلیلی از برنامه های آموزشی مدارس محروم مانده و لایه جدیدی را به اقشار بی سواد جامعه افزوده اند.

طرح عملیاتی مبارزه با بی سوادی
طی دهه اخیر طرح مبارزه با بی سوادی بالغ بر ۹۰ درصد از روستاها و مناطق کشور هندوستان را تحت پوشش قرار داده است. حوزه های ایالتی مرکز اجرایی این برنامه ها محسوب می شوند با مشارکت مردم صورت می گیرد. طی ۵ سال اخیر، این عملیات به طور چشمگیری در من اطق دورافت اده و ایالاتی که از لحاظ آموزشی عقب افتاده و محروم می باشند به مورد اجرا در آمده است.

ایالاتی نظیر بیهار، مدهیا یرادش، آث ار یرادش و راجستان در ای ن دسته ق رار می گیرند. روح همکاری و تعاون داوطلبان در اجرای این طرح عملیاتی، قابل تحسین بوده است. در مناطق دیگر کشور همانند دامکا[۵]و بانسوانا[۶] در راجستان که از زنان با سطح پائین آموزش برخوردار بوده و دسترسی به آن مناطق آسان نمی باشد چندین عملیات بسیج اجتماعی به اجرا درآمده و خیل عظیمی از مردم کشور در آن حضور یافته اند.

نظارت و ارزیابی بر طرح عملیاتی
با گسترش برنامه های آموزشی نیاز به نظارت و ارزیابی به طور کامل احساس گردید. لازم به ذکر است که این قبیل نظارت ها به صورت ملاق ات از مناطق عملیاتی و تدارک گزارشاتی در خصوص میزان کارایی و عملکرد آنان صورت می گیرد.

جهت س اده و مؤثرتر نمودن هر چه بیشتر نظارت ها، جلسات نظارتی ماهیانه ای در سطح ایالات تشکیل می یابد. بحث هایی که در این جلسات صورت می گیرند، تنها بر جمع آوری اطلاعات متمرکز نگردیده، بلکه جنبه های کیف ی آموزشی هم انند مشکلات آتی پیش روی طرح های عملیاتی نیز مورد بحث و گفتگو قرار می گیرند. ارزی ابی م تقارن و سطحی برنامه های آموزشی در سرتاسر ایالات به اجرا درآمده و میزان موفقیت عملیات انجام ی افته را م ورد ارزی ابی ق رار می دهند.

ارزی ابی م تقارن زمان ی صورت می پذیرد که حداقل ۵۰ درصد از کودکان ثبت ن امی به گذراندن م راحل ابتدای ی آموزشی نائل آیند. ارزیابی نهایی نیز زمانی صورت می گیرد ک ه ۶۰ درصد از دانش آموزان به تکمیل مرحله سوّم آموزش ابتدای ی نائل آمده و یا در حال تکمیل آن ب اشند.

نتایج یافته های ارزیابی های ملّی
در خصوص نرخ سواد ملّی می توان از طریق سرشماری هایی که ۱۰ سال یک بار در سطح کشور صورت می گیرد به اطلاعات کافی دست یافت. آخرین سرشماری به سال ۱۹۹۱ صورت گرفته است. از آنجایی که ایجاد اصلاحات در نرخ رشد سوادآموزی منحصرا به تلاش های آموزشی مربوط نشده و معرفه های دیگری همچون مؤثر و کارآمد بودن برنامه های آموزشی نیز در آن دخیل می باشند از این روی می باید به میزان ارتقاء سطح سوادآموزی با دیدی کلّی تر نگریسته شود.